Op dezelfde dag dat Nederland massaal uitrukt naar de stembussen vindt er in het Arnhemse Gelredome een andere politieke manifestatie plaats. Rage Against The Machine mag dan al wel een tijdje meegaan, hun politieke statements staan nog steeds fier overeind.

Al vanaf het eerste nummer Testify moet de binnenstad van Arnhem de naschokken kunnen voelen. Een uitzinnig Gelredome springt op en neer waarbij elke druppel bier rijkelijk verdeeld wordt over de vele RATM-shirts.  De band laat er geen twijfel over bestaan dat zij de fundamenten hebben gelegd voor de agressieve rock- en rapcombinatie.

Luidkeels wordt er meegezongen op de antikapitalistische boodschappen van Zacarías Manuel (Zack) de la Rocha. Zijn stem heeft met de jaren alles behalve aan kracht verloren. Met zijn explosieve dansbewegingen zweept hij de aanschouwende menigte op. Daarbij blijft hij geen moment stil staan. Begeleid door de moddervette  gitaarriffs van Tom Morello verpulveren ze alles wat zich op hun pad bevindt. Uiteraard maakt hij veelvuldig gebruik van zijn zelf verzonnen gitaartechnieken, zoals de killswitch die in Bullet In The Head  duidelijk aanwezig is. Met zijn vet aangezette ritmegitaarpartijen maakt hij duidelijk dat zijn  26e positie op de lijst van ’s werelds beste gitaristen van Rolling Stone meer dan verdiend is, en wellicht bijgesteld dient te worden. 

Inmiddels worden enkele tengere meisjes al door security weg begeleid uit de verdrukkende menigte. De bordjes die aangeven dat het verboden is te crowdsurfen hebben immers nog nooit iemand tegengehouden. In de voorste rijen vliegen kledingstukken door de lucht, waarbij een stuk zich nonchalant om de gitaar van Tom Morello drapeert. De meeste energie van de avond komt los bij het nummer Know Your Enemy. Niemand wil op een verkiezingsavond als deze zich de kans laten ontnemen zich wezenloos te schreeuwen op de tekst: “Fight the war, Fuck The Law!” 

Als je zeer hard je best doet kan je een paar hele kleine foutjes ontdekken bij de wisseling van tempo.  Dit wordt echter gecamoufleerd door de nietsontziende wijze waarop RATM hun werktuigen mishandelen. Wat ook opvalt is dat de interactie met het publiek na afloop van de nummers ontbreekt. Frontzanger Zack trekt zich knielend naast het podium terug en de overige drie leden morrelen wat aan hun instrumenten. Maar gezien de energie die alle vier de bandleden in het optreden steken is dit ze snel vergeven.

Dat er een niet al te zuinige voorliefde voor de gloriedagen aanwezig is blijkt uit de spanning die zich gedurende het concert opbouwt.  Maar uiteindelijk heeft de antikapitalistische muziekformatie het explosieve Killing In The Name als slotnummer bewaard.

Het niveau waarop de groep speelt is hoog wat ertoe leidt dat er weinig uitschieters zijn. Een zeldzaam aangename ervaring die best lastig is om mee om te gaan. Ruimte om op adem te komen wordt je namelijk nauwelijks gegund. Alom zorgt een fenomenaal Rage Against The Machine ervoor dat er een constante uitbundigheid heerst in Arnhem.