Aan de gemiddelde leeftijd van het publiek in Doornroosje vanavond kun je al afleiden dat er twee bands spelen die al lange tijd meedraaien. Als eerste betreedt The Ex uit Amsterdam het podium, de ouwe rotten van de Nederlandse post-punk.  Hun jarenlange ervaring komt al snel tot uiting. De meeste nummers bestaan uit strakke, noisy riffs die verrassend goed worden opgebouwd en uiteindelijk hun ontlading vinden in uitzinnige, schijnbaar chaotische refreinen. De band is erg energiek en enthousiast en dat is een genot om naar te kijken. De vrouwelijke drummer heeft een heel eigen stijl en speelt voornamelijk partijen die de gitaarriffs ondersteunen, waardoor het geheel nog strakker overkomt. De band gebruikt geen basgitaar, maar creëert de nodige basloopjes met een gitaar met een laag gestemde E-snaar.

De rommelige akkoordenschema’s en bijna dissonante gitaarloopjes van de nog redelijk nieuwe zanger worden zo strak gespeeld dat het geheel bijzonder swingend wordt. De zanger klinkt anders dan zijn voorganger en doet bij tijd en wijle denken aan Ian Curtis van Joy Division, wat uitstekend bij deze muziek past. The Ex weet het geheel boeiend te houden met onvoorspelbare ritmeversnellingen en door een aantal afwijkende nummers te spelen, waarbij de drumster de zang voor haar rekening neemt. The Ex is het kunstje zeker nog niet verleerd. Integendeel. De band wordt alleen maar beter en staat werkelijk als een huis.

Vervolgens is het de beurt aan de band van de legendarische Steve Albini (bekend van o.a. Big Black), Shellac uit Chicago. Hoewel het geheel wat minder swingend overkomt dan het optreden van The Ex speelt deze band zo mogelijk nog strakker. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan de voortreffelijke drummer, die zichzelf werkelijk helemaal geeft.

Vooral het begin van het optreden is erg dynamisch. Rustig getokkel gaat moeiteloos over in keihard gebeuk en vice versa. Shellac speelt technische noise met veel breaks en moddervette grooves. De nummers hebben veelal verrassende intro’s en zeker zo vaak abrupte eindes.

Hoe dynamisch ook, vooral de eerste helft van het optreden voelt toch erg aan als een voorgeprogrammeerde set, waardoor er wat spontaniteit ontbreekt. In de tweede helft wordt dit ruimschoots goedgemaakt en wordt de band duidelijk een stuk losser. Dit is direct te merken aan het publiek, dat hierop reageert en steeds enthousiaster wordt. De bassist, die overigens ook heel aardig zingt, zorgt voor de nodige interactie door het publiek vragen aan hem te laten stellen. Het gevoel voor humor van de band komt hierdoor meer naar voren en dat zorgt voor nog meer sympathie van het publiek.

Daarna kan het niet meer stuk. De band gooit er alles uit wat er in zit en het publiek smult. Shellac zet al met al een uitstekende show neer die op geen enkele manier onderdoet voor de legendarische optredens van jaren geleden. Alleen het buikje van Steve Albini, geaccentueerd door de gitaarband die hij om zijn middel draagt, verraadt dat de heren de veertig ruim gepasseerd zijn. De technische vaardigheden van de band hebben daar geenszins onder geleden. The Ex en Shellac bewijzen dat een oude vos zijn streken niet verleert!