Bij aankomst word je door een sierlijke welkomstpoort geleid naar de achterzijde en tuin alwaar het feest in volle gang is. De tuin is uitgebreid aangekleed, en met de Casa de Pauw logo's op de decordoeken en tenten voel je je een bezoeker van een heus festival. Vanuit een caravan worden souvenirs en munten verkocht, vrolijk uitgedoste 'Hairy Fairy's' dartelen heen en weer ter assistentie en zorgen ervoor dat het de gasten en artiesten aan niets ontbreekt.

Lamin Kuyateh (Gambiaanse Kora speler) wordt begeleid door Casa de Pauw bewoonster Hilde Gams op percussie. De stem en Kora (een West-Afrikaanse harp) van Lamin voeren de boventoon en worden op subtiele wijze gedragen door warme klanken uit de djembeh’s en Gambiaanse drums. De liederen die Lamin ten gehore brengt, stammen uit de lange Kora geschiedenis (de Kora is van oorsprong een begeleidingsinstrument van de Griotten-muzikanten die voor Afrikaanse koningen verhalen ten gehore brachten). Het zijn dus al lang bestaande nummers, doch enkele zijn voorzien van zijn eigen teksten. Lamins spel klinkt soepel, zijn zang puur en gemeend. Lamin Kuyateh stamt af van één van die Griotten bloedlijnen. De Siccoco Diabates en de Kuyatehs worden in Afrika en daarbuiten tot op de dag van vandaag geadoreerd wegens hun muzikale erfenis en bijzondere plaats in de geschiedenis.

Bij het eerste nummer wekt Yordan Orchestra de indruk een singer-songwriter duo te zijn door te openen met een rustig lied begeleid door akoestische gitaar. Echter, al bij het tweede nummer wordt die gitaar geruild voor ééntje mét snoer, en golven ook de eerste synth geluiden het ingetogen publiek tegemoet. Versterkt door rook en paars licht waan je je plots bij een wave concert en dat gevoel blijft de rest van het optreden hangen. Gekleed in het zwart, met de gezichten verborgen achter lange hangende 'kapsels' doet Yordan Orchestra ook geen poging iets aan die indruk te doen. De band wordt gekwalificeerd als eclectisch, maar dit is je reinste neo new wave. Wegens de slechte kwaliteit van de sound-mix op het buitenpodium vallen af en toe de vocalen weg, maar de band speelt onverstoorbaar en zet zo een overtuigende performance neer.

Dear Jane, de twee heren die ook samen in de Attitudes(punk) spelen, laten country-pop/rock horen, begeleid met percussie instrumenten als Shakers, Cajon en Tambourijn. Enkele nummers worden met twee gitaren gedaan, ook zingen de heren allebei. Het zaaltje met Pukkelpodium is niet groot, maar de sfeer is intiem en het geluid duidelijk. Als laatste liedje wordt er een Attitudes nummer in een country jasje gespeeld en krijgt het redelijk ingetogen concert een stevig einde. Dear Jane; Countryrock met een Attitude!

Buiten valt de schemer en staat Strez klaar om hun Neder-pret-ska  door de p.a. te laten galmen. In het begin wordt er en beetje wat gedanst, maar dat wordt niet opgepikt door het gros van het publiek. De band doet zijn best de mensen in beweging te krijgen door de aanstekelijke muziek, maar ook met duidelijke taal: “WE BIJTEN NIET!” Bovendien mogen we meegenieten van de lallende amusante intermezzo's tussen zanger en bassist. Als de sfeer er in ieder geval er goed in zit na een nummer of zes, wordt het geheime wapen ingezet. Een heuse diva betreedt het podium en laat het publiek kennis maken met in haar eigen woorden “Opera Ska from Himmel”, maar of het publiek er klaar voor is? De ‘achternicht’ van Nina Hagen weet ondanks haar stem de drankglazen heel te houden, doch het is aan gezichten af te lezen dat niet ieders oor hier tegen bestand is. Toch moet je ongewild meermaals aan de Boegies denken, die ook zo'n primaire feest-ska-punk sound hadden en met veel lol óp en vóór de bühne een feest bouwden.

Grassmoawer gaat meteen knallend van start, in Balkan stijl dan wel te verstaan. De blazers toeten er op los en de ondertussen behoorlijk met mensen gevulde tuin staat volop in beweging. Tot er een nummer word ingezet, dat in vergelijking met de rest van het repertoire zeer rock is. De sfeer wordt niet minder, de dansvloer wel kleiner. De violist en de klarinet sturen ons echter snel weer richting de oosterburen en de rock is vergeten en vergeven. Het is duidelijk voor welke kant van Grassmoawer de mensen het best te porren zijn.