De eerste band begint om half tien, toch is het nog erg rustig in Doornroosje. Er is slechts een handvol bezoekers. Gelukkig stroomt de zaal langzaam vol tijdens het optreden van voorprogramma The Kevin Costners, een indieband uit Nijmegen, Utrecht en Antwerpen. De heren spelen hun liedjes, die vaak uptempo en aanstekelijk zijn en soms de kant van breekbare postrock op gaan (maar net niet helemaal). Op zich best oke. De band zelf ziet er in ieder geval erg tevreden uit en straalt uit er zin in te hebben vanavond.  

Toch had ik meer verwacht van een Grote Prijs-winnaar, die getekend is bij platenlabel Excelsior. De nummers zijn zo nu en dan erg voorspelbaar. Daarnaast staat het volume van de toetsenist veel te hard afgesteld ten opzichte van de gitaren. De toetsenist neemt op die manier vaak een leadrol voor zijn rekening, maar waarom speelt de band dan met twee gitaristen? Een echte meerwaarde heeft dit pas in het laatste nummer. Hierin vullen leadgitaar en 'leadtoetsen' elkaar aan en werkt de band duidelijk naar een climax toe, met aan het eind snellere drums en solo's van gitaar en toetsen over elkaar heen, zonder dat dit chaotisch wordt. Doe mij maar meer van deze muzikale experimenten!

De hoofdact van vanavond is Real Estate uit New Jersey. Ze maken indie met psychedelische en zomerse invloeden, waardoor het geheel dromerig aandoet. Zo staan de muzikanten dan ook op het podium. Weinig communicerend met elkaar en met het publiek spelen ze technisch perfect, duidelijk in hun eigen wereldjes verzonken. Vaak vind ik dat een minpunt, maar bij sommige muziek kan het. Of beter: móet het. Real Estate is een goed voorbeeld van zo'n band. Het dromerige wordt nog eens benadrukt door de herhaling van gitaarriffjes, delay en de zang die weinig op de voorgrond komt.
    
Met songtitels als Let’s Rock The Beach en Swimming Pool zou je niet verwachten dat Real Estate toch iets minder vrolijk is dan een zonnige lang-leve-de-zomer band. In haar teksten laat de band een meer contemplatieve en sentimentele melancholie zien. Zelf komen ze uit een rijke buurt en alle vaders werken op Wall Street, grapt de zanger in een interview. Dat is niet écht het geval, maar het is wel de sfeer die Real Estate uit wil dragen. Aan de ene kant het rijke New York, aan de andere kant een economie in recessie waarin hoogopleiden overgekwalificeerd werkloos thuis zitten.     

Of het dansende publiek deze contrasten heeft meegekregen is onduidelijk; zelf had ik het niet opgemerkt als er niet een groot internet bestond waar zulke informatie te lezen valt. Dat roept de vraag op, of de groep af en toe had moeten vertellen waar nummers over gaan, zoals je punkbands vaak ziet doen. Ik denk dat dit bij Real Estate misstaan had. Het dromerige van de muziek voortdurend onderbreken met harde brokken realiteit is niet leuk. Soms wil je gewoon liever dromen en waar kan dat nou beter dan vanavond in Doornroosje?