Christina Maria reist veel. De wereld is haar thuis en dat is terug te zien in de inspiratiebronnen voor haar liedjes. Haar liedjes komen overal vandaan, van Mexico via Berlijn uit China en zijn onder andere geïnspireerd door rode fietsen in de Berlijnse sneeuw en vrienden die moordenaars blijken te zijn.
Net zo bijzonder is Maria´s stem. Haar uithalen zijn uiterst krachtig en vaak komt haar stem beter tot haar recht als zij de gitaar niet gebruikt. Het gitaarspel is dan ook minimaal en het lijkt meer op zacht en staccato gehakketak. De liedjes kennen een hoog ohohoh- en dumdumdum-gehalte die recht doen aan Maria´s stem, maar het geeft de nummers zelf geen extra dimensie.
Al met al was het weer een avond die je van een Red Shoe Session kunt verwachten. Wel was het muzikaal geen hoogstandje. De opzet met twee singer-songwriters is erg makkelijk, maargoed, de avond moest snel georganiseerd worden omdat Christina Maria de volgende dag Nederland zou verlaten. Maar de volgende keer graag weer een bandje.
Christina Maria heeft eigenlijk geen gitaar nodig
Onverwachte Red Shoe Sessions met twee singer-songwriters
De organisatoren van de Red Shoe Sessions kwamen erachter dat de Canadese singer-songwriter Christina Maria in Nederland op familiebezoek is en dat schreeuwt om een spontane sessie. Ter ondersteuning werden Casper Adrien, een voortuin en pakweg vijftig bezoekers opgetrommeld.
Onverwachte Red Shoe Sessions met twee singer-songwriters
De organisatoren van de Red Shoe Sessions zijn erachter gekomen dat de Canadese singer-songwriter Christina Maria in Nederland op familiebezoek is en dat schreeuwt om een spontane sessie. Ter ondersteuning werden Casper Adrien, een voortuin en pakweg vijftig bezoekers opgetrommeld.
Langsrijdende auto’s en bussen geven ongewenste ondersteuning, want de voortuin ligt precies aan een straat. Toch doet dat geen afbreuk aan de avond. De twee zangers negeren met gemak het verkeer en verheffen hun heldere en duidelijke stemmen boven al het lawaai. De muziek en de intieme sfeer zorgen ervoor dat het stukje tuin een op zichzelf staand universum wordt.
De lichaamshouding van de Utrechter Casper Adrien is een aparte. Zijn benen staan stokstijf op het podium terwijl zijn bovenlichaam het hele optreden lang elke kant heen wiegt. Adrien lijkt wel op een vogelverschrikker in de wind. Zijn twee sessies komen onnozel over. Adrien heeft geen setlist voorbereid maar naarmate hij meer gedronken heeft, lijkt zijn optreden zelfverzekerder en zoekt hij minder advies bij het publiek. Maar tegen het einde van een sessie is Adrien zoekende en speelt hij meer covers. Het zijn wel opmerkelijke covers waarvan het origineel vrijwel onbekend is. Bijvoorbeeld een obscuur bluegrassliedje uit de jaren zeventig waarvoor Bob Dylan het refrein schreef, en een nummer van Brad Dannon. Wie? Ook het publiek kent hem niet. Adrien reageert attent: “Nobody knows Brad Dannon? Dit is een liedje van mezelf.”