Openingsact Mariska Petrovic en haar band The Fat Bastards op het hoofdpodium haalt weinig publiek binnen. De enigen die Petrovic willen zien, zijn familie en vrienden en geef de rest eens ongelijk. Geen kwaad woord over melancholische country met een snik, maar dan moet de rest ook wel kloppen. Petrovic’ stem is niet intens genoeg en blijft niet hangen. Er zit geen vaart in het optreden en de running gag (“Wie kent hem niet?”) is bijzonder flauw. De gitarist is wel te bekoren. Zijn spel trekt de liedjes naar een hoger plan, maar dat is ook niet moeilijk met dit soort gezapige muziek. Het is meer een zwaktebod dan een versterking.  

Op naar de openingsact in de kleine tent, en wel de singer-songwriter Eek en zijn percussionist. Geen familie van de tekenfilmfiguur Eek The Cat, maar het is wel net zo vrolijk. Lekkere doch luchtige uptempo liedjes doen verlangen naar de zomer. De minimale percussie is uiterst werkzaam en vult de nummers goed aan. Het swingt in de tent, het lijkt wel alsof Jack Johnson speed geslikt heeft. Maar net als bij Jack Johnson lijken de nummers te veel op elkaar. En wat moet je van iemand vinden die een derde van al zijn liedjes vult met “dub-du-dee”…? Het tekent het ontbreken aan variatie in de muziek van Eek. Dan liever de tekenfilm.

Eek is klaar en van verre hoor je al wat Black Bottle Riot gaat bieden. Hoewel de opener anders doet vermoeden. Die is namelijk van het dance-project Magnus van Tom Barman en daarvoor krijgt BBR alvast een pluim. Jammer dat het viertal niet daaraan kan aansluiten, maar alleen pietluttige mensen klagen over zoiets. Black Bottle Riot imponeert met stoempende bourbon rock, stevige hardrock met een vleugje redneck van het achteroverslaan van whisky. Het lijkt wel op een losgeslagen traktor op een maisveld. Maar er wordt niet alleen geramd, er zitten ook leuke opbouwende en spannende stukjes tussen. BBR kan ook in een lager tempo spelen. Wie had dat gedacht?

Terug naar de tent waar twee leden van Barbarella een akoestische set ten gehore brengen. De aanwezigen beleven een primeur, want het is de eerste akoestische set ooit van Barbarella. Volgens eigen zeggen gaan ze “lafjes” doen. Desondanks is het een energiek optreden voor een akoestische set. Het lukt Barbarella erg goed om hun eigen stijl om te zetten. De nummers zijn zeer gevoelig: hier zitten twee stoere rockers met een klein hart. Een liedje als I Am The Wolf is aan de ene kant vunzig, maar aan de andere kant ook vol twijfel en wanhoop. Tegen het einde loopt het emo-gehalte wel wat hoog op en wordt het iets teveel.   

Moss mag zeker tot de publiekstrekkers gerekend worden, gezien hun hit I Apologize. Gelukkig bewaren zij deze niet voor het einde, want Moss heeft meer kwaliteiten dan het spelen van een hitje. Het is een band met leuke ideeën en ingenieuze popliedjes. Moss heeft een eigen en origineel geluid en speelt met durf. Hier en daar doen zij denken aan The Shins. Jammer genoeg gaat de volumeknop in één keer als een raket omhoog. Het wordt een grote brei aan herrie. De subtiliteit gaat totaal verloren. Moss weet echter het tij te keren en verandert in een instrumentaal rockmonster zoals eigenlijk alleen Wilco dat kan. Het zorgt nog voor een leuke finale.

Op het kleine podium staan Ik & Simon, een duo, of eigenlijk trio, bestaande uit Ik, ‘&’ en Simon. Een beetje verwarrend misschien? Dat valt mee. De ‘&’ neemt in dit geval de rol van presentator op zich. De act is een cross-over tussen freestyle, rap en cabaret. Ik en Simon doen een ‘rap battle’ met elkaar met behulp van het publiek.  Het publiek gooit voorwerpen in de lucht en Ik maakt daarbij een korte rijmende (!) rap. Alles komt voorbij: paraplu’s, sleutels, baby’s…  Ik dropt zijn rap bij Simon, die in de battle gaat met een nieuw voorwerp. Het is origineel, met veel interactie en erg grappig. Kortom, een leuk tussendoortje in de drukte van Oranjepop.

Shaking Godspeed, je komt ze overal tegen, dus ook op het hoofdpodium van Oranjepop. De drie bandleden krijgen het voor elkaar een heel vol geluid te produceren. De gitarist heeft dan ook wel een paar juweeltjes in zijn handen, zoals een twaalfsnarige elektrische gitaar die een sound heeft om je vingers bij af te likken. Echter, het geheel rammelt hier en daar nog . De drum is niet altijd strak, de zanger heeft inmiddels naar horen zeggen al een vele betere stem gekregen (maar nog niet goed genoeg) en de tweede stem van de bassist/toetsenist kan voorlopig echt nog niet. Toch is er veel potentie bij deze jongens, er zal alleen nog iets harder geoefend moeten worden op de live performance.