Een nieuwe band met bekende gezichten. Ditmaal een niet-rockgeoriënteerde loot aan de Nijmeegse muziekboom. Killer Honey richt zich op een eigenzinnige vorm van alternatieve pop. De rond Maxim Maas geformeerde band doet dit najaar drie optredens in Nijmegen. Het optreden in het rumoerige Trianon was de tweede in deze reeks.

Hoewel het een nieuwe band betreft, vallen er sowieso bekende gezichten in Killer Honey te bespeuren. Bassist Cliff Koolman wordt herkent uit Nirika, een eigenzinnige band die jaren terug De Roos Van Nijmegen won. Het gezicht van Killer Honey is Maxim Maas. De oplettende bezoeker zal zijn toet zeker herkennen uit het Nijmeegse straatbeeld, waar hij met zijn gitaar regelmatig tussen het winkelend publiek te bewonderen valt.

Het decor van de straat wordt nu verruild voor het podium. Killer Honey speelt de eigen nummers van Maxim, voorzien van eigenzinnige arrangementen. Wat direct opvalt is de onwennige houding die ontstaat door deze andere manier van muziek naar het publiek te brengen. Killer Honey oogt nog erg onzeker op het podium. De band laat lange stiltes vallen tussen de nummers door en lijkt nog zoekende naar het gezamenlijke bandgevoel.

De vier heren, die de nodige muzikale ervaring op zak hebben, trachten het mondjesmaat aanwezige, maar geïnteresseerde publiek voor zich te winnen met hun liedjes. De band slaagt daar slechts ten dele in. Het merendeel van de aanwezigen komt duidelijk niet voor Killer Honey en lult harder dan de band kan spelen. Ze staan te popelen tot ze zelf mogen spelen tijdens de, op het optreden volgende, wekelijkse jamavond.  De lieden die het wel op kunnen brengen de band de aandacht te schenken staan wat verlegen toe te kijken hoe Killer Honey zich door hun set heen werkt.

Het blijkt een lastige klus; de achterzaal van Trianon heeft totaal geen sfeer en akoestiek. Misschien dat dit met een spetterend optreden te doorbreken valt, maar Killer Honey heeft nog niet genoeg pit en ballen om dit te bewerkstelligen. Aan de muzikale kwaliteiten van het viertal zal het niet liggen. Met name de vrij uitlopende baspartijen zijn van een grote kwaliteit en de band zou deze daarom prominenter in de muziek kunnen verwerken. Ook aan de diversiteit binnen de geboden nummers zal het niet liggen. De composities zitten aantrekkelijk in elkaar en er is zeker een markt voor dit soort indiepop met een progressief randje.

Killer Honey heeft duidelijk de tijd nodig om te rijpen en daarnaast een betere ruimte om hun muziek publiekelijk te vertolken.  Laat Trianon maar aan de muffe veertigersfeestjes. Of laat ze zich richten  op een publiek dat muziek in ieder geval meer waardeert dan de figuranten van het zoveelste jam-avondje waar overschatte ‘musici’ die geen respect op kunnen brengen voor hun collega’s,  hun penisnijd tentoonspreiden. Killer Honey is meer en beter dan dat!