Bij de zevende uitverkochte editie van het Free Your Mind Festival in Arnhem blijft het vooralsnog de vraag of de zon zijn gezicht wel zal laten zien. De verwachting is echter uitmuntend en dat vertaalt zich de hele dag ook naar een eersteklas zonovergoten geheel. Een nadeel van vandaag is het mulle, opstuivende zand. Het is daarom misschien niet eens zo erg dat FYM voor het laatst op deze locatie zal plaatsvinden. Het is echter nog niet bekend wat de nieuwe locatie zal worden en het is zelfs onzeker of het festival wel in Arnhem zal blijven.

Het terrein, fijn gelegen aan de Nederrijn, wordt bewaakt door een batterij aan opgepompt beveiligingspersoneel, wat er duidelijk niet staat om vrienden te maken. Zeven podia zijn strategisch over het veld verspreid, aangevuld met de benodigdheden voor eten, drinken en sanitair. Zeven podia met een line-up waarmee je alle kanten op kunt.

Scrambled doet het vandaag als een van de startende acts praktisch zonder publiek. Het biedt hen echter wel de mogelijkheid om juist die platen te draaien die anders net te chill zouden zijn om de ruimte te vullen. Ze draaien veel sferische snaren en bakken dat af met een rauwe bite. Estroe mag het met iets meer toehoorders doen. Ze levert een vlotte set van nu-disco en minimal. Het is wel een verademing om weer eens een vrouw achter de decks bezig te zien. Ze dropt een off-beat die in het begin wat ongemakkelijk aanvoelt, maar in de verdere compositie van de mix helemaal tot zijn recht komt. Net als Juan Sanchez eindigt met zijn set, neemt Billy Nasty het roer over. Nasty beatmatcht zijn eerste plaat in op die van Juan. Het is teleurstellend dat deze dj’s niet passend op elkaar aansluiten. Nasty is in de beginfase van zijn draaien druk doende met een hoop gepriegel, wat zich helaas niet vertaalt in een gedegen geluid. Hij draait goed bedoelde, maar slecht gebrachte spacy techno, en is ronduit gebrekkig in de mix.

Kabal Und Liebe vs Lauhaus, op het podium direct onder de Nelson Mandelabrug, gooien clubby house door de speakers het veld in. Het is vooral erg repetitief wat ze brengen, daarom wat langdradig. Het publiek heeft er echter enorm veel zin in en laat zich meedrijven op het ritme van de bas. De dj’s geven verder een melodieuze set ten gehore. Rip Tide is voor mij de verrassing van FYM. Hij laat zich typeren als Plastikman-aan-de-anabolen. Een knallende electro house set in de trant van Boys Noize met een vleugje techno. Riptide begint echt ijzersterk, maar zwakt daarna af, wat heel jammer is. Roog is een dj van wie je merkt dat hij het publiek heel goed aanvoelt. Hij weet wat mensen willen die gewend zijn in het weekend naar een gerenommeerde club te gaan en draait de house die daarvoor bij uitstek geschikt is.

Met Baggi Begovic na Roog vraag ik me weer af, waarom de overgang tussen sommige dj’s zo’n moeilijk te nemen hindernis voor ze is. Er wordt te weinig gekeken naar wat de vorige dj heeft gedaan, men lijkt wel te gefixeerd op de eigen set. In veel gevallen zou een simpele stop-en-start toch echt beter zijn. Het publiek krijgt daarmee de kans de scheidende dj te bedanken en kan de volgende dj met een min of meer schone lei beginnen. Baggi levert een wat slappe technoset, die meer gesloten dan open aandoet. De heren van Boemklatsch, die meestal met een heel arsenaal aan dj’s staan, draaien ook nu weer aanstekelijke platen. Het is over de top electro house, met een populaire invalshoek. De inbreng van de mc werkt erg goed in de interactie met het publiek. Ik vind ze daarentegen wel zwak in de opbouw van hun set en de mixen gaan regelmatig uit de bocht. Eigenlijk zou het een kracht moeten zijn, maar nu lijkt het vooral een nadeel dat ze met zoveel man bezig zijn.

Kraak & Smaak is de enige dance act die met een band staat. Ze zijn daarmee een fijne afwisseling tussen al het technogeweld. K&S is dé alternatieve optie van de dag. Ze zijn  groovy en funky tegelijk, hebben de beschikking over een heel blik aan hits, maar schromen niet om ook een meer onbekende muzikale kant in te duiken. In hun set passeren, naast de basis van funky beats en samples, verschillende stijlen de revue, zoals ambient techno en breakbeat. K&S speelt vakkundig met het muzikale thema van vandaag en dat is onvervalste (technogebaseerde) elektronica. Aangevuld met een zangeres die klinkt alsof ze zo uit de beste eindjaren ’80 is gestapt, wordt er een zeer volwassen geluid gebracht, waarin ook ruimte is gemaakt voor downtempo  momenten. Zo is het lange rustige middenstuk, waarin de zang inzet op I Feel Love van Donna Summers -net als hun eigen nummer Man Of Constant Sorrow- een gedurfd maar zeer geslaagd intermezzo. Het publiek bij dit optreden is gemiddeld wat ouder, maar dat levert wel weer een ander vermakelijk verschijnsel op. Ik zie het namelijk steeds vaker voorbij hobbelen op dancefeesten: hip geklede veertigplussers met pillen op. Erg grappig, aangezien het aandoet als een foute aflevering van ‘Desperate Housewives’ (‘Generatie X’, maar dan anders).

Met de Audio Bullys zijn de vocale inbrengen okay te noemen. Het bekende accent van de Engelse hooligans is nog steeds uitnodigend genoeg om er flink op los te gaan. De beats komen echter bij lange na niet aan. Hun optreden klinkt een beetje als een scheet in een zandstorm. Het heeft weinig impact en dat staat volledig haaks op mijn verwachting ervan. Layo & Bushwacka!, de lievelingen van de organisatoren van FYM, smeden een compacte en organische technoset. Het dansgedeelte direct voor de dj’s ligt in een lichte kuil en geeft een mooi golvend beeld van naast elkaar bewegende, lachende mensen.

Met dit illustere duo houdt het feest in Arnhem voor mij op. Ik hoor met het verlaten van het terrein Frequency 7, die ook de afterparty in Doornroosje zal gaan doen, nog wat hoogwaardige techno door de boxen knallen...
FYM heeft mijn verlangen naar vette beats zeker ingewilligd.