Mochten les Flamouch zich daadwerkelijk afscheiden van Wallonië, dan ontdoen ze zichzelf van een belangrijk aandeel in het Belgisch cultureel historisch erfgoed. Denk aan Brel, Lou Deprijck (van Plastic Bertrand tot Two Man Sound) en natuurlijk Front 242: een onmisbare schakel in de ontwikkeling van EBM, new beat, Detroit techno, acid, cybergoth en Chicago house (om maar eens wat te noemen). Wie trots is op België, is trots op het Front.
Maar eerst het verdriet van Nederland. Het voorprogramma van vanavond, Om Digidelica, komt uit Limburg en omschrijft zichzelf niet zonder pretentie als 'cinematic-eclectic-electro-artrock-industrial-soundscapes'. Er wordt inderdaad een filmpje afgespeeld tijdens het optreden en hun nummers bestaan telkens uit twee ongerelateerde stukken. Het eerste stuk tracht een mystieke sfeer op te roepen, die vervolgens om zeep wordt geholpen door het aangezicht van een gitarist in stumperig larperspakje en een zangeres die bewegingen maakt op een ritme dat alleen in haar wereld is te horen.
De intro’s worden telkens abrupt doorbroken door simplistisch pompende beats, raggende gitaren en hysterische mantra´s. In combinatie met het uiterlijk van de bandleden doet het nogal denken aan een SM-parenclub voor 40-plussers. Het lijkt een geheel waarin iedereen in hetzelfde ritme doorbeukt, maar daarbinnen zoekt iedereen toch egocentrisch zijn eigen heil.
De brij aan geluiden kent bovendien amper ontwikkeling en de enige trance die dat opwekt is er een van constante afschuw. Ware dit een schoolbandje, dan was coulantie misschien nog op zijn plaats geweest, maar volwassen mensen zouden dit nooit schaamteloos op een podium mogen vertonen.
Het gros van het publiek moet in de jaren ´80 wel betere Die Form-imitaties hebben gehoord en laat zich tot dan toe van haar meest apathische kant zien. De eerste klanken van Front 242 worden echter direct begroet met jeugdig enthousiasme. Voor wie Deux Quat’ Deux een generatie te vroeg kwam: stel je de nostalgische adrenaline voor als je over twintig jaar nog eens naar The Prodigy gaat kijken.
Front 242 tourt al jaren zonder nieuw materiaal, maar door hun set telkens te updaten blijft het live in ieder geval verrassend. Soms willen ze iets te graag meeliften met een trend, maar vanavond is het erg old school. De spierballenelectro met energieke samenzang klinkt door de vette productie echter allerminst gedateerd en tracks als het opgepompte Body To Body en ‘meezinger’ Welcome To Paradise brengen ook de bezoekers die opgegroeid zijn met Front-nazaten als Praga Khan, Motor, And One, Fixmer en Underworld in beweging.
Ondanks dat er achter de schermen af en toe naar adem wordt gehapt, neemt het enthousiasme van de Belgen tegen het einde een beetje af. Bovendien doet het belabberde geluid een vermoeiende aanslag op je galmweerstand. Luxor is eerlijk gezegd ook niet de meest geschikte plek voor het strakkere beukwerk.
Net als het te veel lijkt te worden, wordt de eindspurt ingezet met klassiekers als No Shuffle, een meesterlijke versie van In Rhythmus Bleiben en natuurlijk dé klassieker Headhunter. Na de vernietigende toegift Punish Your Machine is het duidelijk: met zo’n repertoire aan vloervullers kan Front 242 nog decennia vooruit.