Een merkwaardig virus heeft zich geleidelijk meester weten te maken van uitgaand Nijmegen. Bezoekers kiezen er namelijk voor om steeds later op de plaats van bestemming te komen. Dit hinderlijke fenomeen is niet alleen nu en hier een probleem, alle danstenten in de stad lijden eronder. Deze verlate opkomst is mogelijkerwijs de doodsteek voor elk goed bedoeld feest. Zeker als dat gecombineerd gaat met een buitensporig afwachtend en wat timide publiek.

Mulder opent in de grote zaal. Vj Slof, de huisvideojockey van Roosje, kleurt vanaf de start het scherm achter het podium digitaal fijn in. Het is diepe, ruimtevullende minimal en tech house wat de dj brengt. Het roept het beeld op van een spaceshuttle die je ergens tussen Saturnus en Uranus achterstevoren in een loods parkeert (maar in plaats van steeds “biep…biep…biep…” hoor je dan deze beats de bende filmisch begeleiden). Mulder is niet altijd even strak in de mix en staat er wat getergd bij. Feit blijft dat je van goede dj-huize moet komen, wil je een avond als deze, met weinig publiek in het begin, met consequente pit opstarten. Mulder toont uiteindelijk weinig progressie in zijn draaispan en kabbelt zijn rondje tot de finish af.

Jan Liefhebber start in de kleine zaal en wordt daarna opgevolgd door K.Cee. Het is koud in de zaal en daar is een remedie tegen: dansen! Jan pakt dat gezwind op en krijgt het handjevol mensen wat er is in beweging. Het is vermakelijk om Liefhebber bezig te zien. Hij hééft geen Parkinson, zo beweegt hij gewoon. Lekker druk en het is aanstekelijk. Minpuntje van die schijnbaar ongecontroleerde bewegelijkheid is dat Jan ook wel eens per ongeluk de playknop van een cd-speler te vlug indrukt. Liefhebber levert een compacte set en verraadt vingervlugheid in de wijze waarop hij met de knoppen speelt. K.Cee zet de lijn van Jan voort en weet de mensen met succes te vermaken. Hun muziek is springerig en energiek, voor sommigen wellicht te hakketakkerig.

Met Marc Romboy aan het roer, na Mulder, denk je eerst terecht te zijn gekomen in een opname van het Engelse ‘The Office’. Want staat daar nu niet Ricky Gervais op het podium? Romboy, met stijlvol vers getrimd baardje, oogt fris en draait met verve. Hij maakt zonder meer het verschil in klasse en het geheim daarvan laat zich niet raden: het ligt aan de dynamiek van de set. Die hoeft dan niet per se een strikt stijgende lijn te hebben, maar kan ook van hot naar haar gaan, mits het een coherent geheel blijft. Marc freakt hoopvol zijn weg door de beats, maar toch mag het op de lange termijn niet baten. Zijn eigen track Puck als hoogtepunt doet het vollere en vettere geluid juist des te meer missen. Toch ligt de oorzaak van dit euvel niet bij de beste man alleen. De sfeer die het publiek met zich meebrengt is immers medebepalend. En die blijft op z’n zachtst gezegd behoorlijk lauw. Het zorgt er helaas voor dat het verwachte huwelijk tussen muziek en publiek niet kan worden beklonken. En wat resteert, oogt een beetje liefdeloos.