In het Sonsbeekpark vindt het driedaagse festival SonsbeekTheaterAvenue plaats met muziek in de AvenueLounge, die is bedoeld als huiskamer. De website spreekt over muziek die niet alledaags is. Dat maakt nieuwsgierig. Op de eerste avond spelen The Biarritz Boys, Nachtschade en The Gospel. De bandnamen op zichzelf beloven al een portie onalledaagsheid!

The Biarritz Boys uit Nijmegen openen met hun instrumentale surf. Al sinds 2001 staan deze mannen, gehuld in nette bloesjes, zonnebrillen en bij elkaar passende stropdassen, op podia in heel Europa. De verwachtingen zijn dus hooggespannen.
 
De Boys blijken daar deels aan tegemoet te komen: de muzikanten weten wat ze doen en de nummers zijn goed opgebouwd. Het is niet erg dat er geen zang is, want de melodieën van de surfgitaar compenseren ruimschoots. Helaas zijn de drums soms weinig gevarieerd en af en toe vervalt de bassist in standaard bluesschema’s, die niets toevoegen aan het geheel. Wat ook nog wel een puntje van aandacht is, is dat gitarist Japstar te veel met zijn rug naar het publiek staat.

Het is lastig om met instrumentale muziek je publiek te overtuigen, en al helemaal als het geluid niet goed afgesteld staat. Dat ondervinden The Biarritz Boys vanavond. De gitaren en bas staan op huiskamervolume afgesteld om de theateracts rondom de AvenueLounge niet te storen. De organisatie had er echter beter voor kunnen kiezen de muziektent een stuk verderop in het park te plaatsen. Het enthousiaste surfviertal heeft duidelijk meer in haar mars, maar komt op deze manier niet krachtig over. Het is lastig surfen zonder golven. Zonde!

Ook het Arnhemse Nachtschade worstelt overduidelijk met het geluid. Het tweetal maakt een combinatie van punk, rock-’n-roll en garage. Helaas komen de gitaar en zang wat betreft volume vaak niet boven de drums uit. Er is één nummer zonder drums en dat is dan ook het moment waarop de bezoekers mee bewegen op de muziek. Wat in het oog springt, is dat het duo telkens van instrumenten wisselt. Beide bandleden, zowel de blondine in leren broek als de rock-’n-roller, zingen, drummen en spelen gitaar. Op zich is dit best een leuk concept, maar het is jammer dat bijna na elk nummer van plaats gewisseld moet worden. Het haalt de vaart uit het optreden en zorgt voor verveling bij het publiek.

Wie echter goed oplet, merkt iets onverwachts op in die tijd: de uiterlijk stoer geklede, langharige dame lacht een tikkeltje verlegen, waarmee ze eigenlijk heel schattig overkomt. Op het gebied van songwriting en strakheid valt er nog wel wat te leren voor Nachtschade. De overgangen binnen nummers zijn namelijk te weinig subtiel en worden te vaak gemarkeerd door simpelweg het intrappen van een effectpedaal.

Hoewel The Gospel leuk gebruikmaakt van een Hammond-orgeltje, is het niet zo duidelijk welk genre muziek de band maakt. Er zitten wat psychedelische invloeden in, die gecombineerd met stevige rock en elementen uit de disco een mooie mix opleveren voor jong en oud. In de inmiddels volgestroomde Lounge dansen enthousiaste bezoekers. Overigens erg verstandig, want de temperatuur ligt op deze late avond misschien net boven de tien graden. 

De heren van The Gospel bewegen ook wat hier en daar, maar wekken niet de indruk een optreden te geven. Het spel zelf is goed, maar het ziet eruit als een groepje vrienden tijdens een willekeurige oefensessie. De moeite nemen een microfoon op de juiste hoogte af te stellen zou de band al minder onverschillig maken. Als je, zoals deze heren, de kans hebt om op zo'n cool festival te spelen, dan moet je ook je kans grijpen en er echt iets van maken.

De website van Sonsbeek Avenue heeft gelijk de bands als niet alledaags te beschrijven, dus die belofte is zeker waargemaakt. Maar met beter geluid zou het publiek wel meer hebben kunnen genieten.