The Bohemes, het voorprogramma van Bettie Serveert, zijn een stel jonge jochies met een nonchalante uitstraling. Tenminste, zo lijkt het… Stiekem zie ik achter de zonnebril van de bassist het enthousiasme stralen, hippe jongens die hongerig zijn. De muziek is het beste te omschrijven als snelle, energieke indie, zo snel dat het af en toe bijna naar punk neigt. En soms is het ook wat overhaast. In de ‘rustige’ nummers komt de zang veel beter uit, nu deze niet meer opgejaagd wordt door de gitaren van beide vocalisten. De samenzang is trouwens niet het sterkste punt, het voegt niets toe, het is alleen wat harder. Overigens kleurt dit wel mooi bij het gitaarspel, net een beetje ruig met een randje. Naarmate het optreden vordert, wordt het steeds sneller en minder strak, maar dit is zeker een band die een positief gevoel achterlaat!

Doornroosje stroomt nog voller voor Bettie Serveert. Als je je plekje nog niet zeker had gesteld tijdens The Bohemes, kan je achteraan gaan staan. Bettie Serveert is duidelijk blij om weer in Nijmegen te kunnen spelen, het publiek wordt er meerdere malen van verzekerd. Deze band is werkelijk een lust voor het oog, de podiumpresentatie is goed, het laat je niet meer los. De gitarist die steeds weer ‘een gat in de lucht springt’ en de bassist die wijdbeens met een vertrokken smoel naar voren loopt, de zangeres die met grote gebaren haar zang kracht bijzet en de drummer die niet stopt met stralen.

Bettie Serveert speelt veel van de nieuwe plaat, de wat ruigere rocknummers. Het valt op dat Carol van Dyk in elk nummer de rust erin weet te brengen door haar stemgebruik, met als extra - zeer gewenst - bijeffect dat de muziek in tempo omhoog lijkt te gaan in de instrumentale stukken, zonder dat er ook maar iets verandert. Deze vrouw is een heuse kameleon, die haar stem steeds weer naar de stemming van het nummer weet om te buigen, dan is het meisjesachtig, sensueel, stoer en altijd gepast. De bassist is duidelijk aanwezig in deze ruige nummers, maar ik vind hem niet uitgesproken creatief. Vlak voor het einde van het optreden wordt een tien minuten durend psychedelischer nummer gespeeld waarin alles wel weer op zijn plek lijkt te vallen. Hiervoor ben ik gekomen, de ervaring van totaal te worden meegesleept in de muziek in plaats van het lekker meestampen op een strak rocknummer.

Helaas voor de fans die in grote getale zijn komen opdraven is na een nummer of drie de toegift al afgelopen. Als de lichten al aan zijn en de dj aan zijn set is begonnen, blijft het publiek nog lang versuft voor het podium staan. “Met zo’n repertoire hadden ze best nog een half uurtje langer kunnen spelen”, hoor ik naast me. Dat kan ik alleen maar beamen, ik had meer van de veelzijdigheid willen zien die Bettie Serveert door de jaren heen verkregen heeft.