Het Belgische Balthazar gaf in Doornroosje een verpletterende show. Eerder dit jaar stonden ze nog in de kleinere zaal van Merleyn, nu was het tijd voor het echte werk. Ze wisten het publiek eerst volledig op te zwepen om ze vervolgens stil te laten luisteren naar hun vierstemmige samenzang.

Voordat Balthazar mag aantreden mag eerst Tommigun hun kunstje doen. De zaal is helaas nog maar halfvol, maar de mensen die er zijn hebben duidelijk waardering voor de meeslepende indierock. De band, bestaande uit twee vocalisten waarvan een gitarist, een bassist, toetsenist en een drummer, maken liedjes die de ene keer doorslaan naar Arcade Fire, de andere keer naar Nick Cave. Het publiek geniet stil en vindt het zelfs jammer wanneer het laatste nummer wordt aangekondigd – een waardering die zeldzaam is voor een voorprogramma.

Na deze fijne opwarmer is het tijd voor de band waarvoor iedereen is gekomen. Vier mannen en een vrouw uit het zonnige zuiden, qua talent veelal vergeleken met Alex Turner van Arctic Monkeys. Wie Balthazar niet kent moet denken aan goed gecomponeerde opsongs met een stevige groove, mysterieuze melodieën en vierstemmige samenzang. Wie Balthazar alleen op cd kent moet ze een keer live zien; het is een ervaring, de harde bas gaat door je hele lijf en je wordt als vanzelf meegevoerd met de vibe en de dromerige samenzang.

De show begint met een leeg podium. De melodie van 'Blues For Rosann' wordt eindeloos gedraaid. Wanneer de band eindelijk het podium betreedt is het echter 'The Boatman' die wordt ingezet. Dit openingsnummer is tevens een van de hoogtepunten. 'The Boatman' is sowieso al een knaller, maar live nog net iets spannender. Elke keer als het refrein wordt ingezet is het weer kippenvel. 'Blood Like Wine' is het andere hoogtepunt. Het begint heel rustig, het lijkt nergens heen te gaan en het publiek wordt dan ook wat onrustig. Maar op het eind stopt de muziek een seconde waarna ze losbarsten met de prachtige eindregels “raise your glass to the nighttime and the ways to choose a mood, and have it replaced”.

Hier en daar houden hun mensen hun bier in de lucht en wordt er oprecht genoten. Het liedje wordt langzaam afgebouwd: Eerst zingen ze met de volledige band, dan valt de gitaar weg, dan de bas en drum om a capella te eindigen. Iedereen in het publiek is stil. Wanneer de band klaar is en de lichten uitgaan volgt er een overweldigend applaus. 'Fifteen Floors' is de publiekslieveling. Bij het inzetten van de piano klinkt er gejuich. Op cd is dit zeker een van de betere nummers, live komt het helaas niet goed uit de verf. De geluidskwaliteit in Doornroosje is dan ook niet optimaal. Het drukt de pret echter niet: Mensen dansen en zingen mee.

Het was al met al een fantastische avond. Hoe vaak gebeurt het dat het hele publiek stil is op het eind van een show. De fans werden getrakteerd op een perfect uitgevoerde set én op twee nieuwe liedjes. Balthazar maakt zijn vergelijking met de Sint meer dan waar.