Vanavond trakteren Nina van der Leest, Niek Pronk, Rogier en Maarten Pelgrim, Rhea Robertson en Merinde Verbeek ons op liedjes uit het hart. De avond gaat van start om kwart over acht, wat vroeg lijkt maar toch is de zaal al gezellig druk. Om de intieme sfeer te versterken zijn er stoelen en tafels neergezet. Alle ingrediënten voor een geslaagde singer-songwriter avond zijn aanwezig!
Nina van der Leest mag het spits afbijten. Zelfverzekerd staat ze op het podium. Haar liedjes gaan over de vele vormen van liefde: verloren liefde, liefdes die nog komen en liefdes die hadden kunnen zijn. Intieme liedjes als Circles zingt ze met haar ogen dicht, maar dit onschuldig ogende meisje heeft ook pittige songs. In het nummer Tonight, You’re on the Menu zingt ze dat ze haar ex-vriend wilt opeten. “En dat is niet positief bedoeld,” aldus Nina, die uitdagend het publiek aankijkt. Het repetoire van Nina zit vol country-invloeden met hier en daar een vleugje popmuziek. Ook schuwt ze het gebruik van onevenmaatsoorten niet. Na ongeveer zes nummers te hebben gezongen verlaat de kleine brunette het podium, en met haar de helft van het publiek de zaal. Er blijft weinig volk over voor de volgende muzikant, Niek Pronk.
Niek Pronk betreedt het podium met een houtje-touwtjegitaar. Hij heeft geen gitaarband, maar een touwtje dat zichtbaar in zijn schouders schuurt. Niek Pronk zijn sound is te vergelijken met die van Jeff Buckley. Zijn liedjes zitten vol overtuigende hartenkreten en loepzuivere uithalen. Hij voelt zich merkbaar op zijn gemak op het podium en is een man van weinig woorden. “Ik ben niet zo van de verhaaltjes, dus dat was het verhaaltje,” grapt Niek tussen twee liedjes door. Niek ademt muziek. Niek is muziek. De algemene sfeer van zijn nummers is melancholiek. Hij weet zelfs over een net gemiste trein een lied te zingen waarvan de haren op je arm overeind gaan staan.
Als derde artiest zijn de broers Rogier en Maarten Pelgrim aan de beurt het publiek te trakteren op een half uurtje muziek. Met een batterij aan pedalen is het even soundchecken, maar al snel zijn alle knoppen goed afgesteld en kunnen ze van start. Rogier zingt en speelt akoestische gitaar, zijn broer Maarten begeleidt hem met de elektrische gitaar. Het feit dat ze allebei een microfoon op mondhoogte hebben staan impliceert mooie samenzang. Dit valt in het begin helaas een beetje tegen. Gelukkig maken ze dit bij de laatste twee liedjes helemaal goed. De zuivere samenzang van de broers maakt de liedjes nog gelaagder. Een lust voor het oor. Rogier is een ware charmeur en performer. Hij draagt een liedje op aan een meisje in het publiek dat zachtjes alle liedjes meezingt. Rogier zingt zuiver en hoog. Alle tonen zijn raak. Het optreden is dynamisch en vooral het liedje Minds Eye Tramp komt binnen waar die binnen moet komen.
Dan is het de beurt aan de kleine, blonde, Australische lachebek Rhea Robertson. Dit is nog niet zo makkelijk, aangezien de geluidsman kampt met een ruis in de microfoon. Na een klein kwartier is het probleem nog steeds niet verholpen en begint ze, met de gitaar van Rogier Pelgrim en een ruis in de microfoon, te spelen. Het lijkt de kleine Rhea allemaal niet van haar stuk te brengen en vol goede moed zingt ze het nummer Photograph. Rhea reist al een hele tijd Europa door om iedereen haar liedjes te laten horen. Ze is wereldwijs en dat merk je aan alles. Haar eigen soul-geluid is vrolijk en toch fragiel. Het is inmiddels vrij warm in de kleine zaal in Bosch en daar speelt ze op in door een cover te spelen. Geheel onverwacht zet ze Hot in Here van de rapper Nelly in. Het liedje is bijna onherkenbaar tot ze bij het refrein komt. Een vlaag van herkenning gaat door het publiek. Haar half uur is te snel voorbij. Aan het einde van haar optreden nodigt ze iedereen uit bij haar langs te komen in Australië, en zo verlaat Rhea giechelend het podium.
De hekkensluiter van de avond is Merinde. Een frisse wind na alle artiesten met gitaar, want Merinde begeleidt zichzelf op piano. Met de woorden “Is er geen publiek voor mij?” is ze merkbaar onzeker over de lege stoelen in het zaaltje. Toch gaat ze van start. Zeven mensen publiek is toch publiek. Je kan er niet omheen om Merindes geluid te vergelijken met die van een artiest als Kate Bush. Merinde brengt bombastisch pianospel in combinatie met obscure teksten ten gehore. Merinde zingt niet over de liefde maar over masturbatie en een eenbenige man. Ze gaat op in haar teksten en pianospel, haar optreden is dynamisch en theatraal. Een goede afsluiter van de avond.
Na het optreden van Merinde is het Gelders Singer Songwriter Festival aan zijn einde gekomen. Het was een mooie avond vol getalenteerde, jonge artiesten met passie voor muziek. Helaas kregen de artiesten niet de hordes publiek die ze verdienen.
Nina van der Leest mag het spits afbijten. Zelfverzekerd staat ze op het podium. Haar liedjes gaan over de vele vormen van liefde: verloren liefde, liefdes die nog komen en liefdes die hadden kunnen zijn. Intieme liedjes als Circles zingt ze met haar ogen dicht, maar dit onschuldig ogende meisje heeft ook pittige songs. In het nummer Tonight, You’re on the Menu zingt ze dat ze haar ex-vriend wilt opeten. “En dat is niet positief bedoeld,” aldus Nina, die uitdagend het publiek aankijkt. Het repetoire van Nina zit vol country-invloeden met hier en daar een vleugje popmuziek. Ook schuwt ze het gebruik van onevenmaatsoorten niet. Na ongeveer zes nummers te hebben gezongen verlaat de kleine brunette het podium, en met haar de helft van het publiek de zaal. Er blijft weinig volk over voor de volgende muzikant, Niek Pronk.
Niek Pronk betreedt het podium met een houtje-touwtjegitaar. Hij heeft geen gitaarband, maar een touwtje dat zichtbaar in zijn schouders schuurt. Niek Pronk zijn sound is te vergelijken met die van Jeff Buckley. Zijn liedjes zitten vol overtuigende hartenkreten en loepzuivere uithalen. Hij voelt zich merkbaar op zijn gemak op het podium en is een man van weinig woorden. “Ik ben niet zo van de verhaaltjes, dus dat was het verhaaltje,” grapt Niek tussen twee liedjes door. Niek ademt muziek. Niek is muziek. De algemene sfeer van zijn nummers is melancholiek. Hij weet zelfs over een net gemiste trein een lied te zingen waarvan de haren op je arm overeind gaan staan.
Als derde artiest zijn de broers Rogier en Maarten Pelgrim aan de beurt het publiek te trakteren op een half uurtje muziek. Met een batterij aan pedalen is het even soundchecken, maar al snel zijn alle knoppen goed afgesteld en kunnen ze van start. Rogier zingt en speelt akoestische gitaar, zijn broer Maarten begeleidt hem met de elektrische gitaar. Het feit dat ze allebei een microfoon op mondhoogte hebben staan impliceert mooie samenzang. Dit valt in het begin helaas een beetje tegen. Gelukkig maken ze dit bij de laatste twee liedjes helemaal goed. De zuivere samenzang van de broers maakt de liedjes nog gelaagder. Een lust voor het oor. Rogier is een ware charmeur en performer. Hij draagt een liedje op aan een meisje in het publiek dat zachtjes alle liedjes meezingt. Rogier zingt zuiver en hoog. Alle tonen zijn raak. Het optreden is dynamisch en vooral het liedje Minds Eye Tramp komt binnen waar die binnen moet komen.
Dan is het de beurt aan de kleine, blonde, Australische lachebek Rhea Robertson. Dit is nog niet zo makkelijk, aangezien de geluidsman kampt met een ruis in de microfoon. Na een klein kwartier is het probleem nog steeds niet verholpen en begint ze, met de gitaar van Rogier Pelgrim en een ruis in de microfoon, te spelen. Het lijkt de kleine Rhea allemaal niet van haar stuk te brengen en vol goede moed zingt ze het nummer Photograph. Rhea reist al een hele tijd Europa door om iedereen haar liedjes te laten horen. Ze is wereldwijs en dat merk je aan alles. Haar eigen soul-geluid is vrolijk en toch fragiel. Het is inmiddels vrij warm in de kleine zaal in Bosch en daar speelt ze op in door een cover te spelen. Geheel onverwacht zet ze Hot in Here van de rapper Nelly in. Het liedje is bijna onherkenbaar tot ze bij het refrein komt. Een vlaag van herkenning gaat door het publiek. Haar half uur is te snel voorbij. Aan het einde van haar optreden nodigt ze iedereen uit bij haar langs te komen in Australië, en zo verlaat Rhea giechelend het podium.
De hekkensluiter van de avond is Merinde. Een frisse wind na alle artiesten met gitaar, want Merinde begeleidt zichzelf op piano. Met de woorden “Is er geen publiek voor mij?” is ze merkbaar onzeker over de lege stoelen in het zaaltje. Toch gaat ze van start. Zeven mensen publiek is toch publiek. Je kan er niet omheen om Merindes geluid te vergelijken met die van een artiest als Kate Bush. Merinde brengt bombastisch pianospel in combinatie met obscure teksten ten gehore. Merinde zingt niet over de liefde maar over masturbatie en een eenbenige man. Ze gaat op in haar teksten en pianospel, haar optreden is dynamisch en theatraal. Een goede afsluiter van de avond.
Na het optreden van Merinde is het Gelders Singer Songwriter Festival aan zijn einde gekomen. Het was een mooie avond vol getalenteerde, jonge artiesten met passie voor muziek. Helaas kregen de artiesten niet de hordes publiek die ze verdienen.