Surfer Blood had eigenlijk helemaal niet in de Merleyn moeten staan, maar in Doornroosje. De kaartverkoop viel echter tegen en om de veelbelovende band niet voor een halflege zaal te laten optreden, verplaatste het Nijmeegse concertpodium het optreden naar Merleyn. Een goede keus: de zaal lijkt nu nog enigszins gevuld te zijn.

De Amerikanen trappen hard af. En de geluidstechnicus speelt daar helaas een negatieve rol in. Het geluid van de eerste gitarist staat veel te hard en overstemt alles en iedereen. De synthesizer is niet te horen en wat leadzanger John Paul Pitts zingt is ook al niet te ontcijferen. Het begint aldus rommelig en het publiek mag dankzij het knetterharde geluid vrezen voor een tijdelijke gehoorbeschadiging.

Jammer, want dat zou bijna de aandacht afleiden van al het moois wat de uit Palm Beach, Florida afkomstige band te bieden heeft. Het debuutalbum Astro Coast kent invloeden van Vampire Weekend, Weezer en de heren lijken goede vrienden te zijn met The Drums, ook al zo’n frisse nieuwe Amerikaanse act. Surfer Blood speelt aanstekelijke gitaarmuziek wat je een zonnig gevoel geeft. Overigens hebben de bandleden allesbehalve surfersbloed in zich. ‘None of us surf’ staat er op hun MySpace.   

Ze spelen strak en gedurende het optreden draait het geluid ook een beetje bij. Je hoort nu niet meer uitsluitend de ronkende gitaar, maar de complete band. Percussionist Marcos ramt vol overgave op de cowbells én op de floor tom van het drumstel. De drummer hoeft zich alleen nog maar te concentreren op zijn snare drum en base drum. Wel zo praktisch.

Hoewel het publiek afwachtend is en de kat met een biertje in de hand uit de boom kijkt, knikken naarmate de set vordert steeds meer koppen synchroon mee op de vele hitgevoelige nummers. Zoals bijvoorbeeld het met stevige gitaarriffs omlijste Floating Vibes. Frontman John Paul praat niet veel met het publiek, maar doet zo nu en dan een poging tot interactie. Zo loopt hij tijdens Take It Easy van het podium af en zingt met gevoel voor ironie een enigszins beschonken man ‘You and me, could it be meant to be’ toe.

En vlak voor de band het schitterende Hammonix speelt, een nummer met veel hoge boventonen op de gitaar, vertelt de eerste gitarist nog dat hij vlak voor het optreden buiten op straat om een handtekening werd gevraagd. Helaas was dat omdat hij verward werd met Justin Bieber, een 16-jarige Canadese zanger en idool voor tienermeisjes wereldwijd.

Het tekent hoe onbekend Surfer Blood nu nog is. Maar met potentiële hits zoals Swim, Floating Vibes en Hammonix is het niet ondenkbaar dat Surfer Blood een blijvertje is in het clubcircuit. In augustus komt de band nogmaals naar Nederland. Ze staan op 18 augustus in Rotown, Rotterdam en werden deze week aan de line-up van Lowlands toegevoegd.