Een evenement waarbij normaal gesproken vijfhonderd kaarten in de voorverkoop de deur uit gaan en de teller blijft dan steken op zo’n tweehonderd, daar wordt geen enkele betrokkene gelukkig van. De kracht van Roosje in deze is echter de tweedeling in zalen. De grote zaal is de kleine niet en in beide gelden andere regels. Bij weinig publiek is de grote zaal halfleeg, bij de kleine is hij halfvol.

Vanavond wordt dat des te duidelijker. De aantrekkingskracht van een gezellig onderonsje vijftig meter verderop blijkt te groot voor het merendeel van alle aanwezigen. En daarom gaat het bij binnenkomst linea recta richting kleine zaal waar de heren van Pathfinder en Deventer Dub Sessions de ruimte vullen, visueel geholpen door de Wonderboys. De hele crew heeft Roosje aangedaan met een tourbus en het grote voordeel daarvan is evident. Ze hebben voldoende aanhang mee kunnen nemen, zodat bij aanvang van de muziek al een uitnodigende vibe van het geheel uitgaat. Het is een bepaald soort van instant-feesteffect, which we like.

Tom Ruijg opent. Van meet af aan laat de house zich typeren door een diepte die dezelfde koers houdt, warme sfeer, jazzy samples en soulvolle vocalen. De groove is zo lekker dat het weliswaar opvalt dat Ruijg wat mixfouten maakt, maar het is hem vergeven. De tweede draaibeurt is aan Brent Roozendaal. Brent is misschien wel de Nijmeegse spamkoning als het gaat om het promoten van zijn feesten, dus hij wekt in ieder geval de indruk kwaliteit in huis te hebben. En wat blijkt, je wordt inderdaad blij als je hem hoort draaien. Als een waar ambachtsman weet hij de solide basis van een zich steeds herhalende maat te gebruiken om daar een opwaartse drive aan te geven. Het zijn de momenten waarop een steady beat wordt gevolgd door een hoogtepunt, die nog steeds het zaligmakende recept vormen om mensen in vervoering te brengen. Wederom petje af.

De dj’s in de grote zaal moeten het zoals gezegd doen met een ondergeschikte rol, die van verschaffer van muzak, een achtergrondmuziekje. Het is één van de mogelijke kwellingen voor mensen die komen te draaien in grote zalen: leegstand. Claro Intelecto klinkt mogelijk nóg blikkiger dan in een bevolkte zaal, maar gaat stug en weinig ontdaan door. Levon Vincent levert daarentegen wel een zichtbare strijd. Eerlijk gezegd ziet hij eruit alsof hij de nacht ervoor in een greppel heeft gelegen en dat helpt natuurlijk allerminst. Opvallend is dat Levon absurd veel last heeft van overslaande platen. Een vinyl only ethos is er één om te respecteren, maar nu nekt het hem wel. De volgende keer kan hij de stofdoek wellicht beter niet thuis laten. Daar eindigt het feest. En het kon ook niet lang duren. De vraag die je je dan kan stellen is: “Waarom?” Waarschijnlijk is twee edities Planet Rose met maar een week ertussen gewoon teveel van het goede.