Na de kindervoorstelling van die middag is het een gezellig drukte in en rondom de ruim opgezette AvenueLounge tent. Naast het podium is een expositie ingericht en links in de hoek van de tent zit een heuse barbier om belangstellenden van een nieuwe kapsel te voorzien. Op het bord voor de tent staat een ‘Werelds programma’ aangekondigd met Ierse folk, Bosnische dubstep, Slavische ska, tango, Cubaanse klanken, reggae en oriëntaalse dans. Rondom de tent bruist het van de theatrale aankondigingen en terwijl de eerste performance zich gereed maakt om te gaan spelen, onderhoudt een Hollandse steelband met fluitketels, pannen, tafels en stoelen ons prima.

Op het moment dat de eerste noten van Easnadh klinken, zorgen de weergoden voor een bijpassend weertype. De regen zorgt naast de overduidelijke liefhebbers van dit genre ook voor publiek dat in ieder geval droog wil gaan staan. Het Arnhemse gezelschap maakt gebruik van fluit, gitaar, klarinet, viool en doedelzak. Door de weersomstandigheden waan je je even een figuur uit Wuthering Heights van de romanschrijfster Emily Brontë. Na het eerste nummer volgt een daverend applaus. De voorman van Easnadh geeft aan dat er, zoals de Ierse traditie betaamt, vooral gedanst moet worden. Die opmerking is net even te vroeg, want er volgt een melancholiek verhaal over een zeeman wiens verloofde niet op hem wacht en die vervolgens aan de opium verslaafd raakt. Als Easnadh een wat meer vrolijk en uptempo nummer speelt zie je vooral de allerkleinsten meebewegen en ritmisch met de voetjes stampen.

Tegen vijf uur begint Metteprues. Je kan rustig stellen dat de sound in het verlengde ligt van het voorgaande optreden. Echter, het volume laat te wensen over, en de pakkende riedeltjes waardoor je lekker met je voet gaat stampen, blijven achterwege. Met gitaar, doedelzak en tamboerijn is het geluid echter te dun om het geroezemoes in en rondom te tent te overstijgen. Het wordt tijd om een hapje te gaan eten en te bekijken wat het avondprogramma van deze wereldreis gaat brengen.

Terwijl buiten de AvenueLounge de zoveelste druppels van het festival vallen vult de tent zich met de Cubaanse klanken van Trio Con Tres. Rustige voortkabbelende muziek die zorgt voor een weemoedig verlangen naar zonnige dagen. Het toegestroomde publiek komt echter wederom om te schuilen en niet om naar de muziek te luisteren. Iedereen babbelt, drinkt of eet, terwijl de muziek, die onder andere bestaat uit een Buena Vista Social Club cover, voor een aangenaam achtergrondgeluid zorgt. Een gewaagde, maar ook niet al te beste keuze om zo'n rustig bandje tussen twee tangopresentaties op zaterdagavond rond de klok van acht uur in te programmeren. Iets wat pijnlijk duidelijk wordt wanneer de regen stopt en de tent meteen voor de helft leegloopt.

Een band die de aandacht van het publiek wel weet vast te houden en geen regen nodig heeft om de Lounge te vullen is afsluiter Strawl & Out of Many. Al bij de eerste reggaeklanken knikken de koppies in de goed gevulde tent lekker mee en na een nummer of twee lijkt de dansvloer al te klein. De zang is niet helemaal lekker te verstaan, maar het ritme van vocalist Strawl en het sterke vierkoppige blazersensemble dat Out of Many rijk is maken dit goed. Als buiten de buien weer losbarsten, is het een drukte van zingen, dansen en sjansen in de AvenueLounge en bewijst de band niet alleen een ontzettend fijne afsluiter te zijn van een muzikale wereldreis, maar ook dat je helemaal geen zon nodig hebt voor een zwoele zomeravond. Als de muziek maar goed is.