In het voorprogramma staat de Ralph de Jongh band. Ralph zou een echte blueszanger zijn, maar ze spelen vooral wat rocknummers die lekker vlot zijn. Het is niet heel spannend maar het schijnt wel te werken. Af en toe raken Ralph de Jongh en zijn bandleden het publiek echter wel kwijt. Dit komt met name door  de instrumentale solo’s die soms net iets te lang duren. Dit maken ze weer redelijk goed door het refrein van de nummers snel een aantal malen te herhalen. De zanger probeert ook wat ruig te zingen, maar wordt er vooral onverstaanbaar door. Het publiek vindt het blijkbaar wel leuk en is na drie kwartier al redelijk opgewarmd. Met dank ook aan een redelijk goede bluesgitaar.

Dan komt de hoofdact. Hij is uiteraard bekend van Holland’s Got Talent, waarin hij tweede werd. Dit is hij intussen duidelijk ontstegen. Hij is de eerste Nederlander bij het Amerikaanse label Motown, wat alleen al een prestatie van formaat is. Voor het concert in Doornroosje was Waylon nog uitgenodigd in Hilversum voor een optreden voor de slachtoffers van Haïti. Hij mocht, in zijn woorden “een trio zingen”. Dit deed hij met Esmee Denters en Trijntje Oosterhuis.

Willem Bijkerk, zoals Waylon eigenlijk heet, begint het optreden met een countrynummer. Voor veel mensen is dit een verrassing. Blijkbaar wisten ze niet van zijn countryachtergrond. Na een wat matig applaus zingt hij zonder te treuzelen zijn hitsingle Wicked Way. Nu wordt al snel duidelijk waar iedereen voor gekomen is, het dak gaat eraf. Hij heeft de mensen te pakken met dit tweede nummer en laat ze de hele avond niet meer uit zijn greep. Hij zingt zuiver, is duidelijk verstaanbaar en gooit er af en toe een hoge noot uit die het publiek weer gelijk doet juichen. Hij bespeelt het publiek door zelf mee te dansen en een grote lach op zijn gezicht. Met name de energie die hij in de nummers stopt zorgen ervoor dat je niet stil kunt blijven staan.
 
Halverwege het concert begint hij geweldige klassiekers te zingen van The Temptations, Stevie Wonder en van Michael Jackson in zijn prille jaren. Hij laat geen pauzes tussen de nummers zodat het nog energieker wordt. De stem van Waylon, de aaneenschakeling van de muziek, evenals de funk- en soullading van de nummers, doet denken aan een jonge James Brown. Waylon heeft ook een geweldige band meegenomen en vooral de blazers vallen op. De drie heren staan dan wel achteraan, maar laten zich van tijd tot tijd duidelijk horen. De achtergrondzangeressen zijn een perfecte aanvulling doordat ze wel goed te horen zijn zonder dat ze overstemmen. Jammer dat de toetsenist niet even hoorbaar is, want deze speelt echt af en toe geweldige en lastige melodieën. Het doet me zelfs denken aan Billy preston of Ray Charles, vol met gevoel en emotie. Deze bandleden zijn duidelijk drie maten groter dan het voorprogramma.