Singer-songwriter Nina van der Leest trapt meteen een open deur in met haar eerste zin. “Ik ga beginnen met een liedje over mezelf.” Het zwakke gitaarintro dat ritme probeert te suggereren, doet de stemming nog verder zakken. Maar dan gebeurt het… haar stem. Nina heeft een mooie warme stem met een bijzondere klankkleur en een beheersing waar je ‘u’ tegen zegt. Moeiteloos wisselt ze tussen stemfuncties en ze heeft een jazzy feel en timing die je op je tenen houden. Ze kan bovendien ‘groot’ zingen en pakt je daarmee net zo goed in als met haar gevoelige fluisteringen.
Eigenlijk is Nina’s stem hiermee ongeschikt voor het singer-songwritergenre. Deze stem heeft een band nodig ter ondersteuning, die een ritmisch tegenwicht kan geven aan haar prachtige capriolen. Bovendien is haar gitaarspel behoorlijk onder de maat. De plotselinge overgangen, steeds van tokkels naar slagjes, gaan vervelen. Je hoort dat Nina in haar eentje teveel in haar nummers wil stoppen en ze doet dit niet
gelaagd, maar achter elkaar. Hierdoor worden de liedjes te lang. Je krijgt een beetje het gevoel te luisteren naar nog ongearrangeerde nummers van een cd die je straks wel móet hebben vanwege de bijzondere zangeres.
Bij een bezoek aan de veelbelovende website van Tickets Go Past, wordt je verwelkomd met kleine muziek en zeker na het lezen van hun filosofie, ‘doe maar gewoon wat goed voelt’ , klinkt hetgeen de band ons vanavond voorschotelt eigenlijk verrassend rock. Stadionrock wel te verstaan. En dat maakt het nu juist zo verwarrend, want deze band wil duidelijk meer dan dat. Ze lijken op zoek naar een sferisch geluid met een hypnotisch effect. En zoals zo vaak gebeurt, willen ze dan ook teveel. De eerste nummers van de set zijn vol. Teveel instrumenten die allemaal willen meedoen in de kleine liedjes. De hoofdrol lijkt overigens weggelegd voor het experimentele geluid van de laptop, die koste wat het kost door de pogingen tot verstilling van de rest van de band heen tettert. Ook de stem van frontman Joost Brouwer heeft in het klein niet het gewenste effect. Hij lijkt zijn kopstem niet helemaal onder controle te hebben, waardoor hij net het stukje bezieling mist wat zou moeten overtuigen.
Maar gelukkig gaat het feestje nog even door. Nog niet vaak heb ik een band gezien die zo fantastisch een set weet op te bouwen als Tickets Go Past. Deze spanning brengt ook grotere nummers met zich mee, waarin de band opeens excelleert. Het bijna bombastische spel is geen muur van geluid, maar een zorgvuldig gelaagde vloedgolf die je overspoelt en meesleurt. De drie gitaren en viool werken opeens samen en als Joost zijn strot opentrekt, geeft dit nu wél de rillingen waar je op hoopt. De bassist, die zijn roots duidelijk in de funk heeft, overstijgt zijn ritmische rol en legt een donkere mat waarop de vele melodie instrumenten kunnen bouwen. Hierin lijkt opeens de kracht van de fusion te liggen. Grote, opgeblazen rocknummers die toch opzwepen naar de sferische en vage stemmingen in de mooie fantasiewereld van
Tickets Go Past.