Met drommen stappen de toeristen door het Nijmeegsche oude centrum in verband met het gebroeders van Limburg gebeuren. Een grote boog nemen zij om de ‘herrie’ op het Koningsplein. Daar staat een flinke dot volk gezellig een biertje te happen en krijgen als traktatie een negental bands/acts voor hun, al dan niet gepijnigde, kiezen. Het is tijd voor Rock Royale, part trois.

De Nijmeegse formatie Stonerfront Nijmegen (SFN) valt ’s middags direct goed met de deur in huis. De groovende en behoorlijk strakke stonerrock maakt in een halve seconde duidelijk met wat voor een dag we van doen hebben. Pompen of verzuipen, zo simpel is het. Of meegaan in de maalstroom van de muziek, of zielig wegkruipen in je huisje of in de rest van de stad omdat je niet tegen dit geweld  en de gebruikelijke kwak regen bestand bent. Het muzikale drietal dat SFN bevolkt is niet erg spannend om naar te kijken, maar deze desertrock is er ook om te ondergaan, het gaat niet om de posekwaliteiten. Een sterk startschot voor wat een mooi festival gaat worden.

Op het hoofdpodium gaat een half uurtje later Gingerpig verder, waar Stonerfront Nijmegen ophield. Alwaar zij zich toch meer bewegen naar classic rock, is het ook hier het Stoner-era/dinosaurussentijdperk dat voorop staat. Het door Boudewijn Bonebakker (ex-Gorefest) geleide gezelschap schept een zeer aangename sfeer met hun licht psychedelische 70’s prog en aanverwante stijlenmix. Hoewel de degelijkheid van de muziek af druipt, schurkt het viertal bij vlagen soms gevaarlijk dicht tegen de belegenheid aan. Hetgeen mede veroorzaakt wordt door het overmatig wollige geluid waar de vier heren zichzelf van bedienen. Sfeervol optreden waar meer in zit, zeker getuige de ‘Ways of the Gingerpig’ lp.

Candybar Planet, steunpilaar van de overleden Eindhoven RockCity-scene, komt NijmegenRockCity vandaag op groove-les trakteren. Het drietal, met meesterbassist ‘Plukker’ in de gelederen, is slechts een voetnoot in de vaderlandse muziekgeschiedenis (anno jaren ’90), maar van ongekende waarde voor het Nederlandse stonerlandschap. Op Rock Royale (tijdens hun comeback toertje) bewijzen zij waarom. Die dikke, niet aflatende, verslavend aantrekkelijke groove van het Eindhovense drietal is niet te versmaden. Of het traag of vlot is, deze band blijft gaan. De gehele set, tot en met Beatles’cover Helter Skelter (natuurlijk uitgevoerd middels eigen snit, tot flarden 35007 gelardeerde stofzuigerstoner) overtuigt op volle kracht. Wat fijn dat zij, uit pure liefhebberij, weer terug zijn!!

Allstarband Guild of Stags wil duidelijk niet meer aan hun verleden herinnerd worden. Zij hebben alle Krezip-poep van hen af gegooid en hebben zich een fijn Led Zeppelin jasje aangemeten. Iets wat hen qua muzikale kwaliteiten leuk staat en zeker tot in detail uitgedacht is. Ook The Free heeft hun sporen nagelaten, zij het als een badge op de mouw. Het is toch Led Zep voor en Led Zep na (inclusief Heartbreaker) hoe Guild of Stags klinkt en, met name de Britse zanger, oogt. Dat mag absoluut geen belediging zijn, want Zep is mogelijk één van de beste bands aller tijden en het GoS-concept klopt volledig. Guild of Stags is heerlijk om naar te luisteren en speelt hun zaakjes perfect. Hun album, dat binnenkort uit gaat komen, zal terecht hoge ogen gaan gooien bij het (rock)publiek. Het balletje zal gaan rollen en vele optredens zullen volgen (waaronder in de NDRGRND in Nijmegen, later dit jaar). En dat is knap, voor een net-niet-Led-Zeppelin-tributeband met een truttig verleden.

Als afsluiter van het hoofdpodium van Rock Royale treedt Automatic Sam aan. Het duurt even voordat de vier Achterhoekers op stoom zijn, maar vanaf Eddy Cochran’s Summertime Blues, natuurlijk in de Blue Cheer uitvoering, gaan de schuiven van de band los. De bluesy garagerock van het viertal is sterk genoeg bevonden om getekend te worden door platenmaatschappij Suburban en zal binnenkort hun ‘majordebuut’ 'Texino' uitbrengen. Het is niet verwonderlijk dat Automatic Sam op een hoger plan getild wordt, want dit clubje raggers is één van de beste bands uit de regio. Dat wordt vanavond wederom bewezen. De vier heren onder leiding van Pieter Holkenborg doen wat er van hen gevraagd wordt; ondanks een wat mager totaalgeluid toch doorrammen tot het licht uit moet.

Met een slecht geluid hebben ook de vier acts te maken die verspreid geprogrammeerd over de dag, in de pui spelen van café Opera (samen met café de Deut en natuurlijk NijmegenRockCity verantwoordelijk voor de organisatie en productie van Rock Royale). Het knakerige geluidssysteem, alsmede de eigen prestatie en/of misprogrammering, degradeert de optredens van The Gospel (vandaag erg matig), Indasol (lijkt er niet al te veel zin in te hebben) en Daisy Chain (geen idee wat deze dames hier komen doen) tot opvul- of pauze-acts.

Alleen het inmiddels al roemruchte Birth of Joy weet zich hieraan, in positieve zin, te ontworstelen. Wanneer de regen met bakken naar beneden komt en het geluid van het orgel-gitaar-drum-trio nog smeriger schuurt en schaaft dan normaal, ontstaat er pure magie. Birth of Joy speelt vandaag alle dik klinkende acts met zachte hand naar huis. Met een volume dat net een konijnenhok van geluid kan voorzien, weet de band in tegenstelling tot vele andere een impact te creëren waar nauwelijks een maat op staat. Birth of Joy kraakt, piept en schreeuwt als een bezetene. Wat een intensiteit en wat een vuur! Zelfs moeder natuur schrikt zich een stuip en besluit de regen voor de rest van de dag maar voor gezien te houden. Mede ten dank aan het duivelse Achterhoekse trio Birth of Joy eindigt Rock Royale droog. Hetgeen de acts na deze heugelijke geboorte van de demon der olijkheid, zeker ten goede komt.

Rock Royale is een festival uit muziekliefde, om heel veel van te houden.