De 1e etage in Luxor Live is er echt voor de liefhebber van jonge en/of nieuwe  bands, maar dat betekent niet dat alles wat er blinkt goud is, of het stempel ‘fris en fruitig’ mee kan krijgen. Gelukkig is King Locust er om de avond van elan te voorzien.

Ten Page Pilot heeft de twijfelachtige eer om voor het tot dan toe mondjesmaat aanwezige publiek te openen. De zaal is uitverkocht, maar het publiek blijkt toch echt voor de andere twee bands te komen. Waar tijdens het Rock Royale Festival afgelopen augustus te constateren was dat Ten Page Pilot voornamelijk als ‘saai’ de boeken in kon gaan met hun akoestische set, is de elektrische set van nu niet veel beter.

Hoewel de band hier en daar best een aardige groove neerzet, weet het Limburgse viertal nergens te overtuigen. Het slechte stemgeluid van Richard maakt het er niet veel beter op. De band heeft inmiddels de nodige ervaring opgedaan (onder andere namen dan Ten Page Pilot), maar of het met de spelers ooit echt iets zal worden is maar zeer de vraag.

Streetcarb speelt vanavond voor eigen publiek. Bands presteren vaak beter als ze in hun eigen habitat tekeer mogen gaan. Maar of dit het geval is bij Streetcarb? Het drietal moet het duidelijk niet hebben van hoogstaande muzikale kwaliteiten. Het rommelt maar wat aan. De gitarist weet echter bij tijd en wijlen een lekker raggend geluid (met veel echo) uit zijn instrument te toveren dat wel wil beklijven. Toch blijven de nummers en de uitvoeringen daarvan ondermaats. Streetcarb heeft net als Ten Page Pilot het euvel dat ze niet in het bezit zijn van een zanger met de juiste stembanden, dat doet ook hen geen goed. 

Na deze twee bands is het de hoogste tijd om iets goeds aan te horen dat interessant genoeg is om de aandacht er het hele optreden bij te houden. King Locust presenteert vanavond zijn nieuwe cd. Het viertal, waar de ervaring vanaf straalt, weet gelukkig hoe ze een strak optreden moeten neerzetten. De broeierige, maar soms wat leeg aandoende rock van deze Arnhemmers (denk: Alice in Chains met een postrock-tic) moet het niet hebben van presentatie of extravert gedrag. Het laat het geluid spreken.

Wat tijdens de presentatie van King Locust in de kleine zaal van Luxor live opvalt, is de prominente rol van de drums in hun nummers. Waar de andere muzikanten nog weleens (bijna) stilvallen blijft de drummer de vaart erin houden op geheel eigen wijze, om niet te zeggen; stiekem best wel heel erg briljant.

Tevens valt op dat King Locust meer is gaan werken met dubbele zangpartijen, hetgeen de dreigende muziek iets warmer maakt.
Hoewel King Locust geen spannende band is om te zien en af en toe ook niet om te te horen (saai), weten ze de belangstelling toch relatief gemakkelijk vast te houden. Het duet met gastzangeres J.C. van Memphis Lion hebben ze daar niet voor nodig. Koning Sprinkhaan kwam, zag en redde de avond!