Rock Royale beschikt over twee podia. Eén hoofdpodium op het Koningsplein en één knusse stage onder de voorpui van café Opera. Taxidermist opent het nu nog droge bal op het hoofdpodium. De band, die volledig speelt op de eigenwijze baslijnen van Wouter Maes, weet het publiek slechts mondjesmaat te bekoren. Hetgeen eigenlijk geen verrassing mag heten: Taxidermist ‘doet’ het momenteel met een soort van pompeuze funk/hardrock, voorzien van de nodige fratsen. Ondanks dat er zo nu en dan aardige ideeën in de muziek verwerkt zitten, weet Taxidermist vandaag  op geen enkel moment een vuist maken en blijft het sappelen met dit viertal.

Corduroy speelt vandaag een gruizig en nonchalant setje onder de luifel van medeorganisator café Opera. De gitarist heeft moeite de snaren op de hals van zijn gitaar te houden hetgeen hem noopt de gitaar van de frontman van Taxidermist te lenen (geen eigen backupgitaar bij zich; foei!). Helaas geen verstandige keuze want het ding stond tijdens diens optreden al vals. Tijdens Corduroy wordt het alleen maar erger. Hoewel het sympathieke drietal uit Arnhem in het bezit is van een handjevol aardige rechttoe rechtaan rocknummers, verzandt het optreden vandaag in feedback en misplaatste flauwe opmerkingen tussen de nummers door. Wanneer de gitarist ook nog eens een snaar van de leengitaar laat knappen is het uit met Corduroy. Althans, voor vandaag.

Aan Thee Hämmer de taak om het festival dan maar officieus te openen. Dit ‘nieuwe’ viertal doet dat met War Pigs van Black Sabbath. Een slimme keuze, want hiermee ontwaakt het publiek eindelijk een beetje uit de vroeg ingezette winterslaap. Thee Hämmer  brengt hierna nog een drietal nummers te gehore, voornamelijk bestaande uit wat bij elkaar geraapte ideeën en jams, en doet dat niet tegen wil en dank. Dit (hobby)project van onder andere Wout (van wijlen Bloody Honkies en Shaking Godspeed) en Bob (Automatic Sam en Birth of Joy) herbergt ook een nog een bastaardbroertje van Lawrence Mul als zanger (althans zo lijkt het) en een funky bassist met een flink knorrend basgeluid.  De vier gespeelde nummers rocken als een bezetene met een heerlijk bluesy feel, die - sorry voor de opmerking - toch wel erg aan The Bloody Honkies doen denken. Een prima kennismaking met een act waar we hopelijk nog veel van gaan horen.

Ten Page Pilot, speelt een akoestische set. De post-grungers met geknepen zang uit Limboland, zijn inmiddels in Zuid-Nederland een graag geziene gast op de podia. Het optreden op Rock Royale zal hen daarentegen niet al teveel nieuwe fans bezorgen.  De ongeplugde set is niet onaardig, maar na een minuut of tien slaat de verveling toe. Verder dan een rustpuntje in het programma en ideaal eetmoment, komt dit optreden niet.

Het Arnhemse Phoenix Park is het laatste jaar met rasse schreden vooruit gegaan. Van een ondermaats britpopbandje is men zich gaan ontwikkelen tot een stevige britrockact. Eentje met de allure om echt potten te gaan breken bij de muziekliefhebber. Hoewel het altijd enthousiaste viertal er nog zeker niet klaar voor is om volledig door te breken, hebben ze inmiddels een aantal goed in het gehoor liggende nummers geschreven. Helaas menen de jongens dat ze ieder optreden met twee covers moeten opsieren. Ok, Helter Skelter van The Beatles mag er wezen, maar Led Zep’s Whole Lotta Love moeten ze maar gauw ergens, ver weg, in het oefenhok achter het behang plakken. Probeer het op eigen kracht, dan komt het over een jaar helemaal goed!

Roy Santiago gaat in het najaar zijn debuutalbum uitbrengen. Dat is heel erg leuk voor hem, en al zijn muzikale vrienden die er op meewerken, maar als het album van het niveau is van wat Roy en zijn kompaan vandaag laten horen, dan bestaat de vrees dat het schijfje na de release in weinig platenkast terug te vinden zal zijn. De klaagliederen op gitaar en orgel zijn van dermate droevige uitvoering dat het enige aanknopingspunt van vandaag is, dat de muziek goed past bij het druilerige weer.

Barbarella verlegt hun werkterrein van Roadburn naar Pinkpop. De nieuwe nummers zijn veel meer poppy dan de striemende stonerrock van weleer. Misschien dat The Smashing Pumpkins tegenwoordig een beter referentiekader is om Barbarella te duiden. Iets wat bijvoorbeeld de vocalen van zanger Jody stukken beter lijkt te passen. Hoewel het jammer is dat de band stukken minder rockt dan voorheen (maar wel véél dynamischer is), is Barbarella duidelijk in ontwikkeling en dat valt ten alle tijden te verkiezen boven stagnatie. Stilstaan is achteruitgaan! Het zal de band geen windeieren gaan leggen; het is wachten op de eerste hit als deze progressie doorzet. Chapeau voor de durf te kiezen!

Met Ten Horned Devils probeert Rock Royale tijdens deze editie eenzelfde feest-effect uit te lokken als met My Boot Heels vorig jaar. Jammer genoeg heeft deze band daar niet de capaciteiten en muziek voor. De rockabilly met surf-invoeden van Ten Horned Devils fungeert nu als pauzemuziek tussen de alternatieve rock van Barbarella en het zompige geweld van Black Bottle Riot.

Het is weer even geleden dat Black Bottle Riot tijdens een openbare gelegenheid in de Nijmeegse regio acte de presence gaf. Mogelijk dat het dit southern viertal inspireert tot net dat beetje extra inzet, om het inmiddels wat in groter getale aanwezige publiek te bewegen een feestje. Ondanks dat het optreden zich als een diesel in gang zet, met horten en stoten (wat foutjes en een uit balans staand geluid, waar met name het krasserige en iele gitaargeluid van zanger-gitarist Simon debet aan is) komt het beest op gang. Het resulteert in een bezield optreden waar de vonken tussen de druppels van af vliegen en toch een mooie  apotheose vormt voor een, helaas door klimatologische  invloeden, half geslaagd festival. Voor editie drie staat hopelijk mooi weer in bestelling!