De Roos van Nijmegen bestaat dit jaar 25 jaar. Dat is reden genoeg om even terug te kijken naar de tijden van weleer met de succesnummers. Hoe hebben de winnaars van de afgelopen jaren de Roos van Nijmegen ervaren? 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen sprak met de winnaars over het gevoel van toen, wat er gebeurde na het happy end en de grappen en grollen achter de schermen.

Wat heeft de winst van de Roos jullie opgeleverd?
Frugifer, winnaar 1991:
“Veel contacten in de Nijmeegse muziekwereld, je weet meteen
precies wie wie is in het wereldje. Een microfoon en optredens in en buiten Nijmegen, die scoor je een stuk makkelijker als je kunt zeggen dat je de Roos gewonnen hebt. Daarnaast zelfvertrouwen, dat je wel iets voorstelt als muzikant. Kortom veel van alles wat je als muzikant in een bandje nodig hebt, oh ja, en een klein beetje geld. Genoeg om de volgende demo opname (deels) mee te bekostigen. Wat kregen wij niet: een platencontract. Van een echte cd-opname is het helaas nooit gekomen."

Pie in The Sky, winnaar 1997:
“Het heeft de droom in vervulling laten gaan om een keer op de planken van Doornroosje te staan. Het heeft ons een plekje opgeleverd bij het Nijmeegse publiek. Er zijn mensen die ons blijven herinneren en waardering en respect voor onze muziek betuigen. We kregen wat studiotijd als prijs, die hebben we gebruikt om een aantal van onze nummers vast te leggen. Dat is een leuke cd geworden.”

Hoe is het jullie vergaan na de winst van de Roos?
Piepschuim, winnaar 2002:
"Piepschuim is direct veel gaan optreden. Eerst in caféetjes in het hele land. Toen in popzalen. Daarna op de festivals (Oerol, Boulevard) en tenslotte in de theaters. Vanaf dat moment zijn Jacco, Cor en Robbert gestopt met hun baan om volledig met Piepschuim aan de slag te gaan. Dit seizoen heeft Piepschuim haar eerste theatertour gedaan van 50 voorstellingen met het programma 'Opgenomen' en komend jaar staan er alweer 50 voorstellingen gepland. Bovendien worden deze zomer een flink aantal zomerfestivals aangedaan. Piepschuim bestaat dus nog steeds!"

Bandito, winnaar 2009:
“Voor ons was de Roos van Nijmegen het begin van onze band, aangezien we pas net paar maanden bestonden. Door de winst is er voor ons een balletje gaan rollen. Van studiotijd tot de volgende wedstrijd winnen, waar we weer meer studiotijd kregen. We konden buiten Nijmegen spelen doordat we meer bekendheid hadden gekregen, om uiteindelijk binnen twee jaar 50 optredens in binnen- en buitenland te spelen.”

Wat betekent volgens jullie de Roos van Nijmegen voor de lokale scene?
Way Out, winnaar 1989:
Kees de Waal: “Ik ben altijd van mening geweest dat bandwedstrijden geen goed idee zijn. Het blijft appels en peren vergelijken, het leidt tot animositeit tussen bands, en ik heb hier aan de bar (café Allicht) al heel wat wanhopige muzikanten meegemaakt omdat ze door een ongefundeerd juryrapport aan zichzelf, hun muziek en hun medebandleden gingen twijfelen.”

Bellybutton Starfish, winnaar 1994:
“Het is een enorme stimulans om de vrijblijvendheid af te schudden en ergens naartoe te werken. Het brengt bandjes met elkaar in contact, en biedt beginnende bandjes podiumervaring. De Roos is een beetje bouwen aan een scene. Maar het heeft geen nieuw talent opgeleverd. De echt goede bands als Indian Summer en Maximum BOB waren er ook zonder Roos wel uitgesprongen.”

Nirika, winnaar 2003:
“De Roos van Nijmegen is erg belangrijk, omdat het beginnende bands iets geeft om de pijlen op te richten. Het is vaak erg lastig om de stap van de oefenruimte naar buiten te maken. En dan is dit een makkelijke en goede manier om mee te beginnen. Zeker als je het goed doet in de wedstrijd, kun je jezelf presenteren aan muziekminnend Nijmegen en van daaruit verder groeien. Ook de mogelijkheid om de studio in te gaan helpt enorm om jezelf op de kaart te zetten.”

Hebben jullie in de aanloop of tijdens de Roos iets meegemaakt dat jullie bij zal blijven?
Groove Syndicate, winnaar 1995:
“Dat we met Groove Syndicate in O42 stonden (waar toen de Roos ook werd gehouden, red.) met een hele fanschare compleet met spandoeken! Geen idee waar die mensen allemaal vandaan kwamen. De finales waren altijd een grote belevenis, en natuurlijk super spannend: het wachten op de uitslag. Na de gewonnen Roosfinale moesten we meteen de bus in naar Tsjechië, waar we een kleine tour deden. Those were the days.”

Kompaktrecorder, winnaar 2005:
“Ons eerste optreden was in de voorronde van de Roos van Nijmegen. Nerveus natuurlijk. Maar het ging erg lekker en we kregen goede kritieken. We voelden aan dat er een finaleplek in zat. Euforie toen dat inderdaad zo bleek te zijn. In de finale stonden we met The Pax die ondanks een dikke, vette, overtuigende show prijsloos naar huis ging. Maar dat zijn nu dé vertegenwoordigers van Nijmeegse muziek in Nederland met leden in De Staat en Go Back To The Zoo.”

Easy Trigger, winnaar 2010:
“God ja, de jury. Een stel neuzelende vaklui die ongetwijfeld kennis van zaken hebben, maar uiteindelijk komen met als voornaamste kritiekpunt: "Ja, heel mooi allemaal, maar we missen de seks in jullie muziek.”