Nineties-band Sebadoh heeft de naam een grillig clubje te zijn. De indierockers behoren tot één van de meest geliefde acts uit het decennium, maar zijn geen constante factor gebleken. Volgens overlevering lieten zij zich enige jaren geleden zeer kennen in Doornroosje. Vandaag de rebound?
Voor Sebadoh het podium zal betreden moet er eerst nog door het voorprogramma, Mrs. Pilgrimm, heengewerkt worden. Dit blijkt een behoorlijke opgave. Deze dame, gewapend met cello, gitaar en loopmachine is er één van het vervreemdende soort. Kleine laagjes zelf geproduceerde geluiden legt ze over elkaar heen en tracht deze aan elkaar te rijgen tot een soort van liedjes. Het resultaat is erg mager. Mrs. Pilgrimm kan de aandacht van het publiek niet vasthouden en verwordt tot karikatuur van de experimentele muziek. Termen als zinloos, gezever en zielig komen op bij het zien en horen van deze trieste act.
Na deze schertsvertonong laat Sebadoh gelukkig niet lang op zich wachten. Het trio heeft deze tour nogal wat in petto voor het publiek. Er wordt gefluisterd over een setlist met zo’n dertig nummers die, ondanks de korte liedjes waar men in grossiert, zeker anderhalf uur in beslag zal nemen.
We gaan er met zijn allen maar eens goed voor staan. Sebadoh start met een aantal door Lou Barlow geschreven nummers, wat tekenend is voor de hiërarchie in Sebadoh. Lou deelt zijn kopmanschap met Jason Loewenstein, al blijft deheer Barlow, als Sebadoh-lid van het eerste uur het gezicht van de band. Gezamenlijk zijn zij, al dan niet afzonderlijk qua songwriting, verantwoordelijk voor de grillige albums die het trio in de jaren tachtig en negentig hebben afgeleverd. Het leverde zowel hoogte als dieptepunten op. Het album Bakesale als historisch toppunt!
En laat dat nu net het album zijn wat het drietal over de gehele set uitsmeert. Het levert enkele behoorlijke tegenvallers op; de uitvoering van het singletje Rebound is, hoe symbolisch, tenenkrommend. Daartegenover staan enkele bloedmooie uitvoeringen van de andere nummers van het album, dat eigenlijk uit louter hitjes blijkt te bestaan.
Sebadoh blijft een rammelband. Wonderschone en mieters strakke uitvoeringen hoef je van dit trio niet te verwachten; het clubje speelt ruw en vooral de gitaarpartijen (zowel door Lou als Jason ter ore gebracht) hangen er regelmatig compleet naast. Toch weet Sebadoh nagenoeg ieder nummer met een eenduidig slotakkoord te beëindigen. Ook de vocalen, van met name Jason, laten te wensen over, maar hij is dan ook het noise- en punkgeweten van Sebadoh. Daarentegen zijn het gehengst op de basgitaar (ook door beiden beroerd) en de drumpartijen van een aangenamer niveau. Het wurgende basgeluid is zelfs van een jaloersmakende snit!
Opmerkelijk is dat het optreden deze avond werkt als een roestige diesel. Het komt haperend en traag op gang, maar zodra de band halverwege de lange rit goed op stoom komt en de ongeïnspireerde houding van hen af glijdt, dendert het vehikel door alsof er geen einde aan komt. De rebound op Doornroosje mag er wezen. Sebadoh geeft uiteindelijk bezien een behoorlijk sterk optreden. Dit vooral door de kwaliteit van de afzonderlijke songs.
Maar toch rijst de vraag of de Sebadoh-reünie (sinds 2007) enige urgentie bevat of dat de heren financieel op zwart zaad zaten. Enkele albums blijven van grote klasse, evenals een flinke sliert aan nummers. Toch komt deze nineties-indie inmiddels erg gedateerd over en zijn er in het genre mogelijk betere bands opgestaan. Liefhebbers van The Posies, Yo la Tengo, Chavez en vele anderen komen middels dit soort optredens, al dan niet zeer terecht, aan hun trekken. Het is teren op oude roem, mogelijk easy cashen. Dat wringt, zeker in deze lo-fi muziekscene die het toch echt van charme moet hebben.
Voor Sebadoh het podium zal betreden moet er eerst nog door het voorprogramma, Mrs. Pilgrimm, heengewerkt worden. Dit blijkt een behoorlijke opgave. Deze dame, gewapend met cello, gitaar en loopmachine is er één van het vervreemdende soort. Kleine laagjes zelf geproduceerde geluiden legt ze over elkaar heen en tracht deze aan elkaar te rijgen tot een soort van liedjes. Het resultaat is erg mager. Mrs. Pilgrimm kan de aandacht van het publiek niet vasthouden en verwordt tot karikatuur van de experimentele muziek. Termen als zinloos, gezever en zielig komen op bij het zien en horen van deze trieste act.
Na deze schertsvertonong laat Sebadoh gelukkig niet lang op zich wachten. Het trio heeft deze tour nogal wat in petto voor het publiek. Er wordt gefluisterd over een setlist met zo’n dertig nummers die, ondanks de korte liedjes waar men in grossiert, zeker anderhalf uur in beslag zal nemen.
We gaan er met zijn allen maar eens goed voor staan. Sebadoh start met een aantal door Lou Barlow geschreven nummers, wat tekenend is voor de hiërarchie in Sebadoh. Lou deelt zijn kopmanschap met Jason Loewenstein, al blijft deheer Barlow, als Sebadoh-lid van het eerste uur het gezicht van de band. Gezamenlijk zijn zij, al dan niet afzonderlijk qua songwriting, verantwoordelijk voor de grillige albums die het trio in de jaren tachtig en negentig hebben afgeleverd. Het leverde zowel hoogte als dieptepunten op. Het album Bakesale als historisch toppunt!
En laat dat nu net het album zijn wat het drietal over de gehele set uitsmeert. Het levert enkele behoorlijke tegenvallers op; de uitvoering van het singletje Rebound is, hoe symbolisch, tenenkrommend. Daartegenover staan enkele bloedmooie uitvoeringen van de andere nummers van het album, dat eigenlijk uit louter hitjes blijkt te bestaan.
Sebadoh blijft een rammelband. Wonderschone en mieters strakke uitvoeringen hoef je van dit trio niet te verwachten; het clubje speelt ruw en vooral de gitaarpartijen (zowel door Lou als Jason ter ore gebracht) hangen er regelmatig compleet naast. Toch weet Sebadoh nagenoeg ieder nummer met een eenduidig slotakkoord te beëindigen. Ook de vocalen, van met name Jason, laten te wensen over, maar hij is dan ook het noise- en punkgeweten van Sebadoh. Daarentegen zijn het gehengst op de basgitaar (ook door beiden beroerd) en de drumpartijen van een aangenamer niveau. Het wurgende basgeluid is zelfs van een jaloersmakende snit!
Opmerkelijk is dat het optreden deze avond werkt als een roestige diesel. Het komt haperend en traag op gang, maar zodra de band halverwege de lange rit goed op stoom komt en de ongeïnspireerde houding van hen af glijdt, dendert het vehikel door alsof er geen einde aan komt. De rebound op Doornroosje mag er wezen. Sebadoh geeft uiteindelijk bezien een behoorlijk sterk optreden. Dit vooral door de kwaliteit van de afzonderlijke songs.
Maar toch rijst de vraag of de Sebadoh-reünie (sinds 2007) enige urgentie bevat of dat de heren financieel op zwart zaad zaten. Enkele albums blijven van grote klasse, evenals een flinke sliert aan nummers. Toch komt deze nineties-indie inmiddels erg gedateerd over en zijn er in het genre mogelijk betere bands opgestaan. Liefhebbers van The Posies, Yo la Tengo, Chavez en vele anderen komen middels dit soort optredens, al dan niet zeer terecht, aan hun trekken. Het is teren op oude roem, mogelijk easy cashen. Dat wringt, zeker in deze lo-fi muziekscene die het toch echt van charme moet hebben.