Opener van de avond is het vijfkoppige Nijmeegse collectief Velcro Tapes. Vanaf de start van het optreden maakt zich een schuchtere houding van het vijftal meester. De an sich sterke en opvallend creatieve composities worden niet of nauwelijks aan- of afgekondigd en de bandleden kijken af en toe schichtig van achter hun oogleden de zaal in. Leadgitarist Marq valt in positieve mate op door zijn Johnny Greenwood-achtige dragende gitaarpartijen die hij met veel feedback als een vrijgevige virtuoos de zaal instuwt. Hij lijkt de band graag op sleeptouw te nemen in de interactie met het publiek dat pijnlijk ontbreekt, maar komt óm in zijn pedalen waartussen een microfoon ontbreekt.

Het ligt ook niet aan haar elf-achtige verschijning en dito stem, maar op het beste (of beter: meest toegankelijke) nummer dat Velcro Tapes vanavond speelt, Eskimo Song, zingt de van oorsprong Duitse zangeres Annalena prompt niet mee. Het is een track met een gitaarrif waar de band (en Nijmegen) stiekem trots op mag zijn. Het blijft me een raadsel waarom de band vanavond niet meer van dit soort toegankelijke nummers ten gehore brengt. Aangezien de band het met de door hen gekozen sonische off-key soundscapes het zichzelf (maar vooral het publiek) onnodig moeilijk lijkt te maken.

Waar we het eerste deel van de avond getrakteerd zijn op atmosferische en tamelijk excentrieke prog-rock zal het vanaf nu letterlijk Beatlesque beatpop zijn dat de klok in JC Staddijk slaat. Het Haarlemse The Hype lijkt namelijk in niets op hun voorgangers en al evenmin op de grootste Ierse band aller tijden die in hun begindagen dezelfde naam droeg. The Hype brengt allerminst verrassende maar onovertroffen dansbare beatpop waarvoor vier Liverpudlians ooit ongegeneerd model hebben gestaan.

Zanger Yorick van Norden heeft een aangename stem met een overtuigend natuurlijk Brits accent (wat een zeldzaamheid in de Nederlandse popmuziek mag heten) dat de geloofwaardigheid en integriteit van de band alleen maar ten goede komt. Daar kunnen zelfs de verplichte skinny jeans en stropdasjes alsmede de zich overdreven irritant gedragende toetsenist en de ietwat verplicht aandoende Beatles-cover One After 909 in de set geen afbreuk aan doen.

Gestylede kledingadviezen is ook het Rotterdamse The Madd niet vreemd. Gehuld in matchende Perry polo’s en spencers betreedt dit viertal olijk het podium voor een korte soundcheck die met goedkeuring van geluidsman Huub vlekkeloos overvloeit in de daadwerkelijke set. En hoewel de zaal gedurende de avond amper voller is geraakt (tot leedvermaak van zanger Dave von Raven) moet het gezegd; de band speelt goed en strak en krijgt met hun enthousiasme (ook The Hype niet vreemd) tóch nog de op een paar handen te tellen voetjes van de vloer.

Ook is het toe te juichen dat na meer dan zestig jaar (beat)popmuziek dit viertal nog immer met nieuwe en pakkende deuntjes op de proppen kan komen (met de nieuwe singles I Know en Good Evening Girl als keihard bewijs). En dat dit met ‘boyishe’ guitigheid zelfs in een treurige en kale ambiance als deze hier vanavond overtuigend uit hun Rickenbackers perst. We zouden bijna gaan denken dat Rotterdam dezer dagen het Liverpool van Nederland is.