Boolean – Pop Noir (ep) – Maarten Wagemakers

Ondanks een welverdiende overwinning op Kaf en Koren voelde 2008 toch wat aan als een valse start voor Boolean. De zoektocht naar een eigen geluid was nog in volle gang, waardoor hun veelzijdige optredens eerder naar rupsje-nooitgenoeg dan naar muzikale samenhang neigden. Op hun nieuwe ep Pop Noir is de knoop dan toch doorgehakt. Weg is het geflirt met new wave en bluesrock, terwijl hun voorliefde voor donkere postpunk nu pontificaal naar voren is geduwd. Helaas wel met wisselvallige gevolgen.

Muzikaal is het in grote lijnen wel in orde bij Boolean 2.0. De band maakt vooral gretig gebruik van het klankenpalet van Interpol - soms tegen het schaamteloze aan, zoals bij Mother’s Closet - maar weet hun heldenverering grotendeels wel binnen de perken te houden. Iets wat helaas niet gezegd kan worden over de zang, die af en toe nog steeds klinkt alsof Ian Curtis net een verdoving bij de tandarts heeft ondergaan. Gelukkig weet de band te schitteren op het instrumentale vlak, met veel prettige rustmomenten en goede aanzetten voor potentiële monsterjams bij live-optredens. Hun missie om een eigen geluid te vinden mag dan vooralsnog zijn gestrand bij halte Interpol, Boolean is als band wel stukken sterker geworden gedurende het zoekproces. De potentie is er sowieso; nu de ambitie nog.

The Beat Conspiracy – St (ep) – Eelco van Eldijk

The Beat Conspiracy is een rechttoe rechtaan rockband, zonder enige franje. Deze titelloze ep, gestoken in zwarte kledij schotelt een viertal degelijke, maar vlotte nummers voor. Alle vier liggen lekker in het gehoor en laten een band horen die vooral live indruk moet weten te maken. Liefhebbers van The Hellacopters, Gluecifer en mogelijk The Hives zullen met The Beat Conspiracy goed uit de voeten kunnen. Kick-ass rock met een vleugje punk, voorzien van een vol en goed geluid. The Beat Conspiracy knalt nog niet 100% zelfverzekerd uit de speakers, maar aangezien we hier niet te maken hebben met oude rotten in het vak is er nog genoeg tijd om tot vol wasdom te komen. Deze ep is in ieder geval een goede kennismaking met een scherpe en enthousiaste band.

Tom und Jenny – Im Zoo (cd) – Erik Jan Scholtens

Duogroepen worden steeds populairder. Na The White Stripes, Blood Red Shoes en The Kills, is het de beurt aan het  tweetal Thomas Mühlhoff en Jenny Thiele, opererend onder de naam Tom und Jenny. Dit Duitse duo houdt - net als de meeste andere tweemans bands - van eenvoud. Al nemen Tom und Jenny het wel heel letterlijk. Slechts één (akoestische) gitaar begeleidt Jenny bij haar zang, afgezien van een aantal special effects, zoals het ruizen van de zee en een overvliegend vliegtuig. Verspreid over de negen tracks tellende cd een minimaal arrangement.

Zoals de titel al zegt gaan de nummers in Im Zoo over de (dieren in de) dierentuin: van ijsbeer tot papegaai en van walibi tot pinguïn. Het zijn rustige jazzachtige luisterliedjes. De in Arnhem woonachtige Tom und Jenny spreken dan ook een speciale doelgroep aan die je naast de jazz- misschien ook in de blueshoek moet zoeken.

Front Porch Poets – For The Record (cd) – Maarten Wagemakers

Op zich kennen we het riedeltje zo onderhand wel: hiphop is helemaal verpest door de commercie met geblaat over bling, bitches en borstklopperij, maar gelukkig is er nog een crew die nog weet wat ‘echte’ hiphop is. Helemaal nieuw is het verkooppraatje van de Arnhemse Front Porch Poets dus niet, al weten ze hun boodschap wel op een prettige manier te verpakken. Veteranen Dave Redi (producer/mc) en Mr. Ramble (dj/ mc), die eerder al de krachten bundelden als The One Dunz, houden zich verre van de hedendaagse verbale agressiviteit op dit debuut. Hun hart lijkt vooral bij de tijd van de Native Tongues movement te liggen, toen A Tribe Called Quest en De La Soul de frontlinie van de hiphop vertegenwoordigden. En dat betekent veel warme, soulvolle beats en catchy, R&B getinte refreintjes.

Het project staat klaarblijkelijk al bijna een decennium in de steigers en dat is op zich ook wel te horen. Het album telt stuk voor stuk strakke, dichtgetimmerde tracks met beats die met veel oog voor detail in elkaar gezet zijn. Misschien ook wel een tikje teveel, want het resultaat klinkt anno 2010 net iets te zakelijk en overvloedig; het komt allemaal iets stijver over dan bij pakweg een Pete Philly & Perquisite. Maar over het algemeen weten Front Porch Poets wel een goede brug te slaan naar het verleden. Liefhebbers van de oude school kunnen in elk geval in hun handjes wrijven: For The Record is een prima plaat die succesvol teruggrijpt op de tijd dat hiphop nog een stuk onschuldiger was.