Dit weekend vindt het grootste en belangrijkste treffen der stonerrockers en post/psych/sludge-liefhebbers plaats in Tilburg. Roadburn, het troetelkindje van liefhebbers van deze subgenres is altijd in een mum van een tijd uitverkocht. Dat is een flinke deceptie voor sommige liefhebbers die naast de kaarten grijpen. Maar het levert een mooi voordeel op voor zalen buiten Tilburg, dat er in ieder geval fijne, boekbare, bands in Nederland zijn voor het weekend. Doornroosje’s Merleyn wist Wolf People en Imaad Wasif te verleiden om te komen spelen.

Ondanks de relatief ‘kleine' namen die Imaad Wasif  en Wolf People zijn, stroomt Merleyn deze avond geheel vol. Mogelijk dat de goede kritieken, die met name Wolf People de laatste tijd oogst, er aan bijdragen dat zelfs een  generatie jonkies een kijkje neemt bij de toch wat belegen aandoende muzieksoort. Feit is dat beide bands kunnen rekenen op meer dan genoeg aandacht van de volle zaal.

Imaad Wasif opent het bal der psychedelica. Het drietal, geformeerd rondom de singer-songwriter met Indiase roots, grossiert vandaag niet in de folky kant van hun spectrum. Dit pakt goed uit, want Imaad Wasif rockt als een bezetene. Veel werk van de nieuwe plaat The Voidist komt voorbij. Maar dan wel in knetterende en dampende versies. Het is een ruw optreden, louter drijvend op gruizige gitaarflarden (wat een prachtig gitaargeluid heeft deze man!) en begeleidende edoch voedende bas- en drumpartijen. Voor de ‘kids’ in het publiek is het mogelijk teveel van het goede, maar de wat oudere generatie smult met volle teugen van Imaad Wasif. Rock-´n-roll uit de eredivisie: prachtshow.

De jeugdigen mogen zich laven aan Wolf People. Ook een band die op plaat hun folky kant niet schuwt. Jammer genoeg mijdt de band dat vandaag wel. Hetgeen een gestripte versie oplevert van dit aanstormend talent. Of je er van houdt of niet, de nummers van Wolf People worden op plaat juist gekenmerkt door het gebruik van een afwijkend rock-instrumentarium. Door deze zaken live overboord te gooien haalt dit viertal het karakteristieke en aantrekkelijke uit hun muziek weg. Wat resteert is een aardige seventiesband, die losjes en behoorlijk catchy speelt. Maar het genre kent absoluut veel betere bands. Denk hierbij aan ‘moderne bands’ als  Black Mountain, Sleepy Sun en Dead Man, om over de originelen uit dat decennium maar niet te spreken. In tegenstelling tot hun collega’s van Imaad Wasif, pakt de aanpak van ‘het lozen der folk’ minder goed uit voor Wolf People.

Hoewel de bleekneusjes hun instrumenten goed beheersen, in het bezit zijn van alleraardigste deuntjes en het publiek zeker weten te vermaken, komt het optreden toch niet verder dan de kwalificatie ‘redelijk’. Als deze band op de zaterdag van Roadburn het op deze wijze aanpakt, kunnen zij het nog weleens heel erg moeilijk gaan krijgen bij de criticasters van het genre.