Als de ene kant van het festivalterrein nagenoeg vol staat voor Pearl Jam en de andere kant nagenoeg leeg vanwege Pearl Jam, dan kun je alleen maar constateren dat het overige programma van Rockin Park als een lange opwarmer diende voor een van de beste live-bands ter wereld. Het wachten in de hitte werd beloond met een energiek en emotioneel optreden van Eddie Vedder en co.
Er zullen altijd kwade geesten zijn die beweren dat bands “op” zijn en moeten stoppen op het punt van hoogste glorie. Er zullen kwade geesten zijn die dit over Pearl Jam zeggen. Maar als deze kwade geesten het optreden op Rockin Park zien, dan zouden ze zich eens achter de oren moeten krabben. Zelfs in de verte voel je de nog steeds aanwezige sterke chemie tussen band en publiek. Tot in de kleinste hoeken van het festivalterrein dansen de fans op klassiekers als Even Flow of Jeremy. Je voelt gewoon dat er een hechte groep vrienden op het podium staat en hoe iedereen vrienden van elkaar is. Eddie Vedder is inspirerend en aangeschoten maar raakt ook nog een emotionele snaar. Hij hoopt dat iedereen uitkijkt voor zijn buurman zodat iedereen een mooi feest kan beleven. Roskilde zit nog diep onder de huid van de Amerikanen.
Een eveneens sterk optreden levert ook het Nijmeegse Black Bottle Riot af. Het kwartet mag het bal openen en maakt goed gebruik van het geboden podium om zich aan een groot publiek te presenteren. De stoere rockers schudden de Goffert even wakker met hun stevige en zompige rock waarbij de mondharmonica het bluesgehalte verhoogt. Ze maken er een leuke show door vaak op het randje van het podium te staan of door de welbekende poses in te nemen. Ook de interactie tussen de twee gitaristen is leuk om naar te kijken. Tegen het einde wordt er vertraagd en spanning opgebouwd voor een mooie finale. Rockin Park is officieel begonnen!
Het inofficiële begin van een festival is toch eigenlijk de reis erheen. Naarmate je dichter bij het terrein komt, kom je meer mensen tegen die dezelfde kant oplopen. De Burgemeester Daleslaan langs het Goffertpark verandert in een lange halte voor de touringcars die de festivalbezoekers afzetten. Na binnenkomst ontstaan direct lange rijen voor de muntjestent. Ah, de festivalgevoelens beginnen weer te kriebelen. Vooral als de eerste verzamelaars van plastic bekers de vuilnisbakken inkruipen.
Bekers zijn er in overvloed want de drank vloeit rijkelijk. Het is namelijk ontzettend warm. Veel drinken is dus een must. Het lijkt wel alsof iedereen na ieder biertje het toilet induikt om zich van water te voorzien. Schaduwplekken zijn schaars en ieder plekje wordt benut. Als aanwezige krijg je medelijden met de dames van het promotieteam van dhr. J. Daniels. Zij lopen de hele dag in zwarte leren broeken rond en maken polsbandjes vast. Volgens een van de babes is het “wel een beetje warm”.
De warme en mooie dag wordt op de twee podia alom geprezen, net als het park, de mensen, Nijmegen en Nederland. Eddie Vedder doet het op z’n Nederlands vanaf een papiertje. Amy MacDonald komt niet verder dan een versterkt Schots “Hoe gaat het?”. Het wordt haar vergeven want zij praat graag met het publiek in haar prachtig accent. Zij vindt het ook een eer om op hetzelfde podium te spelen als “Purrrl Gem”. Vampire Weekend geeft er een WK- voetbal-randje aan door de eerste twee regels van Hup Holland Hup te zingen om vervolgens iedereen aan het dansen te krijgen dankzij A-Punk. Het WK komt verder nog alleen ter sprake tijdens het optreden van de Stereophonics. Zij dragen tijdens hun sterk optreden Stuck In A Rut op aan het Engelse voetbalteam dat zojuist met 4-1 van Duitsland verloor.
Ook het Engelse White Lies, de nieuwe Editors in wording waarbij zo'n beetje alle songs op elkaar lijken, stelt teleur Customs doet daarin mee en bevestigt hun Joy Division-achtige muziek met, u raadt het al, een Joy Division-cover. Het gelouterde en gesmeerde Arid kan de Belgische eer een beetje redden, vooral de enthousiaste frontman Jasper Steverlinck. Maar ja, Arid is zo'n band die altijd wel ergens op een festival staat. De Amerikanen doen het dan een stuk beter. The Black Keys komt weliswaar traag op gang maar het gevarieerde spel maakt veel goed. Rise Against schroeft het tempo flink op en het publiek krijgt een smakelijke punkshow voorgeschoteld. Als het er was, dan kon het dak eraf.
Grote verrassing is Ben Harper en begeleidingsband Relentless7. Met virtuoos spel en prachtig opgebouwde arrangementen winnen zij het publiek langzaam voor zich. Dan heb je ook geen interactie nodig en kun je een half uur lang op een stoel zitten friemelen. Als dan nog eens Eddie Vedder meezingt met Under Pressure, dan kan het niet meer stuk.
Na negen uur pop en rock in verschroeide warmte is het tijd om eens lekker achterover te leunen en genieten van een kopje koffie, veraf neerkijkend op al die handen die juichen voor Pearl Jam. Ook zij staan te genieten van de vriendengroep op en voor het podium en brullen mee met Rockin’ in a Free World. Voor anderhalf uur zijn al deze duizenden mensen vrienden van elkaar. Tot de klok half elf slaat.
Het overige programma van Rockin Park diende als een lange opwarmer voor een van de beste live-bands ter wereld: Pearl Jam. Het wachten in de hitte werd beloond met een energiek en emotioneel optreden van Eddie Vedder en co. Het Nijmeegse Black Bottle Riot maakte er een thuiswedstrijd van.