Mike & the Mellotones openen zondagochtend de Megatent. Helaas speelt Normaal aan de andere kant van het terrein en heeft de band enkel een publiek van met bier en patat speciaal ontbijtende festivalbezoekers. Toch maakt de driekoppige band er wonder boven wonder  een intiem feestje van. Ze spelen zompige, bluesy countryrock met vlijmscherp gitaarspel en basloopjes die de nummers dragen. Maar door het kleine publiek voelt dit toch optreden toch een beetje als een domper.

Coparck, de alternatieve poprock band die nooit echt tot een groot publiek doorbrak, speelt op deze zondag van de Zwarte Cross haar laatste show.  Er is echter bedroevend weinig publiek voor het afscheid van een band als deze. Gaat A Good Year For The Robots in het begin nog een beetje chaotisch en langzaam, bij het één-na-laatste nummer World Of Tomorrow speelt de band sneller dan gewoonlijk, wat goed aanslaat. Het heerlijk hoekige Waiting For laat duidelijk horen hoe goed de muzikanten eigenlijk zijn. Tempo-wisselingen en moeilijke verschuivingen worden moeiteloos uitgevoerd onder leiding van drummer Marcel, die een prachtige laatste show drumt.

Het is haast griezelig gezellig bij de bandleden onderling, waar je toch verwacht dat het een emotionele show wordt. Dit geeft nog eens aan dat Coparck dan nu echt afgelopen is, en dat de leden er onderling vrede mee hebben. ‘‘Koop onze CD, want dat is het enige dat er, na deze show, nog van ons over is.’’

Na Coparck mag Marike Jager zich even laten horen op de Fijnproeversweide. Marike is het hele weekend al aanwezig als presentatrice voor de VPRO. Ze weet wat de Zwarte Cross wil en ze kent haar publiek. Door veel mannelijke bezoekers wordt ze op handen gedragen. Gevoel voor show heeft ze absoluut. Zo nodigt ze acht mannen uit het publiek uit, die bellen blazen terwijl zij een gevoelig akoestisch nummer zingt. Ook voegt een tweede drummer zich bij de band en speelt op een drumstel gemaakt van een cross-auto.

Guild of Stags werkt op het Megapodium als een magneet voor alle rangen en standen die het festival kent. Van metalmannen tot rock’n’lol boeren en van kinderen tot ouderen. De band, bestaande uit drie ex-leden van Krezip en een langharige Britse zanger, maakt ouderwetse hardrock. De muziek is simpel en niet al te origineel, maar krijgt het voor elkaar het publiek te boeien en om ze aan het dansen te krijgen.

Ook Tim Knol mag met zijn band de Fijnproeversweide betreden. De 20-jarige Hoornse singer-songwriter speelt zichzelf al bijna een jaar fulltime in de kijker en kan zo rekenen op een volle zaal geïnteresseerden. Maar wat is Tim Knol gegroeid het afgelopen jaar. Leek Tim aan het begin van het jaar nog wat verlegen, momenteel is het een energieke frontman. En met zo’n band achter je, kun je natuurlijk weinig fout doen. Anne Soldaat bewijst nog maar eens één van de beste gitaristen van Nederland te zijn in een paar weergaloze solo’s. Het prachtige Driving Home Tonight zorgt voor complete stilte in de zaal. Afsluiter Sam maakt Tim vervolgens bijna onverslaanbaar onder de singer-songwriters in Nederland. Wat een held en wat een onverwacht succes op een festival als dit.

De Zweden van Friska Viljor sluiten vanavond het Fijnproeverspodium af. De dronken crossbezoekers die op hun weg naar Jovink bij dit podium zijn blijven hangen gaan compleet uit hun dak bij de feestelijke indierock van de Zweden. De vijfkoppige band speelt voor een klein publiek bestaande uit ongeveer vijftien man en een handjevol kinderen. De bandleden kijken hun ogen uit. Afsluitend met het uptempo nummer Old Man gaat iedereen los: kinderen worden door de lucht gezwaaid en de mensen springen zo gek als ze kunnen. De meeste festivalbezoekers zullen dit zich maandag niet meer herinneren, maar de band gaat naar huis met een onvergetelijke ervaring voor een onvergetelijk publiek.