Acht artiesten traden op tijdens het Gelders Songer Songwriter Festival op SonsbeekTheaterAvenue. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen licht er drie uit de verzameling optredens: Nienke Deiters, Blue Mickey & Leander en OIIO.
Nienke Deiters uit Arnhem opent een beetje zenuwachtig met trillende gitaarvingers en onzuivere stem. Haar professionele begeleiders Eric (bas) en Wolfgang (gitaar) bieden gelukkig snel het nodige houvast. Dit trio speelt een beetje jazzy en ingetogen. Het valt op dat de basgitaar eigenlijk het enige melodie-instrument is, want de gitaren zorgen vooral voor de begeleiding. Zo gaat de aandacht van het publiek automatisch naar de zang en de teksten.
Heel goed is dat elk liedje een korte introductie krijgt. Zo blijkt dat het derde liedje over kikkers gaat. Afgaand op het schalkse gekwaak van Nienke hadden we dat ook zo wel geraden. De rest van het optreden bevat helaas bijna allemaal covers. Weet Je Nog van Herman van Veen krijgt een mooie, bijna Eva Cassidy-achtige uitvoering. The Poetry Man van Stevie Ann en Jimi's Little Wing passeren ook de revue. In de traditional Scarborough Fair speelt Nienke een behoorlijk afschuwelijk partijtje fluit. Zelfs het eigen liedje Paper Plane speelt overduidelijk leentjebuur bij The Needle And The Damage Done van Neil Young.
Het hoogtepunt van het optreden is – toch – een cover. Toxic van Britney Spears blijkt zich erg goed te lenen voor een akoestische uitvoering. Een flinke ovatie is het terechte gevolg. Toch vreemd dat ze optreedt als singer-songwriter terwijl de helft van haar repertoire bestaat uit covers. Hoe songwriter ben je dan nog?
Heel goed is dat elk liedje een korte introductie krijgt. Zo blijkt dat het derde liedje over kikkers gaat. Afgaand op het schalkse gekwaak van Nienke hadden we dat ook zo wel geraden. De rest van het optreden bevat helaas bijna allemaal covers. Weet Je Nog van Herman van Veen krijgt een mooie, bijna Eva Cassidy-achtige uitvoering. The Poetry Man van Stevie Ann en Jimi's Little Wing passeren ook de revue. In de traditional Scarborough Fair speelt Nienke een behoorlijk afschuwelijk partijtje fluit. Zelfs het eigen liedje Paper Plane speelt overduidelijk leentjebuur bij The Needle And The Damage Done van Neil Young.
Het hoogtepunt van het optreden is – toch – een cover. Toxic van Britney Spears blijkt zich erg goed te lenen voor een akoestische uitvoering. Een flinke ovatie is het terechte gevolg. Toch vreemd dat ze optreedt als singer-songwriter terwijl de helft van haar repertoire bestaat uit covers. Hoe songwriter ben je dan nog?
Blue Mickey & Leander staan weliswaar met een goede uitstraling en zelfvertrouwen op het podium, maar hun liedjes zijn nog niet klaar om voor een kritisch, afwachtend publiek gespeeld te worden. Geef dit duo uit Nijmegen echter een zwoele nacht, een paar flessen drank en een gitaar en het wordt vast een mooie avond bij het kampvuur.
Waar het vooral aan schort zijn de songteksten. Op enkele sterke regels na (vooral in het nummer Whiskey) zitten de teksten vol met clichés ("will we ever be who we plan to be, you were meant for me", …). Ook instrumentaal is het niet zo sterk.
Het meisje Blue Mickey zingt en speelt gitaar, Leander zingt en speelt gitaar, mondharmonica en bas. Leander zorgt met zijn mondharmonicaspel en venijnige zang, met een jonge Dylan als grote voorbeeld, voor het meeste vermaak. Verder is het onopvallend wat het duo laat horen.
Waar het vooral aan schort zijn de songteksten. Op enkele sterke regels na (vooral in het nummer Whiskey) zitten de teksten vol met clichés ("will we ever be who we plan to be, you were meant for me", …). Ook instrumentaal is het niet zo sterk.
Het meisje Blue Mickey zingt en speelt gitaar, Leander zingt en speelt gitaar, mondharmonica en bas. Leander zorgt met zijn mondharmonicaspel en venijnige zang, met een jonge Dylan als grote voorbeeld, voor het meeste vermaak. Verder is het onopvallend wat het duo laat horen.
Het Nijmeegse OIIO is eigenlijk een vreemde eend in de bijt op dit festival. Ze spelen met een uitgebreide bezetting van twee zingende gitaristen, een drummer, een toetsenist en een zangeres. In deze opstelling staat er gewoon een band die eigen indie-folk nummers speelt. Weliswaar in een semi-akoestische setting, maar er is verder weinig singer-songwriterigs te ontdekken.
Afijn, dit doet niks af aan de indruk dat OIIO een veelbelovende band is. Hun liedjes zijn ongrijpbaar en telkens verrassend. Soms heel introvert, dan weer vrolijk en dansbaar, maar altijd met een onverwacht einde. Fleet Foxes meets Patrick Watson, zoiets. Toch is het optreden niet zo best. Dat een basgitaar ontbreekt wreekt zich helaas in het kale en schelle geluid dat van het podium afkomt. Als de band dan ook nog rommelig speelt en soms een afwezige indruk maakt, doet dat het optreden natuurlijk ook geen goed. OIIO heeft veel potentie, maar vanmiddag komt dat er niet uit.
Afijn, dit doet niks af aan de indruk dat OIIO een veelbelovende band is. Hun liedjes zijn ongrijpbaar en telkens verrassend. Soms heel introvert, dan weer vrolijk en dansbaar, maar altijd met een onverwacht einde. Fleet Foxes meets Patrick Watson, zoiets. Toch is het optreden niet zo best. Dat een basgitaar ontbreekt wreekt zich helaas in het kale en schelle geluid dat van het podium afkomt. Als de band dan ook nog rommelig speelt en soms een afwezige indruk maakt, doet dat het optreden natuurlijk ook geen goed. OIIO heeft veel potentie, maar vanmiddag komt dat er niet uit.