De door Bram 'Achterdochtig' Derksen georganiseerde singer-songwritersavond werd aangekondigd met de titel Meisjes met piano's en mannen met baarden. Het resultaat na vier mooie artiesten op het Kroeg-podium is één keyboard en een stoppelbaardje van drie dagen. Afijn, het gaat niet om de naam maar om de muziek. En daarmee zat het goed.

Annie Mary
De eerste singer-songwriter die rond half tien het podium betreedt is de van oorsprong Terwoldse Annemarie Bron. Als artiest gaat ze, waarschijnlijk vooral vanwege ‘internationale overwegingen,’ door het leven als Annie Mary. Haar debuutplaat I'll Keep The Memory is niet alleen in Nederland uitgebracht maar ook in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland.

Annie Mary laat zich begeleiden door gitarist Peter Schilmöller. Tijdens haar optreden, qua uitstraling zwoel en jazzy maar muzikaal meer pop-country, valt vooral haar enorm goede stem en haar flinke bereik op. Relaxed vertelt ze over haar debuutplaat en over de liedjes die ze zingt. Die liedjes zingt ze erg goed, maar uit de teksten spreekt op het eerste gehoor geen grote levenservaring. Geen punt: de tijd brengt niet alleen rimpeltjes en ouderdomsziekten, maar ook ervaring en betere teksten met zich mee.

Een vergelijking met Ilse DeLange is door de blonde haren, de kuiltjes in de wangen, het Overijsselse accent, de positieve uitstraling en de liedjes snel gemaakt. Daarmee doen we Annie Mary echter tekort. Zij heeft genoeg in huis om op eigen kracht een behoorlijk eind te komen. Advies is wel om dan ook die gitaar in eigen hand te nemen.

Peter Lada
Peter Lada is in Arnhem al langere tijd een bekende dankzij de band Lada. Solo doet hij dingen die bij de indieband minder goed passen: gevoelige, soms wat zware liedjes ten gehore brengen. De stem van Peter Lada grijpt je vanaf het allereerste begin bij de keel en laat je niet meer los. Soms heb je dat, een artiest waarvan je je afvraagt waarom hij nog geen hoger podium heeft bereikt.

Met een zweem van Nick Drake neemt Lada ons mee door zijn liedjes. Ingetogen, geconcentreerd en raak. De praatjes tussendoor zijn de lichte momenten. Relativerend en humoristisch komt er een terugblik of intro op een nummer, waarna de knop weer op ‘hart en ziel’ wordt gezet. Loodzwaar wordt het nooit. Peters teksten getuigen van voldoende verleden om uit te putten en een gewillige pen. Het publiek waardeert het optreden met een flinke respons.

Remco Jacobs
Remco Jacobs is de derde artiest van de avond Meisjes met piano's en mannen met baarden. Tot nu toe nog geen piano gezien maar na de drie-dagen-stoppels van Lada nu wel een mooie snor. Sommige mensen noemen het een ‘pornosnor’. Ik ook voor deze keer. Hoe dan ook is Jacobs een opvallende verschijning, waarbij termen als ‘maf,’ ‘waanzinnig’ en ‘geniaal’ voorzichtig vooroordelend opborrelen.

Ook Jacobs verbaast in positieve zin. Met ogenschijnlijk het grootste gemak speelt hij technisch sterk en vindingrijk erg fijne bluesy nummers. Het is authentiek en lijkt terug te grijpen op de ragtime uit de jaren dertig. Een tweede verrassing van de avond dus, en dat op een doordeweekse dag met goeddeels Arnhemse muzikanten in een Arnhemse kroeg. “Het volgende nummer gaat over koffie en het naderende voorjaar. En meisjes...” Jacobs krijgt een vet applaus en een schreeuw om een extra nummer. Na de laatste rauwe parel is het wachten op de volgende gig.

Dislisa
Dislisa. Er zijn al veel mooie stukken geschreven over deze talentvolle zangeres-pianiste. Tweedejaars conservatorium. Mix tussen punk en warme pop. Scherp en zacht. Roodgeverfd haar. Niet de meest eenvoudige nummers. Dat zijn stuk voor stuk juiste waarnemingen. Wat ik er deze keer uit wil pikken is dat Dislisa een dame is die erg goed lijkt te weten wat ze wil. En als je weet wat je wilt dan kom je doorgaans ook een heel eind. Het is een voorwaarde. Aan het begin van de set spreekt ze een lange tafel vol aangeschoten jongens aan die in een luidruchtig gesprek zijn verwikkeld waarin het woord 'luisteren' duidelijk valt. Lisa: “Luisteren? Luister maar naar mij!” Zelfverzekerd maar vriendelijk.

Het eerste deel van de set speelt ze solo achter de piano. Gevoelige liedjes en fijne piano. Soms gaat de muziek door  merg en been. Voor de laatste drie nummers is er begeleiding van Paul Rittel op cello en Roosmarijn Tuenter op viool. Deze extra invulling is zeker een meerwaarde voor een deel van deze set en het plezier is bij alle drie de muzikanten zichtbaar. Ook nu wil het publiek een toegift en die volgt in de vorm van een tweede vertolking van het nummer Quicksand, dat de eerste keer volgens Dislisa niet helemaal lekker liep. Een prachtige song als afsluiter van een overtuigende set. En... toch nog één piano.

Conclusie
De avond was voor herhaling vatbaar. Was er uitgegaan van een publiek van ongeveer dertig man, uiteindelijk werd het ongeveer het dubbele. En als de mannen achter de bar ook enthousiast zijn is het eindoordeel duidelijk: het was een mooie avond!