De eerste band op het Music Mayday-podium is Revamp. Deze groep metalheads met de voormalige zangeres van After Forever, Floor Jansen aan het roer, heeft in mei zijn eerste (gelijknamige) album uitgebracht. De toetsenist speelt binnen de band een afwisselende rol, soms hoor je een catchy of creepy motiefje de gitaren overstemmen, terwijl even later de toetsen de snaren weer volgen. Tijdens die nummers verliest de band zijn originaliteit. Hoewel de muziek over het algemeen goed te pruimen is, wekken sommige dingen irritatie op. De drummer maakt een aantal flinke missers en de cover van Lady GaGa’s Bad Romance is ondanks de power niet meer dan een matige metalkloon. Revamp heeft potentie, maar dan mag het wel wat spannender.

De overgang van powermetal naar de soulmuziek van Waylon op de Main Stage is een erg grote. Waylon heeft de laatste jaren een grote fanschare op weten te bouwen. Logisch, want hij heeft een erg goede stem – wat meteen blijkt: zijn liedjes zijn zo toegankelijk als Google. Wat gezegd mag worden is dat Waylon een sublieme band bij zich heeft, die gelukkig de muziek ondersteunt met heerlijke solo’s. Het is ondanks de dijk van een stem van Waylon, allemaal wel erg makkelijk. De rustige nummers komen totaal niet over en de band zorgt voor de oplevingen bij de pittigere songs. Nee, Waylon is een hype, maar als de soulmanie in Nederland weer wegebt is het voor Waylon waarschijnlijk einde verhaal.

De winnaar van ‘The Next Best Band’, Offhanded mag vandaag verschijnen op het Blossompodium. De strekking is meteen duidelijk: lange lokjes, strakke broekjes; we hebben te maken met een emoband. Deze jochies zijn zichtbaar dankbaar te mogen spelen op dit festival. Ze doen het ook zeker niet verkeerd, vooral de driestemmige zangmomenten worden erg mooi uitgevoerd. Het jammere is dat de muziek ballen mist. Het wordt na een kwartier wat gezapig en saai. Als de muzikanten van Offhanded hun muziek wat meer kracht bijzetten, kunnen ze het ver schoppen in hun genre.

Het Belgische bluesduo The Black Box Revelation mag op Music Mayday laten zien dat je voor succes alleen een drumstel, een gitaar en een microfoon nodig hebt. De bluesrock van de twee Vlamingen klinkt alsof je weer in de jaren ’70 bent. Helaas klinkt het ook als een lp die op afstand wordt afgespeeld. Gedeeltelijk ligt dit ook aan het geluid, dat door de wind wordt weggeblazen. Maar toch, er mist iets, een bas of extra gitaar zou toch wel welkom zijn want nu mist de muziek eenheid in de sound. Met iets meer bombasme zou The Black Box Revelation beter uit de verf komen.

Na de blues is het tijd voor de dromerige indie van Moss. Deze band is het 3FM-wonder van het laatste jaar. Dat is wel te zien aan de volgestroomde Blossomweide. De leden van Moss doen schattig aan met hun blauwe T-shirts. De muziek van Moss heeft veel weg van Mumford & Sons, hetgeen niet erg is als je het zo uitvoert als de heren doen. Toch is ook hier weer de spanning er snel vanaf. Prima wel om bij weg te zwijmelen in het zonnetje.

Peter Pan Speedrock heeft geen introductie nodig. Bij het nummer We Want Blood zou je bijna je slagader voor ze opensnijden. De smerige, vuige speedbluesrock-’n’-roll van de Eindhovenaren en 'ideale schoonzoon' Dikke Dennis deinst niet terug voor geluidsproblemen op het Music Maydaypodium. ”Onze monitor is uitgevallen, we don’t give a fuck!” Dan ben je een grote, een hele grote!

Ook over Bløf kan heel kort iets gezegd worden: de band die meester is in het scoren van hits in Nederland, zet een werkelijk subliem optreden neer en zorgt voor kippenvel in de volledig volgepakte tent!

Het nieuwe project van de mannen van Krezip heet Guild of Stags. Op het Blossompodium weten ze dik te winnen van het verderop spelende Di-rect, dat echt zijn beste tijd gehad heeft. Als je als zanger het woord 'truth' niet eens fatsoenlijk kan uitspreken, en als gitarist blijft volhouden dat je muziek nauwelijks verschilt van je oude albums, dan verdien je niet eens meer dan twee zinnen tekst in een recensie. Guild of Stags klinkt in ieder geval wel verfrissend met hun Airbourne-sound. Zij kunnen met recht zeggen:”This is who we are!”

Wie van de zichzelf respecterende twintigers kent I’m Not An Addict van K’s Choice nou niet? Sarah Bettens is na haar soloproject weer volop aan het touren met de band waarmee haar succes begon. De kracht van Sarah is dat haar stem zo intiem blijft ondanks de rockakkoorden van de band. Ze hoeft geen rare uithalen te doen of haar stem te kraken voor deze muziek. Op het hoofdpodium is het wachten op de bovengenoemde klassieker. 'I Breath It In And Breath It Out' en dan is het welletjes. Moke en Alphabeat sluiten dit festival, dat qua sfeer excelleert maar qua programmering nog te wensen overlaat, af!