Met een prijzenpakket bestaande uit studiotijd, een videoclip, een waardebon voor instrumenten en een fotoshoot kan je er zeker van zijn dat bands zich het bloed en zweet van het lijf zullen spelen. Met slechts enkele nummers mogen artiesten aan de jury duidelijk maken waarom juist zij de uiteindelijke winnaar moeten worden van alweer de 24e editie van de Roos van Nijmegen. Het wordt dan ook ongetwijfeld een helse taak om tijdens de finale van 13 mei een uiteindelijke winnaar in Doornroosje naar voren te schuiven. Maar laten we niet te veel voorruit fantaseren. Seks met voorspel blijft leuker. Wat betekent de finale zonder de zinderende voorrondes?

Openingsact in het uitverkochte muziek- en danscafé Merleyn is relatieve nieuwkomer The Jacobites, die de zaal aangenaam verrast met een volwassen geluid. De nummers klinken vloeiend en laten zich gemakkelijk opnemen. De vocalen van beide zangers zijn redelijk op elkaar afgestemd en de gitarist levert een smakelijke en dromerige  Whitest Boy Alive-achtige sound. Met een ode aan de klagers onder ons is het moeilijk om je niet te laten verleiden door de charme van deze act. Nu nog met iets meer zelfvertrouwen buiten de lijntjes kleuren, en dan blijft vijf nummers toch echt te weinig voor deze psychedelische Brit-Pop band. Tip: Het nummer Peter Gabriel is stiekem een ondergronds lentehitje van 2010.

Massaal is de fanbasis uitgerukt voor het tweede optreden van de avond. Doordat het experimenteren met een diversiteit aan muziekstijlen zoals rock, hiphop en blues niet geschuwd wordt, valt de drie jaar oude band Duke Jonn moeilijk in een hokje te stoppen. Toch rijst de vraag of het repertoire niet enigszins monotoon klinkt, waardoor het net niet vlamt. Onvermoeid gilt het publiek lyrisch enthousiast wanneer de leadzanger dankbaar gebruik maakt van zijn dreadlocks bij een kleine headbangsessie. Helaas zijn deze uitspattingen van de fans ook te vaak om niets, wat in de loop van het optreden behoorlijk storend werkt. De toetsenist is het grootste sieraad. Onterecht in een duister hoekje weggemoffeld, is hij -dankzij levendig vingerwerk en enthousiasme-  een verademing. Hij houdt het geheel aangenaam luisterbaar.

Duke Jonn laat het podium -en laatste band Divided By Hearts- na hun optreden met een halfvolle zaal achter. De inspiratie van de emo-rockband ligt onder andere bij Jimmy Eat World en Holiday Parade, maar helaas is dit alleen hoorbaar bij de rauwere stof. Tot die tijd blijven ze met een niet altijd verstaanbare en onzuivere zang meer hangen bij de bevreemdende, kinderlijke geluiden van Blink182. Divided By Hearts worstelt om het publiek achter zich te scharen. Het verzoek “Alle handen de lucht in!” wordt met drie paar handen omhoog maar lauw beantwoord. “Zoek ons eens op YouTube”, roept de band wanneer die het podium verlaat. En wat blijkt: Daar klinkt het best aangenaam. Niet dat het gehele concert slecht was, maar het zou mooi zijn als er in de toekomst een stap voorwaarts geconstateerd kan worden.