Het voorprogramma wordt vanavond verzorgd door Tom Musca. In eerste instantie oogt het weinig spectaculair. Een drummer, een bassiste en Musca op akoestische gitaar. Het openingsnummer is aardig, maar ik krijg de indruk dat ik drie kwartier ga kijken naar een singer-songwriter met een span begeleiders.
 

Maar naarmate de set vordert, blijkt dat de eerste indruk lang niet volledig is. Het optreden wordt opwindend. Musca gooit menigmaal zijn stem door een delay-bak waardoor de muziek intens wordt ondersteund door geloopte vocalen. Soms klinken er daardoor meerstemmige harmonieën over de creatieve, zorgvuldig gespeelde composities.

Musca pakt steeds meer de aandacht en met volle overtuiging klinkt zijn stem door een tweede microfoon, met distortion effect. Alsof ze door een megafoon worden gezongen klinken de matige teksten plots hevig, en grijpen naar de strot.

Het drietal speelt zichtbaar met plezier, hoewel bassiste Soraya nog naar een houding zoekt. Niet zo gek, aangezien ze pas een half jaar in de band zit. De drummer speelt met trots zijn niet conventionele partijen en zoekt met regelmaat oogcontact met de zanger. De veelvuldig aanwezige grijns verraadt dat het optreden goed gaat. 

Hoewel de nummers nauwkeurig zijn samengesteld (met Lucifer My Love als hoogtepunt) speelt de band met risico en een bepaalde experimenteerdrift. Zo haalt Musca ook een strijkstok over zijn gitaar alsof hij een blok hout staat te zagen. Kortom, een spannende opwarmer voor het hoofdprogramma.

The Gathering bestaat twintig jaar. Op het affiche wordt enthousiast gesproken over de nieuwe plaat en de bijbehorende Europese clubtour, waarin Doornroosje niet mag ontbreken. Verder wordt frisse, urgente, uptempo, gitaargeoriënteerde muziek beloofd.

Niets is minder waar. Het openingsnummer heeft nog mijn aandacht. Een instrumentaal soort seventies rock die ik niet aan zag komen. Een nummer wat lijkt te voorspellen dat de borst nat gemaakt kan worden voor een set waarin van alles mogelijk is. Maar er was vanavond heel weinig mogelijk en voor de tweede keer vanavond is het openingsnummer een slechte raadgever.

De band rijgt vervolgens het ene gezapige nummer aan het andere. De zanglijnen zijn weliswaar zuiver, maar ze pakken noch beklijven. Nieuwe zangeres Silje Wergeland ziet er goed uit met zwarte jurk en mooie halssieraden, maar het gothische karakter wordt succesvol om zeep geholpen door de rest. Op links staat gitarist René Rutten te dissoneren als Bon Jovi look-a-like, op rechts lijkt toetsenist Frank Boeijen openlijk te willen solliciteren voor een bandfoto met Keane.

De hoogtijdagen voor The Gathering zijn echt voorbij. De weinig creatieve gitaar-riffs, de boemtjak-popslag van begin tot eind en de onontwikkelde toetsgeluiden creëren een kleurloos geheel. Het publiek blijft stijf op zijn plek staan, maar onder aanvoering van de aanwezige vrienden en bekenden wordt er nog wel enthousiast geapplaudisseerd. Als dit een nieuwe band was geweest, met The West Pole als debuutplaat en bijbehorende tour hadden ze vermoedelijk geen poot aan de grond gekregen. De naam vult de zaal en dat is een band met een dergelijk succesvol verleden natuurlijk gegund.