Voor café Camelot begint de Popronde met Yori Swart. Al ziet ze er aanvankelijk uit als het stereotype meisje-met-gitaar, in werkelijkheid is ze veel meer dan dat. Haar popmuziek bevat de nodige folkinvloeden en Yori speelt alsof het haar compleet geen moeite kost. Haar muziek is niet per sé vernieuwend en de eerste nummers zijn helaas slecht te verstaan, maar daarna wordt de muziek harder gezet en komt haar prachtige sterke stem veel beter tot zijn recht. Ze weet de aandacht echter pas echt te grijpen als ze een verhaal vertelt over een foute man die ze in een van haar nummers goed de waarheid zegt. Ze sluit haar optreden spetterend en meerstemmig af met gebruik van een loopapparaat en zo klinkt de muziek zelfs nog na als ze het podium a llang verlaten heeft.

“Wij zijn Homemade Empire.” Singer-songwriter Bart de Kroon spreekt vandaag in een koninklijk meervoud. Zijn muziek past goed in de hausse aan stille fluisterfolk van de afgelopen tijd. Ingetogen tokkelend en mompelend staat de zanger voor het handjevol aandachtig luisterend publiek dat voor hem zit in Camelot. Van zijn zang is weinig te verstaan en hij staat stijf en met opgetrokken schouders te spelen. Hij speelt korte liedjes die moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Zijn grapjes tussendoor (“Alle hits zijn er zo doorheen”) wekken wel sympathie op bij het publiek. Al met al houdt hij zich goed staande, ondanks dat zijn optreden veel te wensen overlaat.

Gitaarband Mindpark mag het spits afbijten in café de Opera. Niet alleen een titel als Sad Little Boy doet denken aan Radiohead, ook de jazzy drums, lopende baslijnen en de tamelijk hoge zang dragen bij aan de vergelijking. Al is de muziek van Mindpark wat minder complex, er zijn voldoende verrassende overgangen die je aandacht vasthouden en de band is van tijd tot tijd behoorlijk explosief. Op die momenten wordt duidelijk gedweept met gitaren en effectpedalen. Door het matige geluid in de Opera komt de zang helaas niet voldoende uit de verf en zijn de toetsenpartijen nauwelijks hoorbaar. Toch wordt duidelijk dat Mindpark een heel eigen stijl heeft weten te creëren en dat komt niet in de laatste plaats door de eigenzinnige solo’s van de zanger.

Tegen de tijd dat de Alkmaarse band The La La Lies het eerste nummer aftikt is café de Opera behoorlijk afgeladen. Stevige jaren ’60 gitaarrifs, energieke drums en pakkende meezingrefreinen zorgen ervoor dat praktisch niemand zijn hoofd meer stil houdt. De nonchalante stem van de zanger doet onwillekeurig denken aan The Hives en past samen met de strakke achtergrondzang uitstekend bij deze garagerock. The La La Lies spelen duidelijk vanuit het hart en zetten vol enthousiasme een energieke show neer. Het geheel echter is niet voldoende dynamisch en na een aantal nummers verslapt de aandacht wat. Maar dit is ook wel eigen aan het genre. The La La Lies doen wat ze doen en dat doen ze heel erg goed.

In het niet al zo grote Kollektief Kafe de Bijstand is het een drukte van belang. Op het programma staan twee bands die wel weten hoe je een potje moet rocken. The Bodybags uit Arnhem laten de muren trillen, hoofden knikken, beseffen dat een pot psycho-billy echt leuk is om naar te luisteren en ook om naar te kijken. Psycho zoals die hoort te zijn: beetje Demented Are Go, beetje Batmobile en veel Mad Sin. Ze zullen vast een betere set gespeeld hebben in het verleden met beter geluid, maar het optreden is meeslepend en het genot spat er vanaf. Met een contrabas erbij is het een mooi plaatje voor de fotografen en gelukkig komen The Bodybags in november met een leuk plaatje voor de fans.
 
El Camaro laat de muren nog harder trillen. Wát een geluid produceren deze mannen. Punk, speedrock, rock-‘n’-roll, metal, je kunt er van alles op los laten. Maar wat telt is dat het staat als een huis, of je er nou van houdt of niet. Vol aan de bak in een volle bak. Wat een drukte en wat een energie. Tikkeltje ruiger dan Kyuss, QOTSA of Peter Pan Speedrock en zeker een aanwinst voor de rock-‘n’-roll-markt.

Voor het decor van glas in lood ramen en boekenplanken volgestapeld met gezelschapsspellen in De Nieuwe Maan staat Bird on the Wire. Volgens eigen zeggen spelen ze een mix van folk en rock-‘n’-roll. Tel daar nog wat Franse invloeden en de dromerige blik van de bandleden bij op en je hebt een aardige omschrijving van de muziek die ze spelen. De band weet niet direct de aandacht van het publiek te trekken, maar gaande weg de set verandert dit. Er zit een stijgende lijn in het tempo van de nummers, het gaat van lief naar bijna swingend zonder aan dromerigheid in te boeten. Zwartkijkers onder ons zouden kunnen opmerken dat de tekst door de lijzige manier van zingen niet altijd even verstaanbaar is, maar zij moeten niet zeuren. Bird on the Wire heeft een hart verwarmende set gespeeld.

Daar waar Bird on the Wire wat tijd nodig heeft om de aandacht van het publiek op zich te vestigen, opent The Cosmic Carnival met een muur van geluid. Ze hebben direct de aandacht van het publiek, dit is een feestelijke band. We horen jaren ‘60 en ’70 invloeden; beetje Creedence Clearwater Revival, psychedelisch orgelpartijen en vet aangezette basloopjes. Maar wat echt opvalt, is de harmonieuze samenzang van beide gitaristen en de zangeres. In koor produceren deze drie zingende partijen een zeer prettig in het gehoor liggend geluid. De band heeft een geheel eigen stijl en daar ligt ook direct zijn zwakke punt. The Cosmic Carnival heeft duidelijke voorkeuren voor bepaalde ritmes en loopjes en deze lijken in alle nummers terug te komen. Op een gegeven moment ken je het trucje wel daarom duurt het optreden van een uur net iets te lang.

Op het slotfeest in de gigantische fabriekshal van de Vasim brengen Krach, redtheplaneeet!!! en St. Paul de massa in beweging tot ook deze editie van de Popronde in Nijmegen in de kleine uurtjes uiteindelijk haar geslaagde einde vindt.