Buiten Merleyn jengelen de schiettent en aanverwanten om het meeste volk naar zich toe te lokken. In de zaal staan en zitten er drie heren vooraan op de bühne uit te maken wie het meeste aandacht naar zich toe kan trekken. Toch is het de timide, maar ronduit briljant spelende bassist, die letterlijk en figuurlijk de spotlight op zich gericht krijgt terwijl hij achter op het podium bijna in zijn versterker kruipt.

Op het podium staat The Gospel, een viertal kermisklanten bij uitstek, en zij verzorgen vanavond het voorprogramma van Earl Greyhound. Het rariteitenkabinet uit Arnhem en verre omgeving doet dat zoals we inmiddels gewend zijn; als zuurkoolstamppot met vette jus. Betrouwbare kost, smakelijk en altijd een goede bodem voor de rest van de avond.

Het orkestje, dat grossiert in heavy soul en ‘ouderwets’ smerige r&b, gaat naar eigen zeggen binnenkort ook eens wat op plaat uitbrengen. De vraag is of er dan gekozen zal worden voor de liedjes of de freakende stukken. The Gospel excelleert in laatstgenoemde. De songgerichte structuren zijn bij vlagen als zoutloze winterkost; de rockers komen pas echt tot hun recht in de instrumentale gedeelten. Juist dan swingt de band en heeft het de groove in het brede spectrum, van A tot G(ospel).

De geest van Steve Winwood’s Spencer Davis Group waart door het gehele optreden, maar ook The Allman Brothers klinken door in het gitaarspel. In december speelt het (door ondergetekende) heilig verklaarde Howlin Rain in Merleyn. The Gospel zou een ideale opwarm-act zijn, maar ook op de betere matinee zou dit viertal geilneven niet misstaan.

Earl Greyhound is voor het eerst in Europa en Nijmegen. Het drietal New Yorkers, dat qua uiterlijkheden meer een karikatuur is dan een hecht geheel, kan in het kleine uur dat het speelt niet overtuigen. Ze komen om te rocken en hard te spelen, aldus de zangeres met Candy Staton-afro. Het volume, daar heeft deze dame niet over gelogen; het geluid is een teistering voor de trommelvliezen. Rocken doen de band ook, maar dan vooral heel erg vlak en weinig genuanceerd. Waar hun nieuwe album behoorlijk dynamisch is, is Earl Greyhound live voornamelijk een ontoegankelijke muur van herrie.

De drummer, die zo weggelopen kan zijn uit Prince’s New Power Generation, oogt en klinkt als een blok beton: stoïcijns, kaarsrecht, en vooral geen greintje gezelligheid of lol. Zijn spel is superstrak, maar totaal emotieloos. De gitarist, type lijzige hippie, wil juist wel op het gevoel spelen maar verzuipt (on)geregeld in zijn effecten. Conclusie: een leuk optreden om even naar te kijken, maar niet om een uur lang aanwezig bij te zijn. Kortom, het is kermis in de hel.