Judas' Wolf en The Earphone Heads zijn goed met elkaar bevriend. Het zijn, zeg maar, de ooms die voor hun kleine neefjes de zorg dragen. Daarom is het niet verwonderlijk dat Judas' Wolf het jonge viertal heeft gevraagd de avond in Merleyn te openen. De vier jongens zijn er zichtbaar blij mee.

Voor muzikale ontwikkeling hebben The Earphone Heads nog een lange toekomst voor zich. De Nijmeegse tieners lijken zo te zijn weggelopen  uit een popcursus van een lokaal jongerencentrum. De band heeft erg hun best gedaan om eigen nummers te componeren. Ook hun presentatie en hun kledingkeuze getuigen van een goede voorbereiding. Hier zullen de nodige discussies aan vooraf zijn gegaan, want The Earphone Heads zijn echt serieus met hun muziek bezig. En dat siert ze.

Helaas lukt het ze nog bij geen enkel nummer om langdurig strak te blijven spelen. De composities zijn stuk voor stuk te lang en dat wordt saai. Als je als onbekende band het publiek bij het eerste nummer maant mee te klappen, is dat ook niet zo heel erg slim. Ouders en bekenden van het sympathieke viertal tonen zich een dankbaar publiek. Het blijft de vraag of er op dit moment ook buitenstaanders echt op de muziek van The Earphone Heads zitten te wachten. Nog even een paar jaartjes de koppen bij elkaar in een smerig oefenhok met veel joints, bier en gare koffie zal wonderen doen. Als ze dat overleven zou er best iets interessants kunnen ontstaan vanuit dit clubje.

Judas' Wolf pompt de spanning nog wat op bij de start van hun optreden. Er wordt een promotievideo aan het publiek getoond met hun hoogtepunten en onderlinge gezelligheid tot nu toe. Erg pretentieus, maar vooral leuk voor de band zelf.

Daarna het optreden. Tja, hoe zenuwachtiger de muzikant, hoe meer fouten hij maakt?  Dit is misschien niet altijd het geval, maar bij de Nijmegenaren gaat in de eerste paar nummers zoveel mis dat het plaatsvervangende schaamte oplevert. De rock is verre van prog (strak) en stoner (groove) en het rammelt qua spel aan alle kanten. Op de sologitarist na druipt de nervositeit van de koppies af. De vraag rijst dan ook: komt het nog goed met deze ep-presentatie?

Gelukkig zitten er twee nummers in de vreemd opgebouwde set verwerkt, die het niveau toch nog wat opvijzelen. De band straalt even. Dan gaat het niet over het Rage Against The Machine intermezzo van twee nummers op tweederde van de te lange show. Dit slaat werkelijk als een lul op een drumstel en voegt helemaal niets toe aan het optreden. Het doet er juist aan af.

Het gaat over de nummers ‘Lime’ en ‘These Walls’. Beiden mooie meeslepende psychedelische tracks, waarbij Judas' Wolf even niet zijn nerveuze zelf is, maar juist het vrij spelende kwartet. De twee tracks zijn minder ingewikkeld en vormen een zucht van verlichting in een avond waar het einde ver zoek lijkt te zijn. Een band die hoog grijpt, maar in werkelijkheid nog lang niet zo ver is.