Oi va Voi is een cross-overband in je reinste vorm. Het is dance met melancholie gecombineerd met soul en vrolijke balkan met ingewikkelde Arabische invloeden. Ieder bandlid heeft zijn eigen invloeden en achtergronden en lijkt deze ook nog eens te kunnen combineren met die van de rest.

Oi Va Voi is bij opkomst al overweldigend. De frontvrouw draagt een outfit die doet vermoeden dat de aandacht van haar stem afgeleid moet worden, maar gelukkig is niets minder waar. Deze vrouw heeft een prachtig geluid, dat zowel schor en warm kan klinken als intense, kippenvel brengende uithalen kan geven. Je ontkomt dan ook niet aan een vergelijking met Shirley Bassey (o.a. bekend van Goldfinger en Diamonds Are Forever). De geluidsmix zet Bridgette overigens duidelijk op de voorgrond, wat prettig is. Met zoveel melodielijnen zorgt een duidelijke zangstem voor cohesie en een rustpunt voor het oor. De band kiest er namelijk voor om één van de vele melodie-instrumenten steeds een hoofdrol te geven náást en niet onder de zang. Dit creëert meerdere lagen in het nummer. Het wordt zelfs nog eens versterkt als de ritmesectie in de nieuwere nummers loskomt en ook een eigen weg inslaat.

Het valt op dat de band in de blazerssectie naast de trompet heeft gekozen voor een klarinet. Dit valt zeker te applaudisseren. De klarinet is veel beter dan de gebruikelijke sax in staat de melancholie weer te geven waar de band naar op zoek is. Vooral in de battles met de violiste geeft dit een stemming die zeldzaam is. De juiste kleuring in geluid lijkt belangrijk te zijn voor de band; de gitarist heeft bijna net zoveel gitaren bij zich als er nummers zijn. De nummers, maar vooral ook de set hebben een heel zorgvuldige opbouw, die ergens naartoe werkt. Er zijn vaak mooie grote contrasten tussen begin en eind, maar halverwege ben je het al vergeten. Het is overduidelijk dat Oi Va Voi op details let en precies is in alles wat ze doen.

Toch is het niet één en al lofzang voor deze bijzondere act. Ondanks alle technische hoogstandjes ervaar je niet de volledige vervoering die je zou verwachten van een band die voor melancholie én feest kan zorgen. De lange instrumentale tussenstukken leiden je wel in de gewenste trance, maar laten je vervolgens weg mijmeren in plaats van bij de lurven te pakken en de aandacht te laten verdwijnen in de melodie. En hoewel zorgvuldig opgebouwd, voorzien van een a-typisch schema en steeds een ander gevoelsthema, ziet elk nummer er wel hetzelfde uit. Als je eenmaal weet wat de band in huis heeft, kan deze je niet meer verrassen en dat is jammer voor zo’n dynamisch bedoelde formatie.