South of Heaven – A beautiful winter (cd) – Daan Fennema

South of Heaven is de doorstart van de Gelderse rockband Fedchenka die in 2005 zijn hoogtepunt beleefde met diverse hitnoteringen en radio-airplay. Vandaag de dag doen de mannen met een schone lei en nieuwe naam een hernieuwde gooi naar grootheid. Al bij opener Room In Your Life is duidelijk dat deze jongens  weten hoe een mooie popsong in elkaar steekt. Het ambacht en vakmanschap druipt er van af. Het gewaagde fanfare-intro in The Use laat zien dat er tevens buiten de lijntjes gekleurd durft te worden. Daarbij koppen spel, techniek en productie hoog uit boven de middelmaat en met name de fijne strot van zanger Richard en het uitstekende gitaarspel spelen in de kijker als FC Barcelona in balbezit.

Tekstueel houdt men het recht-door-zee en dat kleurt prima bij de eerlijke songs, al is de lyriek van Internet Pornography met frasen als ‘drop your pants’ en ‘wipe it off your chest’ mij iets te plastisch. Af en toe gaat het tempo wat omhoog en de overdrive een tandje harder, hetgeen de plaat de nodige dynamiek meegeeft, stiekem blijven de kwalitatieve ingetogen popsong het daadwerkelijke goud van dit schijfje. Een puik ‘debuut’ van deze door de wol geverfde muzikanten, met hier een daar een waar pareltje om te koesteren.

Help the Piano - Re-use  (cd) - Anne Berentsen

De MySpace van Help the Piano zou er een van elk willekeurig twee-weken-bestaand bandje kunnen zijn: geen optredens en geen geschiedenis. Toch klinkt deze band flink ervaren. Een pareltje dat spontaan uit de lucht komt vallen! Tja, hoe zullen we het beschrijven. Experimentele jazz met toeters, bellen, samples en bliepjes? Een lange trip met vele uitstapjes naar verschillende stijlen in ieder geval. De gitaar, piano en saxofoon zijn de hoofdrolspelers, die soms duelleren om de meeste aandacht te krijgen. De grote drukte en variatie aan genres op het elf nummers tellende album is echter absoluut niet storend.

Het nummer The Telephone Terror Song is geniaal gevonden. De verschillende uitspraken van de standaard helpdesk-computerstem worden verwerkt in het nummer. De muziek wordt steeds vanuit het oogpunt van de beller gespeeld: aan de opbouwende sfeer is te merken dat de ergernis bij de klant steeds groter wordt. Leuk detail: ze hebben erg veel moeite gedaan om de cd mooi te verpakken. Zo zit er bijvoorbeeld een extra schijfje in een kartonnen hoesje bij, om weg te geven, om als onderzetter te gebruiken of om te luisteren in de auto. Dat laatste is zeker af te raden. Deze muziek is onverwacht zo meeslepend dat je binnen de kortste keer een flinke deuk in de bumper hebt.

Marcel Verbeek- Days To Come (cd)  – Merijn Coert

Al bij het eerste nummer van dit schijfje kan gelijk de conclusie getrokken worden dat het beluisteren van dit plaatje de rust in het hoofd onherroepelijk zal wederkeren. Marcel legt een deken van warme klanken neer, bestaande uit zijn herkenbare stem met een breed register,  prettig en afwisselend spel, een breed scala aan instrumenten en, nog belangrijker, een goede productie. Bij dat laatste is hij ook nog eens bijgestaan door Oss’ trots Anneke van Giersbergen.  Alsof dit allemaal nog niet genoeg is weet hij ook tekstueel te grijpen. Geen simpele ondoordachte of quasi existentiële teksten passeren de revue. Nee, net zoals het geluid is de tekst helder en weet toch te raken. Chapeau!

Is er dan helemaal niets aan te merken? Ja toch! De nummers zijn namelijk misschien ietsje te kort. Niet iedereen zal die mening delen, omdat ze mooi binnen het pop/rock concept met een tijdsduur van drie minuten passen, maar het gevoel dat een nummer net lekker op gang is en nog een tijdje door kan gaan blijft over de hele linie aanwezig. De plaat is ideaal om een winters avondje mee te vullen, maar nu de zonnestralen weer om de hoek komen, doet hij het ook goed als frisse lenteplaat.

King Locust -Poete Maudit (cd)- Merijn Coert

King Locust is een typische band die altijd het beste beentje voor zet. Dit mag natuurlijk verwacht worden van een viertal doorgewinterde muzikanten, maar het siert ze desondanks toch. Ze leveren vermakelijke clipjes op YouTube en duiken veelvuldig op bij muziekfora. Verder zijn eerdere releases en ook dit Poete Maudit onderhevig aan een goede productie. Hun vorige uitspatting in de studio, Must, viel op doordat het album bestond uit een akoestisch gebeuren en een set in hun gebruikelijke harde stijl. Deze verassende aanpak blijft nu achterwege.

Na de cd een paar tourtjes in de speler te hebben gegeven kan men concluderen dat deze sprinkhanen nog steeds in hetzelfde muzikale veld rondspringen als drie jaar geleden. Een goede band moet bij hun leest blijven natuurlijk, maar de tergend langzame grunge/metal gaat op een gegeven moment vervelen. Hoewel de gastzangeres op Soylent Green wel een goede vondst is, mist het geheel pit, schwung en diversiteit. Dit blijkt ook bij het doornemen van het  boekje, want de teksten (hoe gevoelig en persoonlijk ze mogelijk zullen zijn) weten niet te raken.

De conclusie is dat we te maken hebben met een band die tevreden is met het geluid dat ze in de afgelopen jaren hebben gecreëerd, maar helaas te weinig ambitie of lef heeft om te experimenteren. Tegelijkertijd moet ook gezegd worden dat ze wederom bieden wat de liefhebbers van hen in het verleden hebben gekregen.