De Roos van Nijmegen bestaat dit jaar 25 jaar. Dat is reden genoeg om even terug te blikken op de tijden van weleer. Hoe hebben de winnaars van de afgelopen jaren de Roos van Nijmegen ervaren? 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen sprak met de winnaars over het gevoel van toen, wat er gebeurde na het happy end en de grappen en grollen achter de schermen.

Wat heeft de winst van de Roos jullie opgeleverd?
Bellybutton Starfish, winnaar 1994:
“Het was goed voor ons zelfvertrouwen. Het heeft ook concreet een paar optredens opgeleverd en je gebruikt het natuurlijk in je bio. Dus het zal ook wel geholpen hebben, zaaltjes weten dan dat je niet helemaal kut bent als bandje. Verder heeft het ons in de aanloop naar de Roos toe enorm gestimuleerd om nummers nu eens echt af te maken, en om veel strakker te repeteren. Overgangen moesten nu opeens zo strak mogelijk in plaats van het ‘zo-ongeveer-gevoel’ uit de repetitiekelder. Daarnaast kregen we automatisch studiotijd, dus een heuse demo, en deelname aan de Gesel van Gelderland.”

Nirika, winnaar 2003:
“Toen wij de finale wonnen en ook de publieksprijs, was dat voor ons met name erkenning voor hetgeen waar we mee bezig waren. Wij wilden graag eigen muziek maken, met een eigen sound. De finale was ons derde of vierde optreden en het gaf ons aan dat we op de goede weg waren en dat mensen konden waarderen wat we aan het doen waren. Daarnaast hebben we opgetreden op festivals als Huntenpop en Appelpop en kunnen samenspelen met internationale bands als Aereogramme en Amplifier. Toch zeker een paar van de mooiste optredens die we gedaan hebben.”

Hoe is het jullie vergaan na de winst van de Roos?
Way Out, winnaar 1989:
“We hebben met de toenmalige bezetting gedurende een jaar of twee veel opgetreden. Met name op festivals waar we het podium deelden met onder andere Hans Dulfer, Tröckener Kecks, The Urban Dance Squad, Livin' Blues, et cetera. Tijdens het opnemen van onze eerste lp klapte de band. Daarna hebben we met wisselende bezettingen en succes, met als hoogtepunt een legendarisch optreden in discotheek De Hoeve in Groesbeek, nog een jaar of zes doorgespeeld. Maar we hebben nooit meer de status van de ‘Roos’-bezetting kunnen halen.”

Revolution 9, winnaar 1999:
“Veel spelen, meer liedjes maken, demo's maken, optreden, de rockster uithangen. Totdat, bij het uitblijven van het grote succes, de onderlinge chemie uitgewerkt raakte en de creativiteit opraakte danwel we verschillende richtingen in wilden slaan. Met een aantal muzikanten van Groove Syndicate (winnaar 1995) en Revolution 9 speel ik nu nog steeds, in de band Pino & Cathérine. Misschien schrijven we ons wel in voor de volgende Roos!”

Wat betekent volgens jullie de Roos van Nijmegen voor de lokale scene?
DIX, winnaar 2001:
“Het is heel stimulerend als beginnende band om met zo'n wedstrijd mee te kunnen doen. Je wordt gedwongen om in heel korte tijd te laten zien wat je kunt. Ons finale optreden was tien keer beter dan het optreden tijdens de voorronde. We hadden de kritiek echt ter harte genomen. We hadden ook nooit gedacht dat we zouden winnen. We bestonden net en we speelden, ook toen al, niet echt hippe muziek. We gaan nog regelmatig naar de finale kijken. Altijd leuk. Heel belangrijk dus, volgens ons, die Roos van Nijmegen.”

Kompaktrekorder, winnaar 2005:
“Voor de lokale scene is de Roos van Nijmegen heel belangrijk, het kan bands echt een duw in de rug geven. Ook regionaal gezien heeft het een hoge status. Maar het is daardoor ook redelijk naar binnen gekeerd en wat minder gericht op nationale profilering van de Nijmeegse muziekscene.”

Hebben jullie in de aanloop of tijdens de Roos iets meegemaakt dat jullie bij zal blijven?
Leper Comunity, winnaar 1993:
“Ik kan me herinneren dat naast dat we iedereen wegspeelden, ook de andere bands er behoorlijk uitgezopen hebben en er geen bier meer overbleef voor de bands na ons. Volgens mij vond niet iedereen dat even sympathiek, maar dat kon ons niet echt schelen geloof ik.
Met de Lepers zou ik zó weer willen optreden. Dat was dynamiek! De Roos was een leuke tijd maar werd verder niet serieus genomen. Dat je de Roos gewonnen had zei niemand wat buiten Gelderland. We hadden het even in de bio staan, maar toen we 'grapjes' hoorden over Head and Shoulders hebben we het er maar weer uitgehaald. In die tijd was de band (en drank) het ideale medicijn tegen de ADHD in mijn hoofd. Maar goed, tegenwoordig speel ik cello en doe ik aan yoga-seks... tja, je wordt toch rustiger hè?”

Victimizer, winnaar 2000:
“Als Nijmeegse band was het altijd al een wens om een keer te mogen optreden in Doornroosje. Toen we in de finale belandden kwam deze wens uit. Verder hadden we als band totaal geen verwachting van het wedstrijdelement. We wilden gewoon graag optreden, wat de verrassing des te groter maakte dat we elke ronde door gingen en uiteindelijk de finale wonnen. Ik weet nog dat ik na ons optreden in afwachting van de uitslag aan het feesten was in de zaal, en besloot een biertje te halen in het café gedeelte van Doornroosje. Toen ik weer terugkwam in de zaal begon iedereen mij te feliciteren. Ik had dus blijkbaar precies op het moment suprême besloten de zaal te verlaten waardoor ik de uitslag gemist had!”

Mister Blue Sky, winnaar 2007:
“Ehm... eigenlijk moet je dit soort dingen niet vertellen natuurlijk, maar voor de finale waren we met de hele band aan de diarree van de zenuwen. Heel gênant, maar ook hilarisch.”