Hadrian's Wall won de Slag om PaasPop en opent daarom het 3VOOR12/Gelderlandpodium. Ze beginnen met een sterke intro. Gitarist en bassist staan tegenover elkaar en spelen goede poprock. Als de drummer begint de leadzang op zich neemt is het erg jammer dat je hem niet goed kan zien, omdat hij zo ver achterin staat, maar dat kon helaas niet anders. Het zijn goede liedjes voor deze jonge muzikanten, maar ieder nummer heeft wat teveel weg van de grote bands als Coldplay en U2. Een baslijn die net wat te bekend voorkomt, je kent het wel. Toch kan de band het publiek goed enthousiasmeren. Mensen trekken van het hoofdpodium weg om dit jonge talent te aanschouwen.

Orange Maplewood heeft het podium op een speciale manier gedecoreerd met tv's die alleen ruis vertonen en een oude lamp. Helaas stelt de band zichzelf alleen op het midden en rechts van het podium op, voor het publiek aan de linkerkant staat niemand. De rustige overgang van het eerste naar het tweede nummer is erg fijn. De ballad is een welkome afwisseling van de rocknummers, die veel van elkaar weg hebben. De zanger blijkt te weten wat hij doet, hij komt soms naar voren en speelt een pakkend stukje gitaar, terwijl bassist en gitarist een beetje achterblijven. De band speelt zelfs een nummer voor de eerste keer live, wat het optreden iets speciaals meegeeft.

Dan is Barbarella aan de beurt en wat zijn ze goed. Ze moeten opboksen tegen Shaking Godspeed, zeer bekend in de Achterhoek, maar weten steeds meer publiek te winnen. De mannen zijn meester der instrumentaria en terwijl de gitarist doorspeelt, worden er veel foto's van hem gemaakt. Mensen gaan ook erbij op de foto staan. het intro van elk nummer is pakkend en het wordt niet eentonig. De zanger heeft een goede stem en ook de bassist en drummer doen wat ze moeten doen. De nummers sluiten mooi op elkaar aan en ook de solo’s zijn een genot voor het oor. Het laatste nummer heeft een erg lang einde dat net goed is. Rechttoe rechtaan rock, zoals het hoort.

Afsluiter met hun dance/rockmix is Krach. Maar ze beginnen vreemd genoeg met een donker gruizig en rustig intro. Het is jammer dat dit wordt overstemd door het hoofdpodium, dus je krijgt het niet helemaal mee. Als de set eenmaal van start is, vallen er tussendoor soms vreemde stiltes en het lijkt wel of de band moe is van het optreden van de dag ervoor. Toch weten ze het publiek in te pakken. Crowdsurfers, mensen die op elkaars rug klimmen, de moeizame start wordt goedgemaakt. Het laatste nummer is weer de kans voor de zanger om het publiek in te springen. Zelfs hij krijgt een crowdsurf en wordt op handen gedragen. Krach breekt de tent net niet af. Het publiek geniet, ondanks de foutjes zo af en toe en de zang die niet altijd even zuiver is.