De grote zaal van Willemeen is deze avond omgetoverd tot een soort huiskamer. Overal staan gezellige bartafels voorzien van waxinelichtjes. Zelfs kamerplanten ontbreken niet. Dit wordt beslist geen avondje beuken.

Integendeel. De intieme sfeer past in elk geval goed bij de eerste act van de avond: Dolly I Beg Your Pardon. Geen alledaagse naam voor een band. Maar wel een naam die goed bij het gezelschap past. Het  damestrio brengt een mix van bluegrass, country en Amerikaanse folk. 

De muziek die het trio brengt is zeer aansprekend  vanwege de meerstemmigheid en de afwisseling tussen melancholie en vrolijkheid.  Enige kanttekening is dat als de set wat langer duurt, opvalt dat het gebruik van instrumenten met gelijke klankkleur er voor zorgt dat de spanning wat wegebt. En die komt pas weer terug als de tweede gitaar ingewisseld wordt voor de mandoline. Die zorgt gelijk voor wat meer pit. Zeker als uit het instrument een paar prachtige solo's worden geperst.

Maar het hoogtepunt van de set is toch wel een a cappella gezongen nummer. Helaas blijkt het repertoire nog wat beperkt qua omvang  te zijn als in de toegift het nummer Easy Money voor de tweede keer voorbij komt.  In dit nummer krijgt het trio – tot hilariteit van het publiek – wel ondersteuning van Sugar Ray.

Terwijl vanuit het cafe beneden  de death metal doorklinkt, maakt Uncle Trash zich op voor zijn optreden. Uncle Trash is een eenmansband uit het mooie Brabant. Zoals Menno (zeg maar gewoon Menno) het  zelf stelt: “Het gitaarwerk zal vanavond wel kut klinken. Maar dat komt omdat ik pas een half jaar les heb. En misschien had ik gewoon in een punkband moeten blijven, want nu kan ik alleen me zelf de schuld geven voor dat kutgeluid."

De nummers en de uitvoering zijn inderdaad niet echt hoogstaand, maar toch weet de sympathieke singer-songwriter met zijn eenvoudige liedjes het publiek voor zich te winnen.  Ieder liedje gaat tevens vergezeld van een prachtig verhaal. Wonderlijk hoe eenvoudige muziek toch goed kan werken.
 
Laatste act is het italiaanse Electromatic Swamp Trash. De band waarvoor uiteindelijk iedereen blijkt te zijn gekomen.  De bassist maakt nog voordat hij een noot gespeeld heeft al grote indruk met zijn staande bas voorzien van geelgroene fluoriscerende snaren. 

De muziek is zo zompig als een moeras. En Sugar Ray is inderdaad een rockabilly grootheid (uit een ver verleden). Voorzien van een prachtig masker weet hij de zaal behoorlijk op te zwepen. En voor het eerst deze avond wordt er in de huiskamer fijn gedanst.  De drummer lijkt zo weggelopen te zijn van de set van een film noir en de bassist doet dingen met zijn staande bas die ik niet voor mogelijk had gehouden.

Het optreden wordt op waardige wijze afgesloten als de halve zaal het laatste nummer mee schreeuwt op het podium terwijl de bassist en de drummer op de bar staan te spelen.  Ook na het optreden  bleef het nog lang onrustig in Willemeen. Een feestje dat zeker het herhalen waard is.