De toon wordt snel gezet in de grote zaal van LUX. De Engelse singer-songwriter Jay Leighton weet al snel een intieme sfeer te creeren. De pakweg honderd toeschouwers verzamelen zich rond het lage podium en je kunt bijna een speld horen vallen, zo rustig en stil is het. Je kunt Leighton bijna aanraken en dat verhoogt de intimiteit van de avond. Maar Leightons liedjes dragen daar ook aan bij. Het is alsof je met je geliefde rond een kampvuur aan strand zit. Naast je speelt Leighton op zijn gitaar en bezingt hij jullie liefde met zijn innemende stem. Leighton zelf is iemand die zich schikt in zijn rol op de achtergrond. Hij laat liever zijn muziek voor zich spreken, deze bescheiden, bebaarde man in zijn geruite houthakkershemd. Er komt wat humor uit, maar Leighton mist het charisma om een publiek te boeien.

Het komt niet vaak voor dat het voorprogramma het hoofdprogramma overtreft. Signe Tollefsen uit Amsterdam lukt dat wel. Tollefsen zucht, fluistert, kreunt, zet zichzelf in een loop en vult dit aan met minimalistisch gitaarspel. Zo wordt haar muziek spannend, dreigend en beklemmend en het laat je niet meer los. Je wilt je ook niet ontwurmen, want het optreden kent een grote variatie. Tollefsen blijft verrassen; zij het met een sublieme uitvoering van Dirty Diana of met een letterlijke Engelse vertaling van “alles is koek en ei”. Haar charme en het luchtig communiceren met het publiek zorgen ervoor dat het optreden niet al te intens wordt. Desondanks heeft de krullenbol uit de grachtenmetropool gezorgd voor een heus kippenvelmoment. Je vraagt je af hoe de avond nog beter kan worden na zo een optreden.

Lou Rhodes heeft geen introductie nodig. Haar optreden begint meteen en zonder grote gebaren. Zodra zij haar mond open doet, weet je wel wie tegenover je zit. Rhodes heeft ten slotte een uiterst markante en opvallende stem. Het is ook de stem die je langzaam meeneemt en hypnotiseert. Naarmate het optreden vordert, maak je deel uit van een select gezelschap dat Lou Rhodes mag ervaren. Rhodes komt sympathiek over met persoonlijke anekdotes en grappige opmerkingen “Nijmegen? It sounds like a drunken Irish” Zij is de goede gastvrouw wiens naam deze avond draagt.

Maar de gastvrouw wordt bijna buitenspel gezet door haar begeleiders. De bassist en de cellist blinken uit. Zij geven de liedjes van Rhodes de muzikale warmte, inhoud en diepgang. Zij zorgen voor de variatie. Zij zijn zelfs verantwoordelijk voor het hoogtepunt met hun classic disco intermezzo, terwijl Rhodes haar gitaar moet stemmen. Dit is ook het grootste manco van Rhodes: haar gitaarspel. Dat blijft toch beperkt tot steeds weer dezelfde tikjes en korte handgrepen waardoor het al snel saai wordt. Gelukkig kan Rhodes leunen en vertrouwen op haar trouwe kompanen.