De zaterdag ochtend begint met grote belangstelling rond een opstijgende traumahelicopter. Bij een testrit komt een medewerker van een kermisattractie om. Hoewel het grootste gedeelte van het publiek geen idee heeft van dit sterfgeval, bespreekt de gemeente Oost Gelre of het feest moet doorgaan of gewijzigd moet worden. Ze zijn er snel uit: het festival kan gewoon verder.

Twee uur na het ongeluk staan de eerste bezoekers nog slaperig uit hun ogen te kijken bij Tommy Ebben & the Small Town Villains. De muziek van deze band neemt je terug naar de jaren '70 van Creedence Clearwater Revival en andere grootheden uit het zuiden van de Verenigde Staten. Frontman Tommy's ietwat saaie stem wordt snel goedgemaakt door de meer gecompliceerde muziek met ouderwets country-pianospel van toetsenist Maarten Rischen. Het hoofdpodium openen zonder een al uitgekomen album is niet makkelijk. Dat blijkt wel uit het steeds herhaalde zinnetje naar elk nummer: “Wij zijn Tommy Ebben & the Small Town Villains, bedankt voor het luisteren”. Het veld staat namelijk erg vol, maar het grootste gedeelte van de aanwezigen heeft geen idee waar ze naar luisteren.

De Fijnproevers-weide op de Zwarte Cross heeft tot nu toe alleen maar bands en optredens van hoge kwaliteit geleverd. Automatic Sam zet deze trend door. Bij aanvang van het concert is het onduidelijk wie er nu eigenlijk aan het spelen is. Er zwerven wat leden van bevriende bands op het podium, die af en toe een deuntje meespelen. Na het eerste nummer is het gelukkig uit met die ongein en begint Automatic Sam pas echt. De Achterhoekers staan voor toffe songs met onverwachte wendingen. Het is fijn om te zien dat de band na drie refreinen ook nog een twee keer zo snelle bridge kan spelen. De diversiteit van de nummers maakt het heerlijk onverwacht en daardoor interessant. Voor de drummer een klein applaus: hij laat zijn drumstok vallen midden in een fill, en heeft met één handbeweging een nieuwe stok vast. Slotnummer I’m The Man is een geweldige song en doet denken aan werk van Queens Of The Stone Age. ‘‘Blijkbaar houdt niet iedereen van K’s Choice’’ roept de zanger blij uit en gelijk heeft ‘ie. Want wat moet je bij het hoofdpodium als je Automatic Sam kan zien op de Fijnproevers-weide?

Woost – eveneens op de Fijnproeversweide - is na al het gitaargeweld een verademing. Voor alle (stoner)rock-regen is Woost een heerlijke paraplu. ‘‘This is a cry-out for common sense’’, zingen de heren aan het begin van hun set. Misschien wel een sluikse oproep om, tussen de tienduizenden mensen, de ‘wat fijnere proevers’ naar Woost te lokken. Het publiek lijkt een stuk beschaafder dan op de rest van het terrein. Waar er eerder op de dag nog wel mensen met bier gooiden, is dat hier uit den boze. Men staat, luistert en knikt gemoedelijk met de maat mee.  
Woost opent met de single 6 Minutes South waarbij gelijk opvalt hoe ontzettend hard het geluid eigenlijk staat. Er loopt publiek weg met de vingers in de oren. Best gewaagd om tussen bands als Black Spiders en DeWolff, Woost te programmeren. Gelukkig pakt het heel goed uit. De mooie indie-liedjes laten het publiek meedeinen, de dromerige stem van de zanger is werkelijk prachtig. Een sampler met intro-tape en andere effecten helpen de band een handje. Prachtige band met een ontroerend optreden.

DeWolff opent haar set met het nummer Gold And Seaweed. Dit is natuurlijk de perfecte opener voor deze band, vanwege de grote ruimte voor solo’s. Zo geeft de toetsenist een solo op zijn Hammond, die zonder twijfel de beste van het hele festival is. De muziek herbergt het beste uit de jarig zeventig en tachtig. Omdat juist de jonge honden van DeWolff deze oudere muziek spelen, trekken ze veel bekijks. Want hoe blij word je als 40-jarige man als je merkt dat de jongere generatie met dezelfde muziek wegloopt als jij destijds? Strakker dan dit wordt het niet, heren van DeWolff. Wanneer komt nu eindelijk de stap naar internationale aandacht die jullie verdienen? Het een-na-laatste nummer dat meer blues dan rock is, lijkt een goede stap naar een breder publiek!

Moss begint te spelen voor een volle tent. Dit blijft echter niet zo. De podiumopstelling, allemaal op een rij vooraan het podium, maakt nieuwschierig en zet de toon van het optreden. Waar Moss het met die duistere, oogcontactvermijdende sfeer het in een donkere club erg goed doet, jaagt dit hier de mensen weg. Na een kwartier minimalistische show, houdt het mainstream publiek het voor gezien. Dat er nog een aantal fijnproevers over zijn gebleven blijkt wel bij I Apologize: het publiek ‘oooh't’ braaf mee, waardoor het net een kerstliedje wordt. De band wordt bij elk optreden beter. Alles klopt, en nog is er genoeg ruimte voor experiment. De kracht van Moss: de harmonieuze samenzang van de vijf mannen zorgt voor kippenvel.