Vanwege het mooie weer worden de akoestische Red Shoe Sessions deze keer niet de gebruikelijke woonkamer gehouden, maar de achtertuin. Een select gezelschap van pakweg veertig man is getuige van de optredens van Fabiane Dammers en Woost. Beide artiesten spelen twee sets van ongeveer twintig minuten.

Fabiana Dammers won in 2008 de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. En dat is meer dan verdiend. De jonge dame heeft een sympathieke uitstraling en een natuurlijke charme, waarmee zij makkelijk het contact met het publiek zoekt. Dammers heeft ook een goede en krachtige stem met een groot volume. In het begin kan zij het prima zonder microfoon doen. Op verzoek van het publiek maakt zij er toch gebruik van. Op momenten, als Dammers hoog gaat zingen, klinkt zij zelf als Cat Power uit haar eerste jaren.

Fabiana Dammers brengt een mooi arsenaal aan liedjes met zich mee. De leuke, vrolijke up-tempo liedjes gaan over bijzondere zaken zoals rotondes in Schotland, de platenindustrie en een antibioticakuur. Deze liedjes zijn net als Dammers: sympathiek met veel humor. De ballades over liefde en bijzondere ontmoetingen zijn goed te verteren, vooral door het gevarieerde gitaarspel. De tweede set gaat meer de kant op van de ballades. In combinatie met de frisse temperaturen in de vallende avond schuiven de stelletjes nog dichter bij elkaar.

De naam Woost mag inmiddels bekend zijn. De band bestaat inmiddels vijf jaar en heeft onlangs hun vierde album uitgebracht. Het viertal is vanavond gereduceerd tot een trio, want de drummer ontbreekt. Gitaris Gijs Coolen neemt de honeurs waar en doet dit met verve. De percussie wordt minimaal ingezet en samen met de diepe contrabas krijgt de akoestische set iets zachts en breekbaars. Dit wordt nog versterkt als Coolen de gitaar ter de hand neemt en de percussie middels zijn voet regelt. De intensiteit waarmee frontman Koen-Willem Toering zingt is indrukwekkend. Dit geeft de toch al breekbare liedjes een extra laagje.

Ook Woost houdt het gezellig met luchtige opmerkingen tussen de nummers door. Die zijn over het algemeen rustig, zelden kiest de band voor een sneller nummer. Wel weet Woost goed te variëren met bestaande liedjes. Van de single I Am Very Hard To Live With  maken de heren een vermakelijke country versie. De band verdient punten met een ode aan Mark Linkous, beter bekend als Sparklehorse, die zich recent van het leven benam. Die punten verdienen ze met name omdat een fan van Sparklehorse hier aan het woord is.

Al met al was het een mooie en intieme avond. Alsof er een privéconcert voor jou en je vrienden werd georganiseerd. Er was er één die het hele gebeuren niets aan vond. De kat die door de tuin liep, was na de eerste noten nergens meer te bekennen.