Een aantal keer per jaar verandert theater Huis Oostpool in Club Oostpool, een culturele nachtclub waar jong talent zich presenteert. De theaterzaal wordt ingeschoven om ruimte te maken voor drie podia waar bandjes, theatermakers, dichters, (mode)ontwerpers, dansers en mensen die iets te melden hebben aan het werk gaan. Deze vijfde editie van Club Oostpool draagt de hartstochtelijke naam Arnhem Till I Die! met zich mee. Dat belooft wat; in ieder geval lokt het de nodige nieuwsgierigheid uit naar de invulling van deze ode aan de stad.

Stefan Rokebrand opent de avond met een liefdesverklaring. Een prachtige tekst van  - het kan ook niet anders - een romanticus, die als een jongeling uit lang vervlogen tijden zijn liefde op rijm betuigt aan de door hem beminde schone. Arnhem in dit geval. Heerlijk, deze steedse passie.

Singer-songwriter Mónica Coronado voert deze passie nog verder door met haar Spaanstalige teksten en ritmische gitaarspel. Prettige luisterliedjes met iets extra, mede door de spannende begeleiding van Miriam Moczko op viool. Dichter Û (Ûltsje van Workum) heeft voor de gelegenheid de teksten vertaald naar het Nederlands en leest ze vanaf het tegenoverliggende podium op. Mooi gepositioneerd, want hoog boven iedereen uit. Daarmee versterkt hij het beeld dat Rokebrands reeds schetste: de poëet die op hoofse afstand zijn hart blootlegt aan het onderwerp van zijn liefde.

De lezing 'Niet Over Missverkiezingen' van Ymke Wieringa is geestig en pakkend. Tekst en beeldmateriaal worden aan de hand van een powerpoint presentatie aan elkaar geknoopt tot een ‘intelligent’ betoog over wereldvrede, het favoriete onderwerp van menig Miss.

Hee, waar is het thema Arnhem gebleven?

Doet er niet toe, want  Jack Aleister veegt alle gedachten van tafel met zijn psychedelische acidrockband Yordan Orchestra. Een mooie mengeling van meerdere muziekstijlen met wisselende tempo’s en een sferisch gebruik van stem en instrumenten. In de jaren zestig werd deze aanpak vooral gebezigd in combinatie met geestverruimende middelen. Geen idee hoe dat met deze muzikanten zit. Het lijkt vooral op een aftasting van de grenzen van het stroomgebied van het genre. Geestverruimend zijn hun smaakvolle experimenten in ieder geval wel.

Yaso Romera Fernandes verrast (gezien haar naam) met haar Belgische tongval. Met heldere stem zingt ze een aantal luisterliedjes waarbij ze zichzelf op piano begeleidt in een stijl waar je niet meteen een naam aan kunt geven. 'Chanson' misschien? 'Singer-songwriter' lijkt gezien het verhalende element in haar muziek nog het beste in de buurt te komen.

The Saucy Jacky Postcards brengen geweldige ouderwetse metalrock met een zeer entertainende voorman. Zijn bewegingen verraden gevoel voor humor, evenals de naam van de band. Saucy Jacky Postcard verwijst naar Jack the Ripper, die een oor afsneed van één van zijn slachtoffers als souvenir, alvorens de politie een ansichtkaart te sturen met de hartelijke groeten. Mijn beide oren werken nog uitstekend na dit milde metaloptreden, wat niet altijd het geval is na heavy geweld.

Speciale vermelding verdient Lorenzo Borella met zijn Marilyn Monroe act. Diamonds Are A Girls Best Friend werd nog nooit zo fraai vertolkt. Zelfs de benen van Lorenzo zijn mooier dan die van het orgineel. De pasjes en huppeltjes zijn erg goed getimed en voor het eerst vanavond wordt de trillende, allesverzengende passie voelbaar die de titel van de clubavond beloofde.

Ondertussen is de sfeer de hele avond heel gemoedelijk en gezellig geweest, om niet te zeggen op het brave af. Club Oostpool
levert alle voorwaarden om de avond vlekkeloos te laten verlopen; vanaf de knuffel bij binnenkomst tot een vriendelijk ‘tot ziens’ bij het weggaan. Zouden er vanavond ook scouts in het publiek aanwezig zijn? De aanwezige acts verdienen in elk geval hun aandacht. Hopelijk zie ik alle performers nog eens ergens terug, before I die.