Phoenix Park treedt op in de kleine zaal van Luxor Live als voorprogramma van het Ierse Delorentos. Enkele fans van de Arnhemse band vinden elkaar in de zaal en beginnen luid te joelen zodra het viertal de eerste klanken los laat barsten. Phoenix Park staat dan ook als een huis, technisch gezien is er geen vuiltje aan de lucht. De bandleden vullen elkaar goed aan en het ziet er heel homogeen uit. Iedereen is zich van zijn taak bewust en vervult deze met verve. De zanger heeft een goede en sterke stem en weet zo het publiek aan zich te binden. Vooral tijdens hun afsluiter Whole Lotta Love van het alom bekende Led Zeppelin, wordt dit duidelijk. Hij ziet er behoorlijk getergd uit als hij de lange uithalen moet halen, maar slaagt hierin wonderbaarlijk genoeg toch in.

Hun afsluiter maakt echter ook iets anders duidelijk. De cover is goed nagespeeld, maar het mist een eigen draai. Dit is typerend voor de muziek van Phoenix Park. Het is oninteressante rock. Alle nummers lijken op elkaar, boeien niet en zijn voorspelbaar. Er zit weinig varieteit in tempo of stijl, Phoenix Park schuwt het avontuur en speelt op veilig. En dit is niet eens nodig, gezien de technische kwaliteiten van de band. Maar daarmee alleen red je het niet. Phoenix Park zou boven zichzelf kunnen uitstijgen en meer met de mogelijkheden kunnen doen. Nu gooien zij hun potentie weg en dat is zonde.

Het optreden van Delorentos begint sterk. Zij openen met sterke, aandoenlijke en zomerse poprock. Het zit boordevol leuke ideeën en het is heel erg vrolijk. Het doet me verlangen naar een strandfeest. Het zijn weliswaar geen meesterwerken, maar de omschrijving “Doet het goed op de radio” moet deze keer eens positief geduid worden. Het is hitgevoelig en er zitten lekkere afwisselingen in. De nummers eindigen ietwat abrupt, maar dat mag de pret niet drukken.

Hier houdt de lofzang dan ook op. Zo kort als deze is, zo kort is ook het leuke gedeelte van de show van Delorentos. Je hoopt erop dat het eerste cliché Britse indie liedje een vergissing is, maar ze gaan door op de neerwaartse spiraal die de Ieren hebben ingezet. Natuurlijk, het is ritmisch heel sterk en elk liedje zal zichzelf goed verkopen. De liedjes zijn heel dansbaar en tegelijk quasi duister en tragisch. En niets dan bewondering voor Engeland en omstreken dat zij zoveel bands hebben die een hoog niveau halen. Maar hoeveel van dit soort bands heeft de wereld nog nodig? Hier had elke andere willekeurige band uit die hoek kunnen staan, je zou het verschil niet eens zien of horen. Gelukkig onderscheidt Delorentos zich in negatieve zin. De eerder opgemerkte abrupte en onaffe eindes werken naarmate de show vordert heel irriterend. Het lijkt wel alsof de band met een handvol complete nummers is komen opdagen. Afgezien van de eerste drie nummers is Delorentos voorspelbaar, saai en vervelend.