Aan de vooravond van 'Het weekend van het kippenvel' mogen we ons in Doornroosje alvast opwarmen aan enkele bands die daags erna in Tivoli ten tonele zullen verschijnen. Met een extraatje, namelijk de Nijmeegse singer-songwriter Roy Santiago met zijn band.

Roy Santiago en zijn band treden vanavond pas voor de tweede keer op. Hun onlangs in Studio Jezus opgenomen cd The Great Pretender zal begin volgend jaar via Munich Records uitkomen. Gitarist Xavier Teerling lokt het nog wat verkleumde publiek dichterbij het podium en fluistert, overigens eerder verontrustend dan geruststellend: “...We zijn niet eng…”. Dit blijkt gelukkig waar. Al snel vult de zaal zich met hartverwarmende indiepopliedjes en ontstaat er een gemoedelijke vertrouwelijkheid. Roy deelt zelfs herinneringen aan zijn vroegste jeugdliefde met ons, bezongen in het tragikomische Stella. Qua stemgeluid, motoriek en ledematen vertoont de zanger een treffende gelijkenis met Pulps Jarvis Cocker. Al het overige schreeuwt echter Pixies: de bonkende bas, scherpe gitaarriffs, verschillen in dynamiek en slepende zang, maar dan zonder vlijmscherpe randjes. Vooral bij nummers als King Of Hearts en toegift The Sun Is In Your Eyes is het pixiesritme overduidelijk aanwezig. Het kan geen toeval zijn dat de gitarist van de voormalige Pixies Joey Santiago heet. Nijmegen heeft er wederom een band bij om trots op te zijn.

Voor een ultiem kerst- en kippenvelgevoel kan niet onvermeld blijven dat ook de volgende band net een album opgenomen heeft in Studio Jezus. Al is dit voor hen meer voor de hand liggend, aangezien dit de studio is van Pascal Deweze himself.  Vlaamse helden Pascal Deweze (Metal Molly) en Tim Vanhamel (o.a. Millionaire en dEUS) vormen samen de frontmannen van Broken Glass Heroes. Pascal introduceert de band door een retro platenspelertje af te spelen. Retro is tenslotte het hoofdingrediënt voor de band, die is ontstaan uit een samenwerking voor de soundtrack van het tv-programma Benidorm Bastards. De muzikale inspiratie hiervoor werd uit de jeugdjaren van de hoofdrolspelende bejaarden gehaald. Dit smaakte naar meer en resulteerde zodoende in een plaat met de treffende naam Grandchildren Of The Revolution. Broken Glass Heroes surft vooral op de golven van de The Beach Boys, maar gaat ook onverschrokken in zee met meerstemmig gezongen Beatle-eske liedjes, rauwe countryklanken of lang getrokken psychedelica. Mozes kriebel, wat lekker!

Terwijl dj St. Paul ondertussen een warmhoudplaatje heeft opgezet, kondigt hij de laatste band voor de avond aan als de belofte voor 2011. The Crookes, een charmante band uit Sheffield, welke door Nijmegen afgelopen zomer al is omarmd tijdens de-Affaire. The Crookes bestaat uit vier knap gekapte jongens, die zo uit Evelyn Waughs Brideshead Revisited lijken te zijn weggelopen. Ook hier is het makkelijk wegdromen in de tijd, want waarschijnlijk zijn The Crookes stiekem de kleine neefjes van de grote Morrissey. Zanger George Waite, die overigens ook de baspartijen voor zijn rekening neemt, zingt met een zelfde helderheid en zorgvuldigheid. Nog vrij van de grote idealen bezingen The Crookes vooral luchtige romantiek onder hartbrekende melodieën, maar een nummer als Backstreet Lovers zou zeker niet uit de toon vallen op een willekeurige Smiths-cd. Als verrassing volgt een toegift midden in de zaal. Zonder versterking, dus houdt het publiek de adem in voor dit betoverende sfeermoment. Ondanks de inmiddels gestegen temperatuur, staat het kippenvel op ieders armen. Na aankoop van de cd Dreams Of Another Day, zie ik dat de persoonlijke boodschap die George hierbij geschreven heeft nota bene staat onder een tekst van Evelyn Waugh: “Sometimes I feel the past and the future pressing so hard on either side that there is no room for the present at all.”