Na drie geslaagde edities met gratis optredens van local heroes in de bovenzaal van Luxor Live is het tijd voor de hekkensluiter van het jaar. Organisator Dennis Spee heeft er zin in: “Het publiek is leuk en op het podium gaan er vanavond weer bijzondere dingen gebeuren!” Wij zijn benieuwd!
Merinde en Arnold klimmen op een niet bepaald saai podium; er staan meer instrumenten dan nodig lijkt te zijn en ze zijn ingepakt met een bloemetjesgordijn waarachter kerstlampjes schijnen. Merinde begeleidt zichzelf achter keyboard en Arnold heeft met zijn gitaar, harmonium, samplemixer, een xylofoonachtig ding (“die je gewoon voor 120 euro bij de muziekwinkel kunt kopen“), basdrum en tamboerijn iets meer te tillen. Merinde en Arnold zijn er niet vies van om verschillende stijlen, klanken en geluiden te mixen. Vrijwel alle voorgenoemde instrumenten worden bij elk nummer ingezet. Al deze extra geluiden leiden erg af waardoor helaas Merindes zang en het gitaarspel van Arnold niet goed tot zijn recht komen.
Nummer twee wordt ingezet en spontaan maakt het publiek er een huiskamer concert van door te gaan zitten. De lange nummers worden theatraal gepresenteerd en hard en zacht, donker en licht, wisselen elkaar af. Dan kondigt Merinde aan dat het volgende nummer een beetje vies is en dat Arnold daarom even weg gaat. Als ze dan “I was ten when I touched myself” begint te zingen word het muisstil in de zaal en luistert iedereen voor het eerst écht naar haar stem. De muziek die ze samen maken is bijna niet te omschrijven. Dit vinden ze zelf gelukkig ook. Woorden als bombastisch, fel, hoekig, breekbaar, alternatief, emotioneel en vooral ánders komen naar boven. Maar hoe je het ook noemt, deze meid kan zingen!
Dan betreed En Vélo het podium en krijgt iedereen een lach op zijn gezicht. De zanger, Jelle, is namelijk verkleed, zegt uit ‘de zevende hemel’ gekomen te zijn, en draagt niet alleen een Aladinkroon plus bijbehorende doek op zijn hoofd, maar houdt ook een doek, uhh vliegend tapijt, voor zijn middel waarboven gekruiste poppenbeentjes bungelen.
Begon En Vélo in 2004 als vierkoppige band en werd hij in 2009 een driekoppige band, vanavond staan ze met zijn tweeën gewapend met akoestische gitaar, mondharmonica en een cajon. ‘Normaal’ zingen ze Engelse nummers, maar voor vanavond hebben ze voor een Nederlandstalige set gekozen. Nummers die Jelle twee jaar geleden heeft geschreven toen het uitging met zijn vriendin; een vrij neerslachtige periode. Omdat deze nummers verdrietig zijn, probeert hij ze in een positief jasje te steken, letterlijk én figuurlijk. Helaas leidt dit komische voorkomen af. De zaal neemt het niet zo serieus, wordt roemoerig en hij moet zichzelf bij nummer twee zelfs onderbreken omdat z'n kroon in de weg zit en zijn pakketje is gezakt naar een wel erg baggy positie. De teksten zijn diepzinnig en mooi in elkaar gezet, maar eigenlijk kan je alleen maar naar zijn kleren kijken. Jammer.
De womanizers van Lieve Bertha hebben een flinke vrouwelijke fanclub, maar deze heeft het vanavond helaas laten afweten. Nadat ze een filmpje tonen over hun laatste bezoek in Amsterdam wordt duidelijk waarom. Op de video geeft Koen, de bruinharige van het stel, zijn ‘ja-woord’ (met een knipoog) en is Rens uitgebreid zoenend te zien.
Heeft Lieve Bertha zichzelf vorige maand ‘met band’ gepresenteerd, vanavond zijn ze met zijn tweetjes. Deze heren nemen het thema serieus en gaan letterlijk ’unplugged’. Enkel begeleid door de akoestische gitaar van Rens zingen de heren een vijftal nummers. Maar níét voordat het publiek stil is. Ze vragen het publiek zelfs erbij te gaan zitten, waarop de zaal netjes gehoorzaamt. “Alleen mensen die muisstil zijn mogen in de zaal blijven.” En dus beginnen de boys pas te spelen als ‘de jongen met de blauwe pet’ de zaal verlaten heeft. Hun Nederlandstalige nummers zijn vrolijk, grappig en vlot in elkaar gezet. Hun stemmen sluiten perfect bij elkaar aan en gaan naadloos in elkaar over, waardoor je soms even niet meer weet wie wat zingt. Er is veel interactie onderling en het publiek klapt enthousiast mee met de aanstekelijke deuntjes die ze bereiken met slechts een paar akkoorden. Ook vanavond winden deze boys het publiek weer om hun vingers. “We love you!” schreeuwen ze, en, Lieve Bertha, we love you too!
Merinde en Arnold klimmen op een niet bepaald saai podium; er staan meer instrumenten dan nodig lijkt te zijn en ze zijn ingepakt met een bloemetjesgordijn waarachter kerstlampjes schijnen. Merinde begeleidt zichzelf achter keyboard en Arnold heeft met zijn gitaar, harmonium, samplemixer, een xylofoonachtig ding (“die je gewoon voor 120 euro bij de muziekwinkel kunt kopen“), basdrum en tamboerijn iets meer te tillen. Merinde en Arnold zijn er niet vies van om verschillende stijlen, klanken en geluiden te mixen. Vrijwel alle voorgenoemde instrumenten worden bij elk nummer ingezet. Al deze extra geluiden leiden erg af waardoor helaas Merindes zang en het gitaarspel van Arnold niet goed tot zijn recht komen.
Nummer twee wordt ingezet en spontaan maakt het publiek er een huiskamer concert van door te gaan zitten. De lange nummers worden theatraal gepresenteerd en hard en zacht, donker en licht, wisselen elkaar af. Dan kondigt Merinde aan dat het volgende nummer een beetje vies is en dat Arnold daarom even weg gaat. Als ze dan “I was ten when I touched myself” begint te zingen word het muisstil in de zaal en luistert iedereen voor het eerst écht naar haar stem. De muziek die ze samen maken is bijna niet te omschrijven. Dit vinden ze zelf gelukkig ook. Woorden als bombastisch, fel, hoekig, breekbaar, alternatief, emotioneel en vooral ánders komen naar boven. Maar hoe je het ook noemt, deze meid kan zingen!
Dan betreed En Vélo het podium en krijgt iedereen een lach op zijn gezicht. De zanger, Jelle, is namelijk verkleed, zegt uit ‘de zevende hemel’ gekomen te zijn, en draagt niet alleen een Aladinkroon plus bijbehorende doek op zijn hoofd, maar houdt ook een doek, uhh vliegend tapijt, voor zijn middel waarboven gekruiste poppenbeentjes bungelen.
Begon En Vélo in 2004 als vierkoppige band en werd hij in 2009 een driekoppige band, vanavond staan ze met zijn tweeën gewapend met akoestische gitaar, mondharmonica en een cajon. ‘Normaal’ zingen ze Engelse nummers, maar voor vanavond hebben ze voor een Nederlandstalige set gekozen. Nummers die Jelle twee jaar geleden heeft geschreven toen het uitging met zijn vriendin; een vrij neerslachtige periode. Omdat deze nummers verdrietig zijn, probeert hij ze in een positief jasje te steken, letterlijk én figuurlijk. Helaas leidt dit komische voorkomen af. De zaal neemt het niet zo serieus, wordt roemoerig en hij moet zichzelf bij nummer twee zelfs onderbreken omdat z'n kroon in de weg zit en zijn pakketje is gezakt naar een wel erg baggy positie. De teksten zijn diepzinnig en mooi in elkaar gezet, maar eigenlijk kan je alleen maar naar zijn kleren kijken. Jammer.
De womanizers van Lieve Bertha hebben een flinke vrouwelijke fanclub, maar deze heeft het vanavond helaas laten afweten. Nadat ze een filmpje tonen over hun laatste bezoek in Amsterdam wordt duidelijk waarom. Op de video geeft Koen, de bruinharige van het stel, zijn ‘ja-woord’ (met een knipoog) en is Rens uitgebreid zoenend te zien.
Heeft Lieve Bertha zichzelf vorige maand ‘met band’ gepresenteerd, vanavond zijn ze met zijn tweetjes. Deze heren nemen het thema serieus en gaan letterlijk ’unplugged’. Enkel begeleid door de akoestische gitaar van Rens zingen de heren een vijftal nummers. Maar níét voordat het publiek stil is. Ze vragen het publiek zelfs erbij te gaan zitten, waarop de zaal netjes gehoorzaamt. “Alleen mensen die muisstil zijn mogen in de zaal blijven.” En dus beginnen de boys pas te spelen als ‘de jongen met de blauwe pet’ de zaal verlaten heeft. Hun Nederlandstalige nummers zijn vrolijk, grappig en vlot in elkaar gezet. Hun stemmen sluiten perfect bij elkaar aan en gaan naadloos in elkaar over, waardoor je soms even niet meer weet wie wat zingt. Er is veel interactie onderling en het publiek klapt enthousiast mee met de aanstekelijke deuntjes die ze bereiken met slechts een paar akkoorden. Ook vanavond winden deze boys het publiek weer om hun vingers. “We love you!” schreeuwen ze, en, Lieve Bertha, we love you too!