Vanavond staat in Doornroosje een avondje post-rock op het programma. Zowel headliner Caspian als support-act Constants zijn afkomstig uit de buurt van Boston, Massachussets. In 2009 brachten zij samen een 7” split uit, gevolgd door een uitgebreide tournee door de USA en Europa.

De avond wordt geopend door Constants. De band maakt naar eigen zeggen 'widescreen epic rock' in een hybride combinatie van shoegaze, hardcore en post-rock. De introverte, duistere sfeer van post-rock klinkt duidelijk door in de muziek. De composities echter, zijn minder uitgesponnen dan we van typische post-rock gewend zijn, met een gemiddelde songduur van zo’n vier minuten. Met een 'rechttoe rechtaan' mentaliteit wordt een muur van geluid opgeworpen die soms plaatsmaakt voor een melodisch verrassende gitaarpartij. Het trio speelt krachtig en solide en creëert een vuige en noisy sound.

De zangpartijen van de gitarist klinken gekweld. Soms is zijn stem krachtig en vol emotie, de zang komt dan het sterkst tot zijn recht. Op andere momenten verdrinkt het stemgeluid in de muziek, de melodieën zijn dan erg eentonig en het stemgeluid klinkt fragiel en niet erg zuiver.
 
Naarmate de set vordert lijkt de band te groeien en wordt er met meer overtuiging gespeeld. Constants klinkt evenwichtig, maar de muziek zou meer subtiliteit en nuance kunnen gebruiken om de luisteraar te blijven boeien. Het geheel doet nu wat monotoon aan.

Waar Constants gebruikmaakt van tapes om een voller geluid te creëren, doet hoofdact Caspian dat door gebruik te maken van drie gitaristen en een bassist, en dat werpt zo zijn vruchten af. De band trapt keihard af en het publiek wordt direct meegezogen in een gewelddadige eruptie van gitaren. Het resultaat is een gelaagd, dynamisch landschap van geluiden dat gedreven wordt door de kracht van herhaling maar zich tegelijkertijd als een organisch geheel blijft vervormen en vernieuwen en de luisteraar daarin meevoert.

Uit een mix van harde slaggitaren, hypnotiserend getokkel, bezwerende baslijnen, krachtige drums en een flinke laag effecten ontstaat een sfeer die zowel ijzingwekkend als dromerig te noemen is. Geleidelijk wordt een wervelwind aan geluiden gevormd, die dan ineens opklaart en plaatsmaakt voor een lieflijk instrumentaal stuk, een opbouw die voor post-rock zeer kenmerkend is.

Evenals de keuze van de band voor een sobere, rustige podiumpresentatie, bevat ook de muziek weinig ornamenten. Of dit de muziek ten goede komt, is de vraag. Wellicht zou het gebruik van meer melodieën zorgen voor een betere spanningsboog in de muziek. Echter, het publiek lijkt het niet zo te deren, vele hoofden knikken heftig mee en de meesten lijken geheel op te gaan in de ingetogen sfeer van de muziek. Na een set van ongeveer een uur houdt de band het voor gezien. Het vijftal sluit af met een hoop tromgeroffel: één voor één verruilen de bandleden hun instrument voor een trommel of een cymbal en slaan ze driftig het laatste beetje energie uit hun lijf, waarmee het optreden tot een knallend einde komt.

Zowel Constants als Caspain hebben getoond een krachtig geluid en een sterke sfeer te kunnen creëren, maar de muziek van beide acts zou nèt dat beetje meer kunnen gebruiken om de luisteraar echt te blijven prikkelen.